GDN 387 ยิงปืนนัดเดียวได้นกสามตัว

แปลโดย ข้าแปลเจ้าอ่าน 

ให้กำลังใจผู้แปลโดยงด การกอปปี้ งดแชร์ 
แล้วมาอ่านด้วยกันที่ https://imakeuread.blogspot.com/

ดินแดนของชนเผ่าที่เรียกว่าสามเหลี่ยมต้องสาป

ภายในมิติมืด บริเวณด้านข้างมีพื้นที่ว่างเปล่าที่ถูกกวาดล้างด้วยแม่น้ำสายยักษ์ มีศาลาสองชั้นที่สร้างขึ้นจากไม้มะฮอกกานี มีนักรบหลายร้อยคนสวมเกราะต่าง ๆ ยืนอยู่ที่ชั้นล่างศาลาอย่างเป็นระเบียบ

ชั้นที่สองของศาลา ชายหกคนกำลังดื่มและเพลิดเพลินกับบรรยากาศ

เครื่องแต่งกายที่พวกเขาแต่ง บ่งบอกสถานะของชนชั้นสูงในเผ่า พวกเขาถูกล้อมรอบไปด้วยกลุ่มของสาวสวย ที่มีผิวสีแทนตามเผ่าพันธุ์ หน้าอกใหญ่ อวบอ้วนและสวมเสื้อผ้าหนา

นี่คือดินแดนของเผ่ากริฟฟอน (ครึ่งสิงโต ครึ่งอินทรี) ชายหนุ่มทั้งหกคนเป็นลูกของสิงโตเฒ่าแห่งเผ่ากริฟฟอน

สิงโตเฒ่าได้แยกตัวออกไปอยู่อย่างสันโดษ แต่เขายังคงสังเกตมองมาที่ลูกชายของเขาว่าใครจะเป็นผู้นำเผ่าของเผ่ากริฟฟินคนต่อไป ดังนั้นลูกชายทุกคนของเขาต่างกำลังพยายามอย่างหนักเพื่อที่จะทำให้เขาสนใจ

ทันใดนั้น ~

ชายคนหนึ่งเดินขึ้นไปที่ชั้นสองของศาลาอย่างเงียบ ๆ และพูดอะไรกับชายทั้งหกคน จากนั้นพวกเขาก็บอกให้สาว ๆ ออกไปและเริ่มหารือเกี่ยวกับสิ่งที่เป็นกังวล

"เผ่าหน้าปีศาจพ่ายแพ้จริงหรือ?"

"เห็นแล้วใช่ไหม? ขอบคุณพระเจ้าที่ข้ามีความคิดที่ปล่อยให้เผ่าหน้าปีศาจที่เป็นตัวละครที่ไร้ประโยชนทำการต่อสู้ก่อน ตอนนี้พวกเจ้าก็ได้เห็นว่า ทุกคนในเผ่าหน้าปีศาจถูกสังหารซึ่งหมายความว่าศัตรูของเรามีพลังอย่างแท้จริง"

"เขี้ยวหมาป่า ข้าไม่เคยได้ยินชื่อนี้มาก่อน ใครเป็นผู้นำ?"

"ข้าได้ยินมาว่าพวกเขาไม่ใช่ชนเผ่า แต่เป็นกลุ่มคนนอก"

"คนภายนอกเหล่านั้นกล้าที่จะก่อปัญหาในดินแดนของเราได้อย่างไร พวกเขาช่างกล้า!"

“ฮึ่ม! พวกเขายังไม่รู้เสียด้วยซ้ำว่าชนเผ่าของพวกเราเป็นอย่างไร พวกเขารนหาที่ตายชัด ๆ”

"มันไม่สำคัญหรอก มันคงจะไม่มีประโยชน์ที่จะพูดเรื่องนี้เดี๋ยวนี้ ..ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น เราก็บรรลุเป้าหมายของเรา ที่เราปล่อยให้เผ่าหน้าปีศาจออกโรงก่อน มันทำให้เรารู้ว่า เผ่าเทพเจ้าต้นไม้มีกองกำลังสนับสนุนอย่างชัดเจน และพวกมันก็คือกองกำลังลับ เขี้ยวหมาป่า ตอนนี้ถึงเวลาแล้วที่เราจะนึกหาวิธีการทำลาย เขี้ยวหมาป่า และนำอสูรใต้น้ำแห่งตำนานมาให้ได้ ถ้าเราทำมันได้ ท่านพ่อของเราจะต้องมีความสุขมาก ๆ"

"นั่นง่ายมาก เผ่าหน้าปีศาจถูกทำลายเพราะพวกมันอ่อนแอ ถ้าเราออกไปและปล้นมัน พวกเราย่อมจะทำได้อย่างแน่นอน!"

