ช่วงเวลากลางคืนที่เงียบสงัด
บนเส้นทางที่ขนาบข้างด้วยต้นเมเปิ้ลในเมือง ภายใต้แสงไฟสลัวข้างถนน
อี่เว่ยเว่ยนั่งอยู่บนพื้นหญ้าข้างแม่น้ำ
ภายใต้เสื้อคลุมแจ็คเก็ตของฮั่นหลางเธอยิ้มและถามฮั่นหลางออกมาด้วยความตื่นเต้น
"เจ้าแย่มาก เจ้าให้ผู้ชายคนนั้นดื่มอะไร? ข้าเห็นใบหน้าของเขากลายเป็นสีเขียว!"
ฮั่นหลางพูดเบาๆว่า
"ข้าเพียงแค่ใส่น้ำลายคางคงในไวน์ของเขา มันไม่ได้เป็นพิษ แต่ว่ามันจะทำให้ที่แม้แต่เอสเปอร์ก็มีอาการท้องร่วง
ใครจะคิดว่าเขาอ่อนแอมากขนาดนั้น วิ่งตรงไปหาห้องสุขาภายในไม่กี่วินาทีหลังจากดื่ม"
ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า ~
อี่เว่ยเว่ยหัวเราะอย่างมีความสุข
"น่ากลัว น่ากลัว! คนเลวเช่นเขาต้องได้รับบทเรียนเช่นนี้ เราจะดูสิว่าเขาจะยังกล้าที่จะแสดงท่าทางที่ไม่ดีกับข้าอีกหรือเปล่า
วิธีของเจ้าดีกว่ามาก สอนเขาให้ได้รับบทเรียน แต่ก็ยังไม่ถึงกับทำร้ายเขา ถ้านี่เป็นอี่เซียงทง
และคนในครอบครัวของตระกูลอี่ คนนี้คงจะไม่ได้ไปที่อาณาจักรสาบสูญในวันพรุ่งนี้"
"ว่าแต่ทำไมเจ้าถึงนำน้ำลายคางคกมากับเจ้าด้วย? เช่นเดียวกับเข็มเงินเล็ก พวกมันอาจจะไม่ถูกกฎหมาย?"
ฮั่นหลางยักไหล่ "อาจารย์บอกให้ข้าเอาสิ่งเหล่านี้ติดตัวมาด้วย
และข้าก็มีกระเป๋าขนาดใหญ่ที่เต็มไปด้วยสิ่งของต่างๆ น้ำลายคางคกที่เหมือนน้ำมูกก็อยู่ในรายการต้นๆของรายการเหล่านั้น
อาจารย์กล่าวไว้ว่าสิ่งที่น่ากลัวที่สุดในอาณาจักรสาบสูญไม่ใช่สัตว์อสูรมืด หากแต่เป็นมนุษย์"
ฮั่นหลางเรียกต้นกำเนิดไร้จุดหมายว่าอาจารย์
ด้วยความช่วยเหลือของดาร์คเน็ตเขาสามารถซื้ออุปกรณ์ประดิษฐ์ที่ชั่วร้ายได้มาเป็นตัน
สำหรับฮั่นหลางและกล่าวว่าพวกมันจะมีประโยชน์ในอาณาจักรสาบสูญ A-19 ฮั่นหลางได้เตรียมกระเป๋าไว้เพื่อนำติดตัวไปทั้งหมด
อี่เว่ยเว่ยดื่มนิดหน่อยและพยักหน้าราวกับว่าเธอเข้าใจ
แต่ความจริงแล้วเธอยังไม่เข้าใจ "ถูกต้อง อาณาจักรสาบสูญ A-19 เป็นหนึ่งในสถานที่ที่อันตรายมาก ท่ามกลางระดับ A
ทั้งหมด นอกจากนี้ช่วงเวลาที่เจ้าเข้าสู่อาณาจักร กฎหมายของพันธมิตรทางช้างเผือกไม่สามารถเข้าไปถึงได้
ฆาตกรรม โจรกรรม สิ่งเหล่านี้เป็นเรื่องปกติมาก ทหารส่วนใหญ่ไม่ได้ถูกสังหารโดยสัตว์อสูรมืด
แต่ส่วนใหญ่กลับเสียชีวิตด้วยน้ำมือของมนุษย์ด้วยกัน"
ทันใดนั้นพวกเขาก็ได้เปลี่ยนหัวข้อสนทนา
มือคู่เล็กๆของอี่เว่ยเว่ยเท้าคางของเธอ เธอเอียงศีรษะของเธอ และดวงตาที่ดูราวกับอัญมณีได้มองไปที่ฮั่นหลาง
เธอกระซิบออกไปว่า "ขอบคุณที่มากับข้าในหลายๆที่ในวันนี้ ข้าไม่รู้ว่าจะขอบคุณเจ้าได้อย่างไร?"
ฮั่นหลางยิ้มและถามกลับว่า
"วันนี้เจ้ามีช่วงเวลาที่ดีไหม"
"มีสิ!"
อี่เว่ยเว่ยพยักหน้าอย่างหนัก
"นี่เป็นวันที่มีความสุขมากที่สุดในชีวิตของข้า! ข้าจะจำมันไว้เสมอ!"
ฮั่นหลางตอบกลับไปว่า
"ตราบใดที่เจ้ามีความสุขมันก็ดีแล้ว ในตอนแรกข้ามีสิ่งต่างๆมากมายในใจ แต่วันนี้เมื่อข้าได้เห็นว่าเจ้ามีความสุขมากแค่ไหน
มันทำให้ข้ารู้สึกสบายใจ ดังนั้นเจ้าจึงไม่ได้เป็นหนี้อะไรข้า"
อี่เว่ยเว่ย ขมวดคิ้วและพูดว่า
"ถึงจะเป็นเช่นนั้น แต่..."
"ไม่มี แต่ ตอนนี้ดึกแล้ว
ข้าต้องพาเจ้ากลับบ้าน" ฮั่นหลางทำตัวเหมือนสุภาพบุรุษ เดินไปหารถแท็กซี่
ไม่รู้ว่ามันเริ่มต้นขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่
แต่อี่เว่ยเว่ยที่เคยหัวแข็งได้เริ่มเชื่อฟังฮั่นหลาง บางทีมันอาจจะเกี่ยวข้องกับพลังอำนาจของฮั่นหลาง
อี่เว่ยเว่ย ไม่สามารถอยู่ห่างจากฮั่นหลางได้ตลอดเวลาในระหว่างเดท มิฉะนั้นจะไม่มีใครสามารถคาดเดาโศกนาฏกรรมที่เธอจะทำให้เกิดขึ้นได้
บางทีมันอาจจะมีบางอย่างที่เกี่ยวข้องกับตัวของฮั่นหลางเอง
สำหรับอี่เว่ยเว่ยแล้วเขาเป็นคนพิเศษมาก เขาไม่ได้ชมเชยและปฏิบัติกับเธอเหมือนทุกคนในครอบครัวของเธอ
และเขาก็ไม่ได้หยาบคายต่อหน้าเธอ เช่นในตอนที่ อี่เว่ยเว่ยบอกว่าเธอต้องการไปที่ไนต์คลับ
ฮั่นหลางพาเธอตรงไปที่นั่น มันทำให้บอดี้การ์ดอี่เซียงทงตกใจกลัวแต่โชคดีที่ไม่มีอะไรเกิดขึ้น
อี่เว่ยเว่ยมีท่าทางที่ยังดูตื่นเต้นขณะที่เธอเดินตามฮั่นหลางเข้าไปในรถจิตใจของเธอยังเต็มไปด้วยสิ่งที่พวกเขาทำด้วยกันในวันนี้
ความรู้สึกของการที่ได้แต่งชุดเดรสเป็นเรื่องที่ดีทีเดียว และรู้สึกดียิ่งขึ้นที่จะสามารถจับสัตว์เล็กๆไว้ในอ้อมแขนได้
มันเป็นความแตกต่างระหว่างสวรรค์กับโลกเมื่อเปรียบเทียบกับชีวิตที่อ้างว้างที่เธออาศัยอยู่ในก่อนหน้านี้
อี่เว่ยเว่ยแอบมองดูฮั่นหลาง
เขาค่อนข้างผอม ดูเป็นสุภาพบุรุษ ไม่ได้หล่อมากหรือน่าเกลียดอะไร
แต่ดูเหมือนเขาจะดูดีขึ้นหลังจากที่เธอใช้เวลากับเขามากขึ้น
“วันนี้เจ้าดูแลข้า
และพรุ่งนี้หลังจากที่เจ้าเข้าไปในอาณาจักรสาบสูญ เจ้าจะรู้สึกดีที่มีข้าอยู่เคียงข้างเจ้า
เจ้าสารเลวน้อย จริงๆแล้วค่าหัวเจ้ามีค่ามากถึงหนึ่งพันล้านเหรียญ
อย่าคิดว่าข้าจะไม่รู้ เจ้าคงกังวลเกี่ยวกับเรื่องนี้ใช่ไหม?" อี่เว่ยเว่ย รู้สึกภูมิใจมากในขณะที่เธอกระซิบอยู่ในใจ
......
ไฟที่คฤหาสน์เปิดสว่าง เมื่อรถหยุดลง
อี่เว่ยเว่ย ก็ลงจากรถและดวงตาของเธอเบิกกว้างขึ้น
พ่อบ้านอี่หัวพร้อมกับหัวหน้าบอดี้การ์ด
อี่เซียงทง แม่บ้านส่วนตัวเรนและแบมบู ทุกคนเก็บของเรียบร้อย เรือรบหลายลำถูกจอดในพื้นที่ด้านหน้าของคฤหาสน์
และพวกเขากำลังเตรียมที่จะพาทุกคนเข้าสู่ระบบมิราเคิลสตาร์เพื่อพบกับกองเรือรบหลักของตระกูลอี่ที่รออยู่แล้ว
อี่หัวถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะเดินไปทางด้านอี่เว่ยเว่ยและพูดออกมาด้วยน้ำเสียงต่ำๆว่า
"คุณหนู ท่านลอร์ด กลับมาแล้ว”
อี่เว่ยเว่ยรู้สึกตกใจอย่างกระทันหันเธอมองไปรอบๆ
และพูดว่า "ท่านปู่กลับมาแล้ว นั่นเป็นสิ่งที่ดี แต่พวกเจ้า..."
อี่หัวกล่าวออกมาว่า
"คุณหนู ท่านลอร์ดสั่งการไว้ว่า เขาต้องการให้พวกเราทุกคนกลับบ้าน
ในขณะที่คุณหนูออกไปข้างนอก พวกเราได้ทำการเก็บของหมดแล้ว พร้อมที่จะออกเดินทาง"
แต่!
แต่!
ท่าทางที่กังวลของอี่เว่ยเว่ย
เธอมองไปรอบๆ และมองไปที่ฮั่นหลาง
ฮั่นหลางยิ้ม "ในเมื่อคุณปู่บอกให้เจ้ากลับบ้าน
เจ้าก็ควรกลับ อย่าปล่อยให้ผู้สูงอายุต้องกังวลใจ"
เมื่อเขาพูดเสร็จแล้ว เขาก็พยักหน้าเบาๆไปที่อี่หัวและอี่เซียงทงก่อนจะหันกลับมาและเตรียมพร้อมที่จะจากไป
อี่หัวหยุดคิดอยู่ครู่หนึ่ง
แล้วกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำว่า "คำสั่งของท่านลอร์ดยังไม่ชัดเจนนัก เมื่อตอนที่เขาออกคำสั่ง
แต่จากประสบการณ์ที่ผ่านมาจากการที่ได้อยู่ใกล้ชิดเขา มันก็อาจเป็นไปได้ว่าเขาได้รับข่าวสารมาว่าที่อาณาจักรสาบสูญ
A-19 ไม่ปลอดภัย นั่นเป็นเหตุผลที่เขาได้ออกคำสั่งนั้น"
"ฮั่นหลางตัวตนของพวกเรา
เจ้าควรที่จะเดาออกใช่หรือไม่?"
ฮั่นหลางพยักหน้า ชี้ไปที่ใบเมเปิ้ลสีแดงที่ประตูและกล่าวว่า
"เท่าที่ข้ารู้มีเพียงครอบครัวเดียวในทางช้างเผือกเท่านั้นที่ใช้ใบเมเปิ้ลสีแดงเป็นสัญลักษณ์ของพวกเขา"
อี่หัว กล่าวว่า
"ใช่แล้ว ข้าจะแจ้งกับคุณชายฮั่นหลางอย่างเป็นทางการว่า โปรดหลีกเลี่ยงไปที่อาณาจักรสาบสูญ
A-19 ประการแรกนั่นเป็นเพราะคำเตือนของท่านลอร์ดของเรา ประการที่สองเป็นเพราะเจ้ามีเงินรางวัลค่าหัวมาก
มันต้องมีคนที่ไม่ต้องการให้เจ้าออกจากอาณาจักรสาบสูญทั้งที่มีชีวิตอยู่"
คฤหาสน์ของครอบครัวอี่ กลายเป็นที่เงียบสงบผิดปกติ
แน่นอนว่าอี่เว่ยเว่ยไม่แน่ใจ แต่คนในตระกูลอี่ไม่ต้องการให้ฮั่นหลางไปด้วยเช่นกัน
"เจ้าไม่ไปได้หรือไม่? คำพูดของคุณปู่ของข้าถูกต้องเสมอ" อี่เว่ยเว่ย รู้สึกกังวลมากและเธอพูดออกมาด้วยเสียงที่ดูเกือบจะอ้อนวอน
ฮั่นหลางยิ้มขณะที่เขากำลังจะเดินจากไป
และพูดติดตลกว่า "ข้าต้องไป มันจะทำให้บ้านของข้ายากลำบากหากข้าไม่ไป"
ชูววว ~
อี่เซียงทงก็ได้ปรากฏตัวต่อหน้าฮั่นหลาง
เขาเป็นบอดี้การ์ดที่จงรักภักดีของครอบครัวอี่ ดังนั้นเขาจึงมีความคิดที่จะผูกฮั่นหลางไว้
ด้วยเชือกและล็อคเขาไว้จนกว่าการชุมนุมจะเสร็จสิ้น
ฮั่นหลางมองไปที่อี่เซียงทง
จากนั้นมองไปที่อี่เว่ยเว่ย และพูดออกมาเบาๆว่า "ข้าเป็นผู้ชาย มีหลายสิ่งที่ข้าต้องทำและไม่มีใครสามารถหยุดข้าได้
มันเป็นโชคชะตาที่เราได้พบและมาเป็นเพื่อนกัน อย่าได้บังคับให้ข้าต้องใช้กำลัง"
อี่เว่ยเว่ยรู้สึกตกใจอย่างกระทันหัน
ราวกับว่าเธอเพิ่งโดนฟ้าผ่า อี่เซียงทง ไม่ทราบว่าจะทำอย่างไรดี เพราะเขามองเห็นความแน่วแน่ในสายตาของฮั่นหลาง
ฮั่นหลางหันไปรอบๆและที่อี่เซียงทง
และยังคงก้าวออกไป
"บอกคุณปู่ ข้าจะไม่กลับบ้าน
ข้าจะไปที่อาณาจักรสาบสูญ A-19" เจ้าหญิงอี่เว่ยเว่ยตัวน้อย
เธอพ่นลมไปที่แก้มจนป่องและพูดออกมา
"กรุณากลับมาเถอะ!"
อี่เซียงทงคุกเข่าและพูดออกไป
"โปรดกลับมาเถอะ!"
"โปรดกลับมาเถอะ!"
ทุกคนคุกเข่าลงและเริ่มร้องขออี่เว่ยเว่ย
บูมม ~
สายฟ้าฟาดลงมา เกิดแสงสว่างท่ามกลางความมืด
ยามที่โดนไม่ได้พูดอะไรและทรุดตัวลงไปบนพื้น
ยิ่งอี่เว่ยเว่ยมีอารมณ์มากขึ้น
สายฟ้าก็ยิ่งผ่าได้เร็วขึ้น ทำให้คนที่อยู่รอบตัวเธอล้มลง แต่ก็ยังไม่มีใครหลบออกไป
อี่เว่ยเว่ยคอตกลงด้วยความหมดหวัง
แม่บ้านเรนตัวน้อยรีบวางเสื้อคลุมลงบนตัวอี่เว่ยเว่ย ตอนนี้ อี่เว่ยเว่ยร้องไห้ออกมาเงียบๆ
เธอหันหน้ามองไปในทิศทางที่ฮั่นหลางหายตัวไปในเวลากลางคืน
วันที่แสนวิเศษ
แต่มันก็แค่วันเดียวและมันก็สิ้นสุดลง ...
......
ฮั่นหลางกลับมาที่โรงแรม
ทีมการทูตของแพนยูลินยังคงไม่กลับมาและยังคงทำงานด้านนอก ขอร้องให้นักการเมืองจากประเทศอื่นๆในทางช้างเผือกให้การสนับสนุนโลก
ฮั่นหลางรู้อย่างแน่ชัดว่า
การเจรจาต่อรองจะไม่สามารถแก้ปัญหาของโลกได้ แต่เขาไม่มีกะจิตกะใจที่จะพูดอะไรกับนายกแพนยูลิน
เพราะพวกเขาทำงานหนักมากและพวกเขาก็ยินดีที่จะลดสถานะลงเหลือต่ำสุดเพื่อโลก
เมื่อฮั่นหลางเปิดประตูห้องพักของเขา
เสียงระฆังตอนเที่ยงคืนก็ดังขึ้น ฮั่นหลางรู้สึกว่าเรื่องราวของเขากับอี่เว่ยเว่ยดูคล้ายกับนิยายเรื่อง
ซินเดอเรล์ลา เมื่อเที่ยงคืนมาถึง
ทุกอย่างก็กลับสู่สภาพปกติ
"เด็กหญิงคนนี้เป็นคนที่มาจากตระกูลอี่ในตำนาน"
ฮั่นหลางยักไหล่ของตัวเองและพูดพึมพำออกมา
แต่ในไม่ช้าเขาก็ลืมเรื่องของอี่เว่ยเว่ยและครอบครัวอี่
ทุกคนในตระกูลอี่และอี่เว่ยเว่ย ไม่ได้เป็นที่สิ่งสำคัญที่สุดสำหรับฮั่นหลางในตอนนี้
สิ่งสำคัญคือสถานการณ์ชีวิตและความตายที่เขาจะต้องเผชิญ
เมื่อเขาเข้าสู่ดาร์คเน็ต
ฮั่นหลางเห็นต้นกำเนิดไร้จุดหมายรออยู่ นี่ควรจะเป็นครั้งสุดท้ายที่พวกเขาจะได้พบกันก่อนที่จะเข้าไปในอาณาจักรสาบสูญ
ภายในอาณาจักรสาบสูญจะไม่มีสัญญาณสื่อสารใดๆ ดังนั้นชะตากรรมของเขาทั้งหมดจะอยู่ในมือของตัวเอง
ต้นกำเนิดไร้จุดหมาย เริ่มป้อนข้อมูลเกี่ยวกับทุกหัวข้อของโครงสร้างอาณาจักรสาบสูญ
A-19 ไปจนถึงอันตรายที่เป็นไปได้ที่ฮั่นหลางอาจพบภายในอาณาจักรสาบสูญ ฮั่นหลางหยิบกระเป๋าเป้สะพายหลังออกมาจากใต้เตียง
"วิ่ง มันเป็นทางออกเดียวของเจ้า
วิ่งโดยไม่หยุดนิ่ง! อย่าหยุดไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น จนกว่าเจ้าจะวิ่งออกจากพื้นที่ที่มีการชุมนุม
จำไว้ว่าภายในอาณาจักรสาบสูญ มนุษย์เป็นสิ่งมีชีวิตที่อันตรายที่สุด เจ้าควรจะวิ่งเข้าไปในรังของสัตว์ป่านับหมื่นแทนที่จะอยู่ในที่ที่เต็มไปด้วยมนุษย์
เจ้าเข้าใจใช่หรือไม่" ต้นกำเนิดไร้จุดหมายกล่าวออกมาอย่างจริงจังในส่วนอื่นๆของเน็ตมืด
ฮั่นหลางยิ้มเล็กน้อย ยกกระเป๋าเป้สะพายหลังเขาด้วยมือข้างหนึ่งและกล่าวว่า
"ขอให้มั่นใจได้ว่า ข้ามีสิ่งนี้ ถ้าพวกเขาต้องการที่จะฆ่าข้า มันก็จะไม่ง่ายเลย"
ปิดคอมพิวเตอร์และซ่อนโปรแกรมล็อกอินไว้ในสร้อยคอ
อย่างระมัดระวัง ก่อนที่เขาจะแบกกระเป๋าเป้สะพายหลังของเขาและมุ่งหน้าไปยังจุดชุมนุมเพื่อสำรวจอาณาจักรสาบสูญของการชุมนุมทางช้างเผือก
ขอบคุณครับ
ตอบลบ