ZX 003 ใครก็ตามที่ไม่กล้าตัดหัว

ผู้คนก็ยังคงแสดงความคิดเห็นในทักษะของเพชฌฆาตมือใหม่ ในขณะที่หยางเฉินรู้สึกถึงความอบอุ่นที่ไหลเวียนภายในร่างกายของเขา เคล็ดวิชาของมารเฒ่าอี้นี่มันเหมาะจริงๆ อย่างน้อยจนถึงขณะนี้มันก็ยังไม่ได้มีปัญหาอะไร เขาก็ไม่ทราบว่าผลจะเป็นอย่างไร ได้เพียงแค่รอดู

กลับไปที่สนามหญ้าขนาดเล็กของเขา หยางเฉินหยิบเอาหินห้าสีออกมาจากเชือกร้อยที่ผูกคอไว้ แม้ว่าผู้คนจะมองเห็นมันแต่แน่นอนพวกเขาจะไม่ทราบว่ามันคืออะไร มีเพียงหยางเฉินที่รู้ว่านี่คือหินห้าสีมันเป็นสิ่งที่ใช้ในนิกายอมตะในชีวิตก่อนหน้านี้ของเขา ในการทดสอบรากจิตวิญญาณของเหล่าผู้ฝึกฝนบ่มเพาะพลัง โดยธรรมชาติแล้วรากจิตวิญญาณจะถูกกำหนดไว้ตั้งแต่แรกเกิด ภายหลังที่คลอดรากจิตวิญญาณก็สามารถเปลี่ยนแปลงได้เช่นกัน

Credit: google

เขาถือมันโดยจับทั้งสองข้างของหินห้าสี มันดูเหมือนว่าไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง แต่เมื่อมองอย่างระมัดระวังบนผิวของหินมันมีริ้วรอยแสงสีแดงจางๆที่เกือบมองไม่เห็น นี่ก็หมายความว่ารากจิตวิญญาณของเขาหลังจากที่เกิดมา มันได้มีการเปลี่ยนแปลงเป็นอย่างมากหากเทียบกับเวลาที่ใช้ไปเพียงไม่นาน หลังจากที่เขาทำการฆ่าเพียงคนเดียว มันดูเล็กน้อยเกินกว่าที่จะเปลี่ยนรากจิตวิญญาณของเขาได้อย่างสมบูรณ์ เพียงแต่อย่างน้อยนี่ก็พิสูจน์ให้เห็นว่าวิถีแห่งมารนี้ใช้ได้ผล

กับประสบการณ์การบ่มเพาะของหยางเฉินนานนับหมื่นปี เขายังไม่ได้ค้นพบการบาดเจ็บใดๆ และก็ไม่ได้พบอันตรายใดๆที่ซ่อนอยู่  หรือในอีกแง่ สำหรับช่วงเวลาที่ได้ใช้วิถีแห่งมารเขาไม่พบว่ามีปัญหาใดๆ มันดูแล้วน่าอัศจรรย์เป็นอย่างมากก็เพราะว่า หนึ่งในวิธีการนี้มันไม่ได้เพิ่มพลังทางจิตวิญญาณหรือพลังเวทของเขา และสองมันไม่ได้หลอมรวมแก่นจิตวิญญาณของเขา แม้ว่าเขาจะได้รับการฝึกฝนมัน เขาก็ยังคงเป็นคนธรรมดาสามัญชนทั่วไปและจะไม่ละเมิดข้อห้ามของศาลสวรรค์ เขาก็ยังคงมีโอกาสที่จะเข้าสู่หนทางแห่งการเป็นเพชฌฆาตอมตะ

ในครึ่งปีที่ผ่านมา มีโจรมากมายผุดขึ้นดังเช่นวัชพืชทั่วอาณานิคม พวกมันต่างถูกจับกุมมากขึ้น ภายใต้สถานการณ์ที่วุ่นวายดังกล่าวศาลได้ออกคำสั่งที่ชัดเจนและรุนแรงว่าโจรทั้งหมดที่ถูกจับกุมพวกมันจะต้องถูกประหารชีวิต! ภายใต้คำสั่งดังกล่าว โจรหลายคนถูกจับทุกวันทั่วทั้งอาณานิคม เมื่อตอนเริ่มต้นมันมีไม่กี่คนหลังจากนั้นมันก็กลายเป็นมากกว่าสิบหรือยี่สิบและภายในไม่กี่วันพวกเขาถูกจับนับได้ราวๆสี่สิบถึงห้าสิบ

ในเขตนอกเมือง นอกจากเพชฌฆาตเฒ่าที่แกล้งป่วยแล้วก็คงมีเพียงแต่หยางเฉินที่เป็นเพชฌฆาต ผู้ที่ต้องทำหน้าที่ในการประหารหลายสิบชีวิตในแต่ละวัน แรกๆฝูงชนก็ดูตื่นเต้นและแห่ขบวนไปชมการทำงานของหยางเฉิน แต่หลังจากที่ได้เห็นมันแล้ว ก็ไม่มีใครที่จะมีอารมณ์ดูมันต่อไป

"สำหรับคนที่มีหนี้ก็คือลูกหนี้ ข้าไม่มีความแค้นหรือความเกลียดชังในอดีตที่ผ่านมากับทุกคน นี่เป็นหน้าที่ของข้า ข้าจำเป็นต้องทำตามหน้าที่ที่ได้รับมอบหมาย โปรดให้อภัยแก่ข้า!" ทุกครั้งก่อนที่เขาจะดำเนินการประหาร หยางเฉินจะพูดประโยคเหล่านี้ เหมือนกับกำลังจะบอกว่าสิ่งที่เขาทำอยู่ เขาไม่ควรที่จะได้รับผลแห่งกรรม ผ่านมาอีกหลายวันและแล้วหยางเฉินก็มีความคุ้ยเคยกับงานที่เขาทำอยู่

เสียงแหลม ‘หวีดดด’ จากการที่หยางเฉินเหวี่ยงใบมีดและตัดหัวออกไป เลือดกระฉูดออกมาจากบริเวณที่คอขาด แต่หยางเฉินก็ยังดูสะอาดไม่เลอะเปื้อนด้วยเลือดแม้แต่น้อย เนื่องมาจากการฝึกที่เข้มงวด กับการตัดหัวที่มากกกว่าร้อยหัว มันทำให้เขาเชื่อมั่นในความสามารถของเขาว่าจะไม่มีการเลอะเปื้อนจากหยดเลือดแม้แต่หยดเดียวหลังจากกุดหัวเหล่านักโทษ

‘ฟืดดดด’ หยางเฉินสูดลมหายใจลึกๆ เขาทำการสูดกระแสแห่งชีวิตที่มีอยู่ภายในศพเข้าไปในร่างกายของตัวเอง แล้วทำการหมุนเวียนมันภายในร่างกายมามากกว่าร้อยครั้ง ทันทีที่เขาทำมันอีกครั้ง มันจะทำการเก็บพลังปราณเข้าไปในสี่แขนขาและกระดูกนับร้อยของเขาอย่างรวดเร็ว มันบำรุงเสริมร่างกายของเขาและเปลี่ยนรากจิตวิญญาณของเขา

มือของเขาไม่มีการลังเลแม้แต่น้อย ความชำนาญของหยางเฉินดังเส้นทางของสายน้ำที่ราบรื่น เขาเดินมาด้านหน้าของนักโทษคนที่สองและทำการตัดหัว ทำการสูดลมหายใจเพื่อหมุนเวียนตามมาด้วยคนที่สาม คนที่สี่...

ในวันนั้นมีนักโทษสี่สิบคนที่ถูกตัดหัว และหลังจากที่หยางเฉินเสร็จสิ้นภาระกิจการตัดหัวคนสุดท้าย แก่นพลังชีวิตก็ถูกดึงเข้าสู่ร่างกายของหยางเฉิน เขาทำการตรวจสอบการเปลี่ยนแปลงภายในร่างกายของเขาอย่างระมัดระวัง หยางเฉินยังคงส่ายหัวของเขาเบาๆ แก่นพลังชีวิตของเหล่ามนุษย์ ไม่สำคัญว่าจะดูดซึมได้ไปเท่าไหร่ เห็นได้ชัดว่ามันไม่ได้มีประโยชน์มากอย่างที่คาด ดูเหมือนว่าจะไม่มีผลที่ชัดเจนถ้าหากเขาฆ่าไปเพียงหลักหลายสิบหรือหลายร้อย แม้แต่หลายพัน

สิ่งที่หยางเฉินคิดว่าเป็นเรื่องไร้ประโยชน์อย่างสมบูรณ์ ในสายตาของคนอื่นนี้มันเป็นเรื่องที่แตกต่างอย่างสิ้นเชิง บางทีมันอาจจะเป็นเพราะที่วิธีการ หลังจากที่ทุกครั้งที่เขาฆ่าคน ร่างของหยางเฉินจะถูกปกคลุมไปด้วยกลิ่นอายของเลือดที่หนาแน่นมากขึ้น มันยังคงติดแน่นหลังจากนั้นไปอีกนาน ทั่วทั้งร่างกายของเขาจะรู้สึกราวกับว่าเขาได้ปีนขึ้นมาจากทะเลเลือด มารปราณไหลล้นมาจากทุกทิศทุกทาง มันทำให้คนธรรมดาสามัญหรือแม้แต่ทหารประจำการที่อยู่บริเวณรอบๆจะหันหน้าหนีเมื่อพวกเขาเห็นหยางเฉินเพื่อหลีกเลี่ยงสายตาของหยางเฉิน

เมื่อเดินไปตามถนนในเมือง เหล่าประชาชนไม่แม้แต่จะกล้าเหลือบมองก็เพราะว่ากลัว พวกเขาถึงกลับไม่กล้ามองออกไปที่ถนนในเวลาที่หยางเฉินเดินผ่าน เมื่อถึงคราวจำเป็นหยางเฉินจะปรากฏตัวบนถนนที่ว่างเปล่า นอกจากนี้มันยังช่วยทำไว้หยางเฉินปลอดภัย อย่างน้อยก็ไม่มีใครกล้ามาสร้างความเดือดร้อนให้กับเขา ไม่ว่าพวกเขาจะเกลียดหยางเฉินมากแค่ไหนแต่ในการปรากฏตัวของเขา พวกเขาก็ไม่กล้าที่จะพูดแม้ซักครึ่งคำที่ไม่เหมาะสม

หยางเฉินจะพักผ่อนในยามเช้า เมื่อถึงตอนเที่ยงก็ตัดหัว และทำการฝึกในช่วงบ่าย นี่คือสิ่งที่หยางเฉินทำเป็นประจำในวันปกติอย่างต่อเนื่องเป็นเวลาหนึ่งเดือน หยางเฉินดูดซึมแก่นพลังชีวิตจำนวนมากของนักโทษถึงแม้ว่ามันจะไม่พอสำหรับเขาที่จะบรรลุเป้าหมาย หากมันก็เพียงพอสำหรับเลือดและพลังปราณของร่างกายที่จะเพิ่มระดับทักษะการต่อสู้ของเขาไปอีกระดับ

ในวันนี้เมื่อหยางเฉินเสร็จภาระกิจภาคสนามในระหว่างทางกลับบ้านของเขา เขาเห็นท้องฟ้าเต็มไปด้วยเมฆสีแดง มันเป็นวันที่แปลกมาก เมฆบดบังพระอาทิตย์ในเวลาเที่ยงวัน ทั่วทั้งท้องฟ้ากลายเป็นสีชาด

เมื่อเห็นภาพนี้ใบหน้าของหยางเฉินก็เผยให้เห็นรอยยิ้ม ช่วงเวลาที่เขาได้รอมานานมันก็คือวันนี้ ในที่สุดมันก็ได้มาถึงแล้ว

ท้องฟ้าเต็มไปด้วยเลือด นี้เป็นวันที่เขาได้เรียนรู้หลังจากเมื่อมีอำนาจในโลกนิรันดร์ในชีวิตของเขาก่อนหน้า มันเป็นวันที่ศาลสวรรค์ได้มีการเปลี่ยนแปลง

หลังจากเสร็จสิ้นอาหารมื้อเย็น หยางเฉินเข้านอนตั้งแต่หัวค่ำ มันน่าแปลกที่ในคืนนี้ไม่ว่าใครก็ตามต่างนอนหลับใหล แม้ว่าพวกเขาจะไม่ได้อยู่บนเตียงของพวกเขา อยู่ๆพวกเขาก็ถูกโจมตีด้วยความเหนื่อยล้าและหาสถานที่ที่จะหลับนอน

"หยางเฉิน เจ้าเป็นเพชฌฆาตใช่หรือไม่?" ในความฝันหยางเฉินได้ยินเสียงร้องถามของพระเจ้า

"ใช่แล้ว!" เมื่อได้ยินเสียงนี้หยางเฉินลุกขึ้นจากเตียงอย่างรวดเร็ว เพื่อที่จะตอบกลับไปให้กับความว่างเปล่า ในขณะนี้เขาพบว่าตัวเองไม่ได้อยู่ในห้องนอนของตัวเอง

"ตราบใดที่พวกเขาเป็นนักโทษ เจ้ากล้าที่จะตัดหัว? เจ้าสามารถประหาร? "เสียงถามคำถามอื่น

"ตราบใดที่พวกเขาเป็นนักโทษข้ากล้าตัดหัวและข้าสามารถประหาร!" หยางเฉินตอบโดยไม่เย่อหยิ่ง

"ตามข้ามา!" เจ้าของเสียงสง่างามไม่ได้เปิดเผยตัวเอง แค่ส่งเสียงถึงเขาจากทิศทางด้านหนึ่ง "บนลานประหาร ให้ประหารนักโทษ!" เสียงที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความเข้มแข็งก้าวร้าวของพระเจ้าดังออกมา เหล่าผู้คนไม่มีความคิดที่จะต้านทานใด ๆ

"ถูกต้อง พระเจ้า!" หยางเฉินไม่ได้คิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ เพียงตอบคำถามและเดินตามเส้นทางที่ปรากฏขึ้นก่อนที่เขาจะเดิน ไปพร้อมกับก้าวที่ยาวมากขึ้น ในที่สุดเขาก็เห็นลานประหารที่แออัดไปด้วยผู้คน

เมื่อมาถึงจุดจุดหนึ่งที่เขาไม่รู้จัก หยางเฉินได้เปลี่ยนชุดเป็นชุดเพชฌฆาตในลานประหาร ทหารที่มีลักษณะไม่ชัดเจนประคองใบมีดของเพชฌฆาตด้วยมือทั้งสอง ยื่นมันมาทางด้านหน้าของเขา หยางเฉินเอื้อมมือออกไปรับและยกใบมีดกวัดแกว่งตามรูปแบบที่เคยฝึกมา เขาไล่นิ้วไปตามขอบของใบมีด ก่อนที่จะตัดหัวอย่างน้อยเขาจะต้องทำให้แน่ใจว่าใบมีดมันคม

"น้องชาย ข้าขอโอกาสพูดกับเจ้าสักหน่อย!" ขณะที่ทดสอบความคมของใบมีด สายคาดเอวของหยางเฉินถูกดึงเบาๆ โดยคนคนหนึ่งซึ่งตามมาด้วยเสียงประจบสอพลอ

หยางเฉินหันศีรษะไปทางทิศของต้นเสียง เขาเห็นชายร่างอ้วนเต็มไปด้วยไขมันที่ดูแข็งแกร่งและสวมใส่ชุดผ้าไหมเนื้อดี มือข้างหนึ่งของชายคนนั้นดึงสายคาดเอวของเขา ส่วนอีกมือยืดตรงมาทาง หยางเฉิน ในมือของเขาถือทองคำแท่งอย่างน้อยสิบตำลึง

Credit: google

"น้องชาย เจ้าช่วยอะไรข้าหน่อยได้ไหม?" ใบหน้าที่เต็มไปด้วยไขมันของเขาส่งรอยยิ้มที่ดูเป็นมิตรอย่างคนใกล้ชิดออกมาและยัดทองคำแท่งเข้าไปในสายคาดเอวของหยางเฉิน: "ข้าได้ติดสินบนคนอื่นๆที่เกี่ยวข้องไว้ทั้งหมดแล้ว น้องชายก็แค่ช่วยให้ลูกชายของข้ารอดออกไปจากลานประหารนี้ สิ่งที่เจ้าต้องทำก็แค่ช่วงที่เจ้าต้องตัดหัวเจ้าก็ทำให้มันเป็นเพียงแผลตื้นๆ อย่าเอาชีวิตของเขาและซ่อนมันจากหัวหน้าผู้ตรวจการคนอื่นๆ แน่นอนมันจะไม่มีใครร้องเรียนในเรื่องนี้ หากเจ้าทำสำเร็จข้านี้จะตอบแทนบุญคุณเจ้าให้อย่างงาม!"

"ข้าก็แค่เพชฌฆาต หากเจ้าพูดถึงเรื่องอื่นใด ข้านั้นไม่อาจเข้าใจได้!" หยางเฉินผลักมือที่มีแต่ไขมันออกไปแล้วหันหลังกลับ เขาเดินเข้าไปในลานประหาร

"ไอ้สารเลว แกกล้าปฏิเสธปิ่งกัน (ขนมปังกรอบ) เพื่อที่จะถูกบังคับให้โดนปรับหนึ่งจอกอย่างงั้นเหรอ ข้าเป็นคนระดับสูงของทางการ ถ้าเจ้าไม่รู้ ‘วิธีที่จะซาบซึ้ง’ มันคงยากที่จะรับผลที่ตามมาได้!" เมื่อชายที่อุดมไปด้วยไขมันเห็นหยางเฉินปฏิเสธ การแสดงออกของเขาก็เปลี่ยนไปในทันทีอย่างดุเดือด เขาตะโกนเสียงต่ำมาด้านหลังของ หยางเฉิน

"เจ้าอาจจะเป็นผู้ตรวจการระดับสูง แล้วมันมีอะไรที่เกี่ยวข้องกับ เพชฌฆาตอย่างข้างั้นรึ?" หยางเฉินเยาะเย้ยขณะที่เดินขึ้นไปบนลานประหาร เขาถือดาบเพชฌฆาตสีชาดแล้วดึงมันมาที่หน้าอกของเขา เขายืนอยู่ที่นั่นรอเวลาที่จะทำงานอย่างเงียบๆ...ซึ่งก็อีกไม่นาน

เวลานี้มันไม่ใช่มีแค่หยางเฉินที่รอทำการประหารเพียงคนเดียวเท่านั้น แต่ยังมีเหล่าเพชฌฆาตถือใบมีดสีชาดอีกเป็นจำนวนมาก หยางเฉินไม่สามารถแม้แต่จะนับได้ว่ามีเพชฌฆาตเป็นจำนวนเท่าไหร่ ฉากนี้จริงๆเป็นเรื่องที่น่าตกตะลึง มันจะเป็นอย่างไรหากที่นี่จะทำการตัดหัวมากมาย?

ต่ง ต่ง ต่ง เสียงกลองดังสามครั้ง ดวงอาทิตย์ส่องแสงลงมาเป็นแนวตั้งฉากในเวลาเที่ยงวัน หยางเฉินเพียงได้ยินคำสั่ง "ประหาร" หลังจากนั้นป้ายประหารชีวิตจะถูกโยนออกมาในทันที

"สำหรับคนที่มีหนี้ก็คือลูกหนี้ เจ้าและข้าไม่มีความแค้นหรือความเกลียดชังในอดีตที่ผ่านมา ที่นี่เป็นสถานที่ที่ทำงานของข้า ข้าต้องปฏิบัติตามคำสั่งที่ได้รับมอบหมาย โปรดให้อภัยข้า!" หยางเฉินพูดวลีทำงานของเขาตามธรรมเนียมอย่างรวดเร็ว หลังจากคว้าป้ายประหารชีวิตที่ติดอยู่ในเสื้อผ้าของนักโทษแล้วขว้างมันออกไปด้วยเสียงอันดัง เพชฌฆาตยกใบมีดสูงขึ้นและลดลงมาภายในพริบตา หนึ่งหัวพลันกลิ้งออกไปในทันทีและร่างกายที่ถูกตัดหัวออกไปก็ล้มลงกับพื้นอย่างช้าๆ เลือดพุ่งออกมาเป็นจำนวนมาก

ด้วยทั้งหมดนี้หยางเฉินไม่ได้ดูดซับแก่นชีวิตดังเช่นปกติที่เคยทำ แต่กลับถือใบมีดอย่างเงียบๆ เพื่อรอการประหารครั้งต่อไป

"เก้าพันสามร้อยเจ็ดสิบสองเพชฌฆาต สามพันแปดร้อยสี่สิบสามหัวคน" มีเสียงกล่าวรายงานออกมามันดูเหมือนทั้งคำนวณสถิติและรายงานผล

ทันใดนั้นเกิดพายุขึ้น ความแรงลมทำให้ฝุ่นกระจายคลุ้งไปทั่วลานทำการที่หยางเฉินยืนอยู่ นักโทษประหารชีวิตได้หายไปอย่างไร้ร่องรอยมีเพียงสิ่งเดียวที่ยังอยู่บนลานทำการมันเป็นความงามที่ละเอียดอ่อนและมีเสน่ห์ ร่างที่คุกเข่าท่ามกลางพายุฝุ่น แสงสะท้อนหยกขาวที่สมบูรณ์แบบที่เหนือกว่าความงามของดอกไม้ ใบหน้าตัดกันกับเมฆสีแดงสวยงาม ในร้อยวิธีแห่งความงามอันไร้ขีดจำกัด

Credit google/Facebook

ที่ลานโล่งนั่นมีสาวงามนั่งคุกเข่าอยู่ แต่ผู้ที่ยืนอยู่รอบๆคือเหล่าเพชฌฆาตจำนวนมากหลายสิบเพชฌฆาตเฉกเช่นหยางเฉิน ดูเหมือนทั้งหมดจะรอเวลาที่จะลงมือประหารชีวิต

"ประหาร!" เสียงตะโกนดังออกมาและแผ่นประหารชีวิตถูกโยนไปด้านหน้าของเพชฌฆาต เพชฌฆาตก้าวไปข้างหน้าทันที แต่ในขณะที่เขากำลังจะตวัดดาบของเขา โฉมงามที่คุกเข่าก็พูดขึ้น "นายท่าน ข้าเป็นผู้บริสุทธิ์ สงสารข้าเถอะ นายท่าน"

เพชฌฆาตเมื่อเห็นความงามของเธอก็รู้สึกสงสารขึ้นมาทันที เธอได้ใช้คารมอันหวาบหวานด้วยการเรียกเขาว่า ‘นายท่าน’ ด้วยการกระทำเช่นนี้มันทำให้กระดูกของเพชฌฆาตนี้อ่อนนุ่มและเส้นเอ็นกลับกลายเป็นปวกเปียก ปากและดวงตาเบิกกว้าง แต่ไม่สามารถที่จะเคลื่อนย้ายไปไหนได้

ผู้บังคับบัญชาตะโกนด้วยความโกรธไปที่เพชฌฆาตอีกคนหนึ่ง "เจ้า ประหาร!" ป้ายประหารชีวิตดูเหมือนจะมองเห็นได้อย่างเจน มันปลิวไปตกอยู่ด้านหน้าของเพชฌฆาตผู้อื่น เพชฌฆาตผู้นี้ก้าวไปข้างหน้าและถูกโฉมงามวิงวอนขอร้องพอกันกับเพชฌฆาตคนก่อนหน้านี้ ทันใดนั้นเขาก็หลงใหลและไม่สามารถที่จะเคลื่อนย้ายไปไหนได้อีกเช่นกัน

หลังจากนั้นก็มีเพชฌฆาตอีกหลายสิบคน ทุกคนต่างประสบเหตุการณ์เช่นเดียวกัน ผู้บังคับบัญชาไม่สามารถที่จะยับยั้งความโกรธ มันถูกแสดงออกมาในน้ำเสียงของเขา และในที่สุดป้ายประหารชีวิตก็มาปรากฏที่ด้านหน้าของหยางเฉิน ผู้บังคับบัญชาตะโกนด้วยเสียงที่ชัดเจนและเต็มไปด้วยความโกรธ

"เจ้า ประหาร!"

หยางเฉินก้าวไปข้างหน้า ยืนอยู่ข้างหน้าของโฉมงาม เมื่อโฉมงามเงยหน้าของเธอขึ้นมามันเผยให้เห็นเสน่ห์แห่งการทำลายล้างของเธอ เสียงอันอ่อนหวานของเธอได้ถูกกล่าวออกไป "นายท่าน ข้าถูกกล่าวหาอย่างไม่เป็นธรรม" เพียงเสียงหวานที่เปล่งออกมา มันควรที่จะส่งผลให้กระดูกอ่อนนิ่มด้วยมนต์เสน่ห์ แม้เหล็กกลั่นร้อยครั้งก็อ่อนพอที่จะเป็นสายลมพัดผ่านรอบนิ้วมือของเขา

แต่น่าเสียดายที่หยางเฉินดูเหมือนจะมีจิตใจแข็งแกร่งดั่งหิน เขามองไปที่ความงามอันละเอียดอ่อนเหมือนกับไม่ได้เห็นเธอ เขาเพียงตะโกนออกไป "สำหรับคนที่มีหนี้ก็คือลูกหนี้ เจ้าและข้าไม่มีความแค้นหรือความเกลียดชังในอดีตที่ผ่านมา ที่นี่เป็นสถานที่ของข้าในการปฏิบัติหน้าที่ตามคำสั่ง โปรดให้อภัยข้า!"

พอสิ้นคำพูด ไม่ว่าโฉมงามจะคร่ำครวญอย่างไร ใบมีดชั้นยอดก็ยกสูงขึ้นและลดลง เสียงแห่งการอ้อนวอนของโฉมงามก็หยุดลงในทันใดนั้น หัวของเธอกระเด็นออกไปไม่แตกต่างจากนักโทษธรรมดาที่ถูกตัดสินประหารชีวิตในก่อนหน้านี้

"ดี!" หยางเฉินเหวี่ยงใบมีดลงและได้ยินเสียงกระหึ่มร้องด้วยความชอบใจจากฝูงชน หยางเฉินไม่ได้แม้กระทั่งเหลือบมองด้านข้าง มีแต่รอยยิ้มเย็นที่อยู่ภายในใจของเขา

"สามพันแปดร้อยสี่สิบสามคน มีเพียงหนึ่งร้อยสิบห้าที่ถูกประหาร" เสียงยังคงรายงานสถิติ

"หยางเฉิน มานี่!" ใครบางคนจากด้านหลังเรียกเขา และ หยางเฉินเดินตามไปโดยไม่ต้องคิดทบทวน เหล่าเพชฌฆาตที่ไม่สามารถตัดหัวของโฉมงาม ยังคงยืนนิ่งทำหน้าโง่ ราวกับว่าพวกเขาไม่เข้าใจอะไรสักอย่าง

ใกล้ที่จะถึงลานประหารอื่นๆ มีเพียงหยางเฉินเป็นเพชฌฆาตคนเดียวเท่านั้นและนักโทษคนหนึ่งเป็นชายวัยกลางคน ผมเผ้าดูยุ่งเหยิง เขาสวมใส่เสื้อคลุมมังกร น่าแปลกที่ลานประหารแห่งนี้ไม่ได้มีผู้ช่วยใดๆ และไม่มีเจ้านายคนใดมาเข้าร่วม

นักโทษยืนอยู่ในบริเวณนั้นด้วยท่าทางที่ดูหยิ่งในศักดิ์ศรีมากกว่าความโกรธ เขามองหยางเฉินด้วยสายตาที่เย็นชา

ทหารที่พาเขามาได้หายไปแล้ว และมีเพียงหยางเฉินเผชิญหน้ากับชายวัยกลางคนนี้ หยางเฉินยังไม่ได้พูดอะไรออกไป เขาเพียงยืนอยู่อย่างเงียบๆ ในที่ที่แห่งนั้น

"หยางเฉิน ประหาร!" เสียงของผู้บังคับบัญชาดังก้องอีกครั้งและป้ายประหารชีวิตก็ปรากฏด้านหน้าของหยางเฉิน

หยางเฉินยกใบมีดเพชฌฆาตขึ้นมาและก้าวไปข้างหน้าโดยไม่ต้องมีคำที่สองเมื่อชายวัยกลางคนเห็นสถานการณ์เช่นนั้น ดวงตาของเขาเปิดกว้าง การแสดงออกของเขาแสดงถึงกลิ่นอายของผู้ครอบงำ ส่งเสียงตะโกนไปที่หยางเฉิน "ข้าเป็นบุตรของสวรรค์ ราชันย์ของวานนี้และในวันรุ่งขึ้น เจ้ากล้าที่จะหยาบคายต่อข้า?"

เสียงนี้คล้ายเสียงดังกังวานของโลหะเช่นทองและหยกมันดังอึกทึกก้องอยู่ในหู คนขี้ขลาดอาจจะกลัวจนอ่อนปวกเปียกและคุกเข่าเมื่อถูกตะคอกด้วยเสียงลักษณะนี้

บูม...หยางเฉินไม่ได้สนใจ เขาเดินขึ้นไปและเตะราชันย์ของวานนี้และในวันรุ่งขึ้น จิตวิญญาณของสุดยอดอมตะทองคำที่ได้รับการดูแลมาอย่างดีจะต้องมาสนใจกับราชันย์มนุษย์ตัวเล็กๆเช่นนี้ด้วยรึ? เขาเตะชายวัยกลางคนอีกครั้งจนล้มไปกับพื้นด้วยเท้าข้างหนึ่งข้างหนึ่งของเขา และก้าวเหยียบลงไป  และหยางเฉินสะบัดใบมีดสีเลือดของเพชฌฆาต

"สำหรับคนที่มีหนี้ก็คือลูกหนี้ เจ้าและข้าไม่มีความแค้นหรือความเกลียดชังในอดีตที่ผ่านมา ที่นี่เป็นสถานที่ของข้าในการปฏิบัติหน้าที่ตามคำสั่ง โปรดให้อภัยข้า!" เมื่อพูดจบ ใบมีดขนาดใหญ่ของหยางเฉินตัดลงและหัวของคนที่เรียกตัวเองว่าราชันย์ได้กลิ้งออกไป

ติ่ง... เสียงของจี้หยกขาวที่มีขนาดเล็กกลิ้งออกมา มันอยู่ใกล้กับศพของราชันย์ หยกเปรียบดั่งความมั่งคั่งและราบรื่น และหนึ่งสามารถบอกได้ว่ามันเป็นสิ่งที่มีคุณค่าจากการมอง

หยางเฉินมองไปรอบๆ เขาไม่เห็นใครในที่แห่งนี้ เขาหัวเราะอย่างเย็นชาในใจของเขา เขาเอื้อมมือออกและคว้าจี้หยกวางไว้ในเข็มขัดของเขา เขายืนอยู่อย่างเงียบๆ เพื่อรอคำแนะนำต่อไป

"คนสองคนหัวขาด หนึ่งไม่ได้เหลือบมองด้านข้าง อีกหนึ่งเอาจี้หยก" หยางเฉินไม่สามารถได้ยินเสียงรายงานสถิติสุดท้าย

"ดี! หยางเฉิน ‘แท่นประหารเซียน’ แห่งศาลสวรรค์ ต้องการเพชฌฆาตเยี่ยงเจ้า เจ้ายินดีที่จะทำหรือไม่?"

คราวนี้ผู้บังคับบัญชาที่เขาไม่เคยเห็น มายืนอยู่ตรงหน้าของหยางเฉิน กล่าวด้วยเสียงแห่งความกรุณา ในมือของเขาถือแหวนสีขาว ขณะที่ผู้บังคับบัญชาค่อยๆ นำเสนองานชิ้นถัดไปให้กับเขา

ZX 004 ข้าคือเพชฌฆาต