ขณะที่พี่น้องบางคนกำลังพูดคุยกันอยู่ น้องชายคนสุดท้องก็ถอนหายใจและส่ายหน้าอย่างไม่ใส่ใจ

“น้องหก เจ้าคิดเห็นอย่างไร?" พี่ชายคนหนึ่งของเขาถามออกมา

น้องหกของตระกูลสิงโตกล่าวออกมาอย่างช้า ๆ ว่า "ข้าเคยบอกเจ้าแล้วว่า พวกเจ้าล้วนมีสมองหมูทั้งหมด แต่พวกเจ้าก็ไม่เชื่อ ..เอาเถอะการที่พวกเราปล่อยให้เผ่าหน้าปีศาจออกโรงต่อสู้ก่อน เพื่อทำให้เราทราบว่าใครอยู่เบื้องหลังที่สนับสนุนเผ่าเทพเจ้าต้นไม้มันก็ดี แต่เมื่อคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ มันไม่สำคัญว่าเผ่าหน้าปีศาจจะอ่อนแอหรือไม่ ยังไงพวกเขาก็ยังคงเป็นเผ่า หากพวกเขาถูกทำลาย เจ้าคิดว่ากลุ่มชนเผ่าจะไม่รู้เกี่ยวกับเรื่องนี้?"

"หากกลุ่มพันธมิตรเผ่ารู้แล้ว มันจะยากสำหรับเราที่จะได้รับอสูรใต้น้ำ หากเราเป็นเจ้าของมัน แน่นอนว่าชนเผ่าอื่น ๆ จะไม่เห็นด้วยอย่างแน่นอน และอาจทำให้เกิดการสู้รบครั้งใหญ่อีกครั้ง"

"แล้วเจ้าคิดว่าเราควรจะทำอย่างไร?" สิงโตพี่ใหญ่กล่าวถามออกมา

น้องหกส่ายศีรษะและกล่าวออกมาในขณะที่หรึ่ตาว่า "ในความเห็นของข้า มันก็ไม่ได้แย่ ถ้าพันธมิตรจะออกโรงเองในเรื่องนี้ กลุ่มเขี้ยวหมาป่าเองก็มีความแข็งแกร่งมากตามข้อมูลที่เรารู้มา ถ้าเราสู้กับพวกเขา แน่นอนเราจะสูญเสียนักรบจำนวนมาก แม้ว่าเราจะชนะ"

"กลุ่มพันธมิตรเผ่าในปัจจุบันนี้ไม่ได้ตื่นตระหนกอย่างที่เคยเป็นมาก่อน เมื่อเราสูญเสียกำลังของเรา ชนเผ่าอื่น ๆ ก็จะมาหาเราและปฏิบัติต่อเราเหมือนเราเป็นเหยื่อ"

ถ้าเป็นเช่นนั้นทำไมเราไม่ยิงนกสองตัวด้วยกระสุนนัดเดียว เราจะได้รับประโยชน์และปล่อยให้พันธมิตรทำการสู้รบไป"

พี่ชายของเขาทุกคนพยักหน้าและเปลี่ยนท่าทีที่เห็นด้วยกับความคิดดังกล่าว

ธรรมชาติชนเผ่าเต็มไปด้วยความป่าเถื่อน มันไม่สำคัญว่าเผ่ากริฟฟอนจะต่อสู้กับทีมของฮั่นหลางหรือไม่ แต่มันอาจเป็นไปได้ว่าจะทำให้ชนเผ่าอื่นกำหนดเป้าหมายเป็นพวกเขาแทน

มันเป็นความคิดที่ดีที่จะทำลาย เขี้ยวหมาป่าที่น่ารำคาญนี้ด้วยพลังของกลุ่มพันธมิตร พลังของกลุ่มพันธมิตรนั้นน่ากลัวเมื่อพวกเขาทำงานร่วมกันเป็นทีม

หลังจากที่พี่ชายคนโตครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง เขากล่าวออกไปว่า "ดูเหมือนจะเป็นความคิดที่ดี แต่เจ้าจะทำให้กลุ่มพันธมิตรเผ่าต่อสู้กับพวกเขาได้อย่างไร พวกเขาจะไม่ดำเนินการใด ๆ หากพวกเขาไม่สนใจในสิ่งที่เราพูด"

สิงโตคนที่หกพูดโดยไม่ใส่ใจว่า "แน่นอนว่าข้ามีแผน ถ้าข้าตัดสินใจที่จะทำเรื่องนี้ขึ้นมา"

"มันง่ายมาก สุดท้ายแล้วทีมเขี้ยวหมาป่าก็จะออกไปจาก เผ่าเทพเจ้าต้นไม้ เมื่อพวกเขาออกไปเราจะส่งคนของเราไปเอาอสูรใต้น้ำทั้งสามตัว ตัวเล็กหนึ่งและตัวใหญ่อีกสอง จากนั้นให้คนไปที่กลุ่มพันธมิตรเผ่า"

"หลังจากนั้นเราสามารถแจ้งกลุ่มพันธมิตรเผ่าเกี่ยวกับประโยชน์ของอสูรใต้น้ำ ความโลภของพวกเขาจะผลักดันให้พวกเขาต้องการอสูรใต้น้ำสองตัว หลังจากนั้นเขี้ยวหมาป่าจะตระหนักถึงเรื่องนี้และจะมาหาพวกเขาที่นั่น ..เมื่อถึงจุดนี้เราก็สามารถโยนความผิดเรื่องนี้ไปยังกลุ่มพันธมิตรได้ เนื่องจากพวกเขาได้รับอสูรใต้น้ำไปแล้วสองตัว พวกเขาจึงไม่มีข้ออ้างที่จะปฏิเสธได้"

"เมื่อทีมเขี้ยวหมาป่าไปที่กลุ่มพันธมิตร มันคงเป็นช่วงเวลาแห่งความหายนะ!"

"ประการแรกพื้นที่ชนเผ่ามีกฎของตัวเอง ..ไม่ว่าเราจะสู้รบแค่ไหน แต่ก็ไม่ถึงกับมีบุคคลที่สามที่จะสามารถเข้าไปแทรกแซงกิจของเรา เพราะฉะนั้นเขี้ยวหมาป่าจะได้รับการปฏิบัติเหมือนเป็นศัตรูโดยกลุ่มพันธมิตรทั้ง ๆ ที่ไม่มีอสูรใต้น้ำ"

"ประการที่สอง ผลประโยชน์ทั้งหมดที่ได้มาจากสองอสูรใต้น้ำ อย่างไรก็ตามหัวหน้ากลุ่มพันธมิตรที่โลภเหล่านี้จะส่งพวกเขากลับไปได้อย่างไร? พวกเขาจะต่อสู้อย่างสุดกำลังกับเขี้ยวหมาป่า เพื่อให้ได้อสูรใต้น้ำทั้งสองตัว"

หลังจากนั้นน้องหกถามพี่น้องอย่างชาญฉลาดว่า "เจ้ารู้หรือไม่ว่า อะไรที่จะดียิ่งขึ้น?"

"อะไร?"

"บอกมา อย่าทำให้เราอยากรู้แล้วก็หยุดเช่นนี้"

"เมื่อ เขี้ยวหมาป่าถูกทำลายและถึงเวลาที่กลุ่มพันธมิตรจะแบ่งอสูรใต้น้ำ ทั้งสองตัว ท่ามกลางชนเผ่าทั้งหมด พวกเขาจะต่อสู้กันเองเพื่อส่วนแบ่งที่ไม่เป็นธรรม"

"เมื่อถึงเวลา ชนเผ่าชั้นนำได้รับบาดเจ็บสาหัสแล้วก็ถึงเวลาที่เราต้องเผชิญกับสถานการณ์และกวาดล้าง พวกเจ้าคิดเห็นอย่างไร มันเป็นความคิดที่ยอดเยี่ยมใช่หรือไม่?"

ฟืดด ~

พี่ชายทุกคนหายใจเข้าลึก ๆ

พี่ชายคนที่สี่กระแทกโต๊ะและพูดว่า "น้องเล็กเจ้าพูดถูก นี่ไม่ใช่การยิงนกสองตัวด้วยกระสุนนัดเดียว แต่เป็นการยิงนกสามตัวพร้อมกันด้วยกระสุนนัดเดียว!"

"อสูรใต้น้ำ เขี้ยวหมาป่า และแม้แต่กลุ่มพันธมิตรเผ่า พวกเขาทั้งหมดจะถูกจัดการโดยแผนของเจ้า!"

"เจ๋ง! แผนของน้องเล็กของเราเป็นสิ่งที่ดี ข้าเห็นด้วย"

"ข้าด้วย!"

"ดี ต่อจากนี้ไป เราต้องคอยมองดูอาณาเขตของเผ่าเทพเจ้าต้นไม้ เมื่อมีโอกาสเราต้องเข้าไปเอาอสูรใต้น้ำสามตัวและไปแจ้งข่าวที่กลุ่มพันธมิตร"

หลังจากที่พวกเขาเห็นดีเห็นงานกับแผนนี้ ทายาทสิงโตของเผ่ากริฟฟอนก็เริ่มแยกย้ายกันไปดำเนินการ บางคนไปทำในส่วนสืบสวน บางคนไปทำตามแผนเพื่อปกป้อง และบางคนก็ไปชักจูงกลุ่มพันธมิตรล่วงหน้า

อย่างไรก็ตามน้องหก คนเล็กสุดดูเหมือนจะไม่ได้แยกย้ายไปไหน เขายังคงนอนอยู่ที่นั่น พี่ชายทุกคนของเขายุ่งอยู่กับการดูแลทุกสิ่งทุกอย่างเพื่อพยายามแสดงออกความสามารถของพวกเขาอย่างเต็มที่ ในขณะที่เขากำลังเล่นกับโลลิตัวน้อยของเขา โดยไม่ต้องคิดหาหนทางใดในการแสดงผลงาน พี่ชายของเขาก็เคยชินกับมันและมีความสุขที่น้องเล็กของพวกเขาไม่ได้มีความทะเยอทะยาน

ในไม่ช้าศาลาก็ว่างเปล่า เนื่องจากทุกคนต่างแยกย้ายไปทำภารกิจทั้งหมด

น้องหกปลดปล่อยโลลิที่เหนื่อยล้าและผมกระเซิงออกไป ก่อนจ้องมองไปที่ริมแม่น้ำ ตอนนี้เขาดูแตกต่างไปจากเด็กผู้ชายขี้เล่นเมื่อไม่กี่นาทีก่อน

ในขณะนี้ผู้หญิงคนหนึ่งเดินขึ้นไปยังชั้นสองของศาลา เธอเดินหลังตรงในลักษณะของหญิงชั้นสูง ซึ่งทำให้เธอดูโดดเด่น

ฮั่นหลางคงต้องต้องตกใจแน่ ๆ ถ้าเขาอยู่ที่นี่ ผู้หญิงคนนี้เป็นหนึ่งในไม่กี่คนที่ประสบความสำเร็จที่สามารถหลอกฮั่นหลางและยังมีชีวิตอยู่ เยวียลินดา

"ดี พี่ชายทั้งห้าคนต่างเชื่อความคิดของเจ้าและฟังเจ้าโดยไม่มีข้อแม้ใด ๆ" ลินดานั่งอยู่ข้าง ๆ สิงโตคนที่หกแล้วพูดออกมาด้วยรอยยิ้มว่า "แต่ความคิดที่ยิ่งใหญ่เช่นนั้น เจ้าไม่ต้องการที่จะรับความดีความชอบเลยหรือไง ทั้งที่เจ้าเป็นคนคิดแผนการขึ้นมา?"

สิงโตหกพูดออกมาอย่างไม่ใส่ใจว่า "มีความสามารถอื่นใดที่สามารถแสดงพลังได้ดีกว่าความคิดที่ข้าเพิ่งบอกไป? จะมีเพียงแค่คนฉลาดที่จะใช้สมองของพวกเขาทำงานเท่านั้น คนโง่เช่นพี่น้องของข้าก็ปล่อยให้ร่างกายทำงานไป"

"นอกจากนี้ข้าจะแสดงพลังของข้าในเผ่ากริฟฟอนที่เล็ก ๆ นี้ทำไม มีเพียงพี่น้องของข้าที่ดูจะเอาจริงเอาจัง สำหรับข้า ข้าต้องการอะไรที่มากกว่านี้"

ลินดาปิดปากและยิ้มให้ "จริง สิงโตเฒ่าบนภูเขา เขาย่อมเห็นทุกสิ่งทุกอย่าง ผู้นำเผ่าจะเป็นของเจ้าแม้ว่าเจ้าจะไม่ได้ต่อสู้เพื่อมันก็ตาม"

"สิงโตเฒ่านั้นเป็นคู่แข่งเดียวที่คุ้มค่ากับการต่อสู้... โชคร้ายที่เขาเป็นพ่อของข้า มิฉะนั้นข้าก็อยากจะต่อสู้กับเขา"

หลังจากนั้นครู่หนึ่งสิงโตหกหันไปจ้องลินดา และกล่าวว่า "เรากลับมาที่หัวข้อหลัก ข้าได้พิสูจน์ตัวเองแล้ว มันถึงเวลาแล้วที่เจ้าจะพาข้าไปหาคนคนนั้น ใช่ไหม?"

ลินดาส่ายหัว "เจ้านำเสนอความคิดขึ้นมา มันก็เป็นเพียงหนึ่งสิ่ง มันยังต้องใช้สิ่งอื่นประกอบด้วย”

"เจ้าไม่ต้องเป็นห่วง เมื่อเจ้าจัดการกลุ่มพันธมิตรโดยใช้มือของฮั่นหลางเจ้าจะพบกับคนที่เจ้าต้องