ZX 065 ใครบอกว่าเปลวไฟอยู่ที่ศูนย์กลาง?

หยางเฉินตรวจพบว่าตาข่ายขนาดใหญ่นี้ถักขึ้นจากเส้นไหมของ

ไหมหิมะล้ำเลิศ และได้รับการขัดเกลาหลายครั้ง เนื้อของมันจึงเหนียวแน่นอย่างหาอะไรเปรียบไม่ได้ ไม่ว่าน้ำหรือไฟก็ไม่อาจทำลายได้แม้กระทั้งตัดด้วยดาบ ถ้าหากเขาเข้าไปวุ่นวายกับมันก็เหมือนหมูที่พร้อมโดนเชือด สิ่งที่สำคัญที่สุดที่หยางเฉินพบคือ... เส้นไหมนี้ถูกขัดเกล้าโดย ผู้เชี่ยวชาญขั้นก่อลำต้น แม้กระทั่งในแสงสลัวของอัญมณีที่ส่อง ประกายก็สามารถบอกได้ว่าไหมตาข่ายนี้มันพิเศษ

อาวุธเวททั้งหมดที่หยางเฉินมีอยู่ก็ไม่สามารถทำลายตาข่ายไหมได้ ไม่ว่าจะเป็นกล่องกระบี่หรือกระทั่งกระบี่บิน หากเขาจะใช้ไฟเผาก็จะเป็นการเสียเวลาเปล่าเพราะไฟธรรมดาไม่สามารถทำอะไรไหมของไหมหิมะล้ำเลิศได้ และในตอนนี้เขาก็ไม่มีเปลวไฟที่มีพลังเพียงพอ ดังนั้นตอนนี้เขาต้องหลบเลี่ยง

สาเหตุที่เขาต้องหลบและไม่ใช้เจตจำนงค์แห่งการฆ่า แต่ปลดปล่อยพลังจิตวิญญาณออกมาจากทะเลจิตวิญญาณแม่น้ำโลหิตสายยาวของเขา เพื่อข่มศัตรูเพราะหยางเฉินพบการปรากฏตัวของคนที่กำลังติดตามเขาอยู่ ถึงแม้ว่าเจตจำนงค์แห่งการฆ่าที่หยางเฉินปลดปล่อยออกมาจะมีอานุภาพแข็งแกร่งพอที่จะข่มขู่ผู้คนในวงกว้างได้ แต่คนหนึ่งที่หยางเฉินกลัวที่สุดคือผู้อาวุโสหวู ถ้าหากผู้อาวุโสหวูรู้ว่าหยางเฉินเป็นสาเหตุที่ทำให้เกิดเจตจำนงค์แห่งการฆ่าเมื่อครั้งก่อน เห็นที่เขาคงไม่รอด

และอีกหนึ่งเหตุผลคือ... ถ้ามีใครคนใดคนหนึ่งรู้เรื่องมหันตภัย เจตจำนงค์แห่งการฆ่าเขาก็ไม่สามารถให้เหตุผลที่ชัดเจนได้ ก่อนที่จะเริ่มการบ่มเพาะเขาอาจบอกได้ว่าเป็นเพราะเพชฌฆาต มันคือจิตวิญญาณแห่งการฆ่าที่ได้รับจากการสังหารผู้คน แต่ในเวลานี้หลังจากที่เขาเริ่มการบ่มเพาะแล้วเขาก็ไม่สามารถอธิบายเหตุผลที่อยู่เบื้องหลังได้ แม้ว่าเขาจะบอกว่าเป็นเพราะการสังหารจิตวิญญาณสัตว์อสูรใต้พิภพ แต่ว่าก็ไม่มีใครสังหารจิตวิญญาณสัตว์อสูรได้สักคน?  นอกจากจะสร้างชื่อเสียงให้ หยางเฉินกลายเป็นปีศาจน่ากลัวก็ไม่มีประโยชน์อะไรอีก

ดังนั้นหยางเฉินจำเป็นต้องใช้ทะเลจิตวิญญาณของเขาในแม่น้ำโลหิตเป็นทางออกสุดท้ายในการเอาตัวรอดและไม่สามารถใช้

ได้บ่อยๆ ส่วนมากมักใช้การข่มขู่เล็กๆน้อยๆกับจิตวิญญาณ สัตว์อสูรก็ไม่ใช่เรื่องที่แย่อะไรแต่การพยายามข่มขู่สิ่งมีชีวิตทั้งหมดนั้นอย่างนักบ่มเพาะก็ไม่รู้จะทำอย่างไร

หลังจากสูญเสียเป้าหมายใหญ่ไปเหล่าศัตรูก็เก็บของทันทีแล้ว ไล่ตามหยางเฉินไปด้วยความเร็วในลาวา เวลานี้คนที่ไล่ตามหลังหยางเฉินมานั้นก็ใกล้จะตามทันแล้วพวกเขารู้สึกมี อะไรแปลกๆเกิดขึ้นดังนั้นจึงรีบเร่งไปเพื่อให้ทันดูเหตุการณ์ แต่เมื่อไปถึงก็พบแต่แม่น้ำลาวาที่วางเปล่าไม่มีร่องรอยใดๆ เหลืออยู่แม้แต่เงาเดียว

คราวนี้ทุกคนต่างพบหน้ากัน ผู้ที่เป็นปรปักษ์เผชิญหน้ากัน โดยใช้สายตาเหลือบมองกันและกัน ในทันทีก็มีคนตะโกน ขึ้นมาว่า :

“เขาจะตกเป็นของคนแรกที่สามารถจับเขาได้!” นี่เป็นข้อตกลงที่ชัดเจนที่สุดในการแบ่งเชลยกันและแสดงให้ เห็นว่าพวกเขาเห็นหยางเฉินเป็นเพียงสิ่งของที่พวกเขาต้องการ มาครอบครอง

“เยี่ยม!”

บางคนการตอบรับคำประกาศนั้นโดยการวิ่งตรงไปยังแม่น้ำลาวาและหายตัวไปอย่างรวดเร็ว เมื่อคนอื่นเห็นแบบนั้นก็ไม่ เสียเวลาอีกจำนวนผู้คนที่วิ่งตรงมุ่งไปยังแม่น้ำลาวานั้น เหมือนลำแสงที่ส่องไปยังแม่น้ำแล้วหายไปในทันที

แม่น้ำลาวานั้นยาวมากเปลวไฟจากใต้พิภพฟุ้งกระจายไปยังจุดต่างๆ ครอบคลุมพื้นที่มากกว่าสามฉื่อรอบด้านข้าง นอกจากนี้ทางน้ำของแม่น้ำลาวานั้นไม่ได้เรียบเนียนเป็นผืนเดียวแต่มีความขุขระและซับซ้อน ทางออกของลาวามีทุกทาง ธรรมชาติของแม่น้ำลาวานั้นแบ่งออกเป็นลาวาขนาดใหญ่

ศูนย์กลางของลาวาขนาดใหญ่นั่นเป็นทะเลสาบลาวาขนาดใหญ่ ทางออกของลาวาขนาดใหญ่ส่วนมากไหลผ่านมาทางลาวาที่

สว่างที่สุด ลาวาตรงจุดนี้ไม่ได้เป็นสีแดงเข้มแต่เป็นสีแดงอ่อนๆ ที่ส่องแสง สว่างสีขาวอยู่ตรงศูนย์กลางของลาวา

ศัตรูที่ไล่ล่าหยางเฉินนั้นรู้ว่าเขากำลังตามหาเปลวไฟแก่นพิภพอยู่แต่พวกเขาก็ไม่แน่ใจว่าเปลวไฟแก่นพิภพนั้นตั้งอยู่ที่ไหนใน ลาวาขนาดใหญ่นี้ มันทำให้พวกเขาไม่สามารถรู้ถึงปลายทางของหยางเฉิน ธรรมชาติของหยางเฉินก็ไม่ใช่คนโง่ เขาไม่ได้วิ่งตรงไปยังเปลวไฟแก่นพิภพแต่วิ่งเป็นวงกลมแทน

หยางเฉินไม่รู้ว่าเหล่าคนที่วิ่งไล่ตามเขานั้นมีเข็มทิศที่บอกต่ำแหน่งของเขาอยู่ในมือ ตราบใดที่เขายังอยู่ในรัศมีห้าร้อย ลี้เข็มทิศนั้นก็ยังคงชี้มา ทิศทางต่ำแหน่งที่เขาอยู่

ในลาวาความเร็วของหยางเฉินไม่ได้ลดลงแม้แต่น้อยในทางตรงกันข้ามมีแต่เพิ่มขึ้น แม้ว่าหยางเฉินเป็นนักบ่มเพาะขั้นต้น แต่ทักษะการหลบหลีกไฟเขาก็ใช้ได้ขั้นสมบูรณ์แบบ ภายใต้เส้นทางลาวานี้เขาก็เหมือนปลาได้น้ำ

ยิ่งศัตรูวิ่งเข้ามาใกล้เขามากเท่าไหร่ความหงุดหงิดของหยาง

เฉินก็ยิ่งเพิ่มมากขึ้น ในเส้นสายของลาวาเป็นที่อยู่อาศัยของ สัตว์อสูรที่เกิดจากไฟ บางครั้งฝูงของมันก็จะปรากฏตัวขึ้น หยางเฉินไม่ได้ขัดขวางศัตรูที่รับมือกับฝูงสัตว์อสูรที่โหดร้าย แม้แต่น้อยและระหว่างที่พวกนั้นสังหารสัตว์อสูรหยางเฉินก็มุ่งไปข้างหน้าออกไปไกลจากตรงนี้ เรื่องเช่นนี้เกิดขึ้นซ้ำแล้วซ้ำเล่าและหยางเฉินก็ไม่มีทางที่จะยอมแพ้

สิ่งที่น่ารำคาญที่สุดสำหรับพวกเขาคือสัตว์อสูรจิตวิญญาณที่โจมตีอยู่นี้เหมือนได้รับแรงยั่วยุบางอย่างทำให้บ้าคลั่ง ทำให้เหล่าศัตรูของหยางเฉินนั้นบ่นไม่หยุด เป็นไปได้ไหมว่าเขาได้ เข้ามาในรังของสัตว์อสูรนานเเล้ว? ไม่เช่นนั้นมันเกิดอะไรขึ้นที่นี่? ไม่มีใครรู้สาเหตุที่แท้จริงว่าสัตว์อสูรจิตวิญญาณเหล่านี้ ตื่นกลัวเจตจำนงค์แห่งการฆ่าที่แผ่กระจายออกมาจากหยางเฉิน และความรู้สึกของพวกมันก็จะโจมตีอย่างโหดเหี้ยมต่อทุกอย่างที่อยู่ตรงหน้ามัน

อย่างรวดเร็วไม่สามารถเห็นร่างกายของหยางเฉินได้อีก คนแรกๆที่สามารถหลุดออกมาจากแม่น้ำลาวาและมาถึงเขาได้แต่ครวญครางด้วยความอาลัย แต่อย่างไรพวกเขาก็ยังคงค้นหา หยางเฉินต่อทันทีอย่างไม่หยุด เรื่องแปลกคือคนเหล่านั้นวิ่งไล่ ไปอย่างไรทิศทางโดยใช้ความรู้สึกว่าเป็นทิศทางที่หยางเฉินอยู่

“เอ๊ะ?”

ในมือของคนเหล่านั้นยังคงมีเข็มทิศที่บอกตำแหน่งของหยางเฉิน ในทันทีเขารีบวิ่งไปยืนหลังคนที่ถือเข็มทิศที่อยู่ใกล้ที่สุด คนนั้นไม่คาดคิดว่าจะมีใครเข้าประชิดตัวเขาได้ จึงตะโกนจาก ตรงนั้นว่า :

“พวกเราเห็นพ้องกันใช่ไหมว่ามันจะตกเป็นของคนแรกที่จับตัวมันได้? อยากทำอะไรกับมันดีหล่ะ?”

คำพูดนี้ยังไม่ทันได้ออกมาเข็มทิศในมือเขาก็ถูกคว้าไปให้กลายเป็นอดีตทันที หลังจากที่เขาตกใจงงอยู่พักนึง เมื่อเขายังหาวิธี

เอามันกลับมาไม่ได้ก็ยอมจำนน ไม่มีอะไรจะเอ่ยอีก เขารู้สึกได้ว่าคนคนนั้นมีพลังสูงมากและที่มากกว่านั้นเขาไม่เห็นด้วยกับข้อตกลงก่อนหน้านี้ เขาเข้าใจอย่างชัดเจนว่าไม่ควรทำให้คนคนนี้โกรธในทุกกรณี เว้นแต่ว่าเขาจะเป็นซากศพเดินได้

“นี่มันคืออะไรกัน?”

เขายกเข็มทิศที่อยู่ในมือขึ้น ถามคนอื่นๆอย่างหยิ่งยะโส จากคนที่เขาเพิ่งเอาเข็มทิศมา

“เข็มทิศในมือผู้เยาว์สามารถแสดงตำแหน่งของกระเป๋าจัดเก็บได้”

คนที่อยู่ภายในลาวาตอบอย่างจริงใจ

“ถ้าหากท่านอาวุโสต้องการก็เอาไปเถอะ”

พอเขาพูดจบก็รู้สึกมีตาข่ายอยู่รอบตัวเริ่มขยับมัดแน่นขึ้น เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ร่องรอยของความรุนแรงเริ่มผลักดันเขาขึ้น

ราวกับกำลังกลืนกินเขา ดูเหมือนว่ามันจะสูบเลือดออก จากร่างกายเขา เขาเริ่มกลัวอย่างรุนแรงและเริ่มตะโกนออกมา:

“โปรดไว้ชีวิตข้าด้วยท่านอาวุโส! โปรดไว้ชีวิตข้าด้วย!”

คนที่ถือเข็มทิศอยู่ในมือสังเกตุว่าปลายเข็มทิศชี้ไปยังทิศทาง ด้านหน้า เห็นแบบนี้เขาก็ยิ้มเย็นขึ้นมาโดยไม่เอ่ยอะไร ตอนนี้คนที่อยู่ภายในเส้นสายนี้คิดว่าเขาหมดหนทางไม่สามารถช่วยเหลือตัวเองได้ หลังจากนั้นเกิดเสียงดังสนั่นขึ้น แล้วคนที่อยู่ในตาข่ายก็กลายเป็นกองเลือด ทุกอย่างถูกดูด กลืนเขาไปในตาข่ายขนาดใหญ่ กระเป๋าจัดเก็บและอาวุธ วิเศษทั้งหมดที่เขามีลอยไปยังศูนย์กลางของตาข่ายอย่างพอดี

หลังจากที่หยางเฉินแยกตัวออกมาอย่างยากลำบากก็พบเงาของใครบางคน คนพวกนี้นั้นเหมือนกาวที่ติดหนึบอย่างจงรักภักดีในการไล่ลาหยางเฉินไม่ว่าเขาจะหันไปทิศทางไหน เหมือนว่าพวกเขาจะสามารถค้นพบการปรากฏตัวของเขาได้ทุกที่ที่เขาผ่าน โชคดีที่คนเหล่านี้ไม่เป็นปัญหากับเขาเหมือนกลุ่ม คนตอนเริ่ม หยางเฉินสามารถหลบหนีจากพวกเขาได้เสมอ

ในไม่ช้าท่าทางของคนที่ปรากฏตัวในแม่น้ำลาวาก็เริ่มจับตามาที่หยางเฉินทันที เข็มทิศในมือพวกนั้นก็อยู่ความสนใจในหยางเฉินเช่นกันหลังจากพิจารณามาสักพักหยางเฉินก็คิดว่าต้องมีวัตถุบางอย่างบนตัวเขาที่ช่วยให้คนพวกนี้สามารถค้นหาการปรากฏตัวของเขา ผู้มีประสบการณ์มากอย่างหยางเฉินรีบตรวจดูอาวุธเวทตามตัวและเขาก็สรุปได้ในทันทีว่าต้องเป็นกระเป๋าจัดเก็บของเขาอย่างแน่นอน

กระเป๋าจัดเก็บของแต่ละนิกายทั้งหมดนั้นมีการสลักอักขระ ยิ่งกว่านั้นยังมีชูเฮิงที่อยู่ในพระราชวังหยางบริสุทธิ์ หยางเฉิน ไม่มีปัญหากับวิธีการที่คนเหล่านั้นไล่ลาเขาหรืออะไรที่อยู่ในเข็มทิศในมือพวกเขา

หยางเฉินห้อยกระเป๋าจัดเก็บไว้เพียงแค่เพื่อประดับร่างกาย ส่วนของสำคัญทั้งหลายอยู่ในแหวนแห่งความสำเร็จ การขจัด ปัญหานี้ไม่ใช่เรื่องยากเพียงแค่เขานำกระเป๋าจัดเก็บไปใส่ไว้ในแหวนแห่งความสำเร็จ

คนที่ติดตามเขาในไม่ช้าก็รู้ว่าหยางเฉินหลบหนีไปอยู่ตรงศูนย์ กลางของแม่น้ำลาวา ในฐานะคนที่ค้นพบเส้นสายขนาดใหญ่นี้ เขาได้แต่ตบหน้าผากตัวเองด้วยความเสียใจ เขารู้ตั้งแต่แรก แล้วว่าหยางเฉินตามหาเปลวไฟแก่นพิภพอยู่ และสถานที่ที่ น่าจะเป็นจุดศูนย์กลางมากที่สุดก็น่าจะเป็นบริเวณนี้ที่มีแสงสว่างมากที่สุดในทะเลสาบลาวา นี่เป็นโจทย์ที่ง่ายมากแต่เขาก็ไม่

เอะใจคิดถึงมัน ถ้าเขารู้ตัวเร็วกว่านี้ก็คงมาซุ่มรอไม่ให้กระต่ายตื่นตัว มันคงจะดีกว่านี้

กลุ่มคนเริ่มแบ่งออกไปหลายทิศทางรอบๆและเริ่มมุ่งตรงมายังทะเลสาบลาวา คนในกลุ่มแรกๆก็รวมตัวอยู่ในนั้นด้วย เพียงแค่การปรากฏตัวของผู้คนจำนวนมากมันไม่ง่ายเลยที่จะสังหารทั้งหมด เขายังติดอยู่ในทางหนึ่ง เหล่าคนที่อยู่บนทะเลสาบลาวายังคงตรวจสอบเข็มทิศของตนด้วยความสงบและอดทนต่อความร้อนจากการเผาไหม้

หยางเฉินเห็นความเคลื่อนไหวตรงศูนย์กลางทะเลสาบลาวา อย่างชัดเจน พื้นที่ตรงนั้นเป็นพื้นที่ที่ร้อนและน่ากลัวที่สุด แม้แต่คนที่มาถึงแล้วก็ยังคงไม่กล้าที่จะประมาท ทักษะอัคคีหลบหนีสามารถทำให้พวกเขาเคลื่อนที่ผ่านลาวาที่ไร้สิ่งกีดขว้าง ได้ตลอดเวลา แต่ไม่ใช่ในกรณีนี้ ที่นี่พวกเขาต้องการสิ่งป้องกัน ร่างกายที่พิเศษ เกราะเวท หรือ เคล็ดวิชาอาคมที่พวกเขาจะใช้ช่วยเหลือตัวเองได้ พวกเขาไม่รู้ว่าในจุดนี้หยางเฉินนั้นจะรู้ตัวหรือไม่ แต่ทุกคนมองไปยังเข็มที่ชี้ของเข็มทิศและที่เริ่มเคลื่อนไหวไปยังทิศทางนั้น

จู่ๆปลายเข็มทิศก็เริ่มสั่นและหมุนไปรอบๆในทุกทิศทาง ไม่สามารถชี้จุดใดจุดหนึ่งได้ ทุกคนตกตะลึงอย่างสิ้นเชิง อย่างนี้หมายความว่าอย่างไร? บางคนที่รับมือกับเหตุการณ์ นี้ได้อย่างรวดเร็ว นั่นหมายความว่าการปรากฏตัวของกระเป๋า จัดเก็บได้หายไป อย่างงี้หมายความว่าหยางเฉินผู้เยาว์ที่ ต้องการจะดูดซับเปลวไฟแก่นพิภพทั้งที่ยังอยู่ในขั้นรวบรวมลมปราณไม่รู้จักความยิ่งใหญ่ของสวรรค์และโลกได้ถูกเผาไหม้ตายไปแล้วหรือ?

โดยทั่วไปนักบ่มเพาะจะถือกระเป๋าจัดเก็บไว้เพื่อเก็บสมบัติ ของตนไว้ใน เมื่อการปรากฏตัวของกระเป๋าจัดเก็บนั้นหายไป

ก็หมายความว่ากระเป๋าจัดเก็บนั้นถูกทำลายไปแล้ว ในกรณีนี้

มันหมายความได้อย่างเดียวว่าหยางเฉินถูกสังหารโดยลาวาใต้พิภพ

ความกระตือรือร้นของคนกลุ่มนั้นก็ลดลงในทันที ถ้าพวกเขารู้ว่ามันจะจบลงแบบนี้จะไม่ทำให้หยางเฉินกลัว แต่จะปล่อยให้เขาค่อยๆพบความยากลำบากในทะเลสาบ ลาวา เมื่อเขากลับมาพร้อมความล้มเหลวพวกเขาค่อยล้อมจับทีหลังได้ทุกเมื่อ แต่ตอนนี้เป็นเพราะพวกเขาทำให้หยางเฉินตื่นตะหนกและเลือกทางเดินผิดนำพาตนเองไปสู่กระแสน้ำวน

แห่งความตาย ตั้งแต่เรื่องนี้เกิดขึ้นมันคือการสูญเสียอย่างแท้จริง ทุกอย่างที่เป็นของหยางเฉินได้กลายเป็นกองลาวา

ยังถือว่าโชคดี ถึงแม้ว่าหยางเฉินจะตายแล้วแต่พวกเขาก็บรรลุเป้าหมายที่ได้รับมาจากสหายผู้แสนดีอย่างน้อยการเดินทาง ครั้งนี้โดยรวมก็ไม่สูญเปล่า แม้จะยังมีความโชคร้ายอยู่บ้าง

นักบ่มเพาะทุกคนที่อยู่ที่นี่อดทนรออย่างใจเย็นอยู่ริมทะเลสาบใหญ่ มือหนึ่งสังหารสัตว์อสูรจิตวิญญาณฃ อีกด้านหนึ่งจับตาสังเกตความเคลื่อนไหวใต้ทะเลสาบ หลังจากผ่านไปหลายวันพวกเขาไม่พบสิ่งผิดปกติก็เริ่มจากไปทีละคน ในสุดท้ายก็เหลือแต่คนที่เป็นเจ้าของตะข่ายขนาดใหญ่ที่ยังอยู่

“ฮึ กลุ่มคนโง่... คนที่สามารถเป็นผู้เชี่ยวชาญปรุงยาเม็ดขั้นที่

สองในระหว่างที่ยังอยู่ในระดับรวบรวมลมปราณเขาจะไม่รู้จัก ธรรมชาติของไฟได้อย่างไร”

คนที่เหลืออยู่หาที่หลบซ่อนที่เหมาะสมกับตัวเองและคอยจ้องมองการกระทำของคนอื่นๆ และรู้สึกรังเกียจพวกเขาอยู่ในใจ

“เป็นไปได้อย่างไรที่นักบ่มเพาะทั้งหลายกลายเป็นคนโง่งม? ชั้นเชิงการเบียงเบนแค่นี้ก็สามารถหลอกคนเหล่านี้ได้?”

ผู้เชี่ยวชาญตอนนี้หัวเราะเยาะ ไม่ได้ตระหนักว่าเหล่าคน ที่จากไปก็หัวเราะเยาะเขาจากที่ห่างไกลเหมือนกัน

“หลบซ่อนใกล้กับจุดที่เกิดความเสียหาย หยางเฉินไม่ใช่คนโง่ คิดจริงๆหรือว่าเขาจะตายง่ายไปไหม?”

ใครๆก็รู้ว่าหยางเฉินกำลังทำอะไรอยู่จากคำพูดของเขาเมื่อเร็วๆนี้

เกี่ยวกับการเป็นผู้เชี่ยวชาญปรุงยาเม็ดขั้นที่สามหลังออกจาก หลุมดักเซียนและรวบรวมเปลวไฟแก่นพิภพ

เหตุผลที่เป็นไปได้ที่สุดคือที่นี่เป็นที่ตั้งของเปลวไฟแก่นพิภพ ตราบเท่าที่พวกเขาสามารถครอบครองเปลวไฟแก่นพิภพได้ก็ไม่จำเป็นต้องกังวลเกี่ยวกับการไม่ปรากฏตัวของหยางเฉิน ถ้าหากเขาต้องการเปลวไฟนี่เป็นทางเดียวที่เป็นไปได้

ทุกคนต่างมีความคิดเห็นของตัวเองแต่ไม่มีใครคาดคิดว่าใน เวลาเดียวกันนี้หยางเฉินก็หัวเราะพวกเขาเหมือนกันจากในบริเวณอื่น เมื่อตอนที่เขาเข้ามาใกล้ศูนย์กลางของทะเลสาบลาวาขนาดใหญ่เป็นไปไม่ได้ที่เขาจะสามารถทนได้ระหว่างนั้นเขาก็ยัดกระเป๋าจัดเก็บเข้าไปในแหวนแห่งความสำเร็จและหลบหนีไปอีกทาง

การติดตามกระเป๋าจัดเก็บทำให้คนเหล่านั้นหลงทิศทางใน ทันทีและได้แต่รอคอยโอกาสที่จะจับเขาจากอีกด้านของแม่น้ำลาวาเท่านั้น หลังจากนี้ทุกที่มีโอกาสสูงที่เปลวไฟแก่นพิภพจะปรากฏตัวขึ้น ตราบเท่าที่หยางเฉินสามารถได้ครอบครองเปลวไฟแก่นพิภพ เขาก็จะปรากฏตัวในบริเวณใกล้เคียง

เมื่อหยางเฉินจ้องมองไปยังกลุ่มคนโง่งมที่วางแผนจับตัว

เขาอยู่ เขาก็เริ่มหัวเราะจนท้องโย้ ถ้าหากเขามีพละกำลังพอ เขาจะไปปรากฏตัวตรงหน้าคนเหล่านั้นแล้วหัวเราะถาม พวกเขาว่า :

“ใครบอกว่าเปลวไฟแก่นพิภพอยู่ตรงนี้ แน่ใจหรอ?”

ถูกต้อง! เปลวไฟแก่นพิภพไม่ได้อยู่ที่ศูนย์กลางของทะเลสาบลาวาอย่างที่ทุกคนคิด เป็นธรรมดาที่คนเหล่านี้จะคิดว่าบริเวณที่ที่สว่างที่สุดมีโอกาสที่สุดที่จะเป็นที่ตั้งของเปลวไฟแก่นพิภพ แต่ในความเป็นจริงแล้วมันไม่ใช่เช่นนั้นเลย

เปลวไฟแก่นพิภพที่สี่นั้นเป็นไฟหยิน มันแตกต่างอย่างสิ้นเชิงกับ ไฟสุริยะแท้จริงที่เผาไหม้อย่างรุนแรง ลักษณะของเปลวไฟ ก่นพิภพนั้นเป็นการเผาไหม้อย่างต่อเนื่องแบบกลางๆ ดังนั้นบริเวณที่มันจะอยู่นั้นไม่ใช่พื้นที่ลาวาเปิด มันเป็นทางกลับกันทั้งหมด

ดังนั้นในเวลานี้หยางเฉินจึงเดินไปตามลำธารลาวาเล็กๆ ของแม่น้ำ ลาวา โดยปกติถ้าเดินตรงไปตามลำธารสุดปลายทางลาวาจะ เริ่มเย็นและจับตัวเป็นหิน แต่ลำธารสายนี้ต่างออกไปลาวาเหล่านี้เมื่อเทียบกันไม่ได้มีอุณหภูมิสูงเหมือนกับบริเวณศูนย์กลางลาวาแต่มันก็ยังคงเหลวอยู่มาก หยางเฉินใช้เวลาอย่างมีค่าในการค้นพบพื้นที่นี้

สาเหตุที่ทำให้ลาวาไม่เเข็งตัวและยังคงไหลเวียนอยู่ก็เป็น เพราะเปลวไฟแก่นพิภพอยู่ข้างใต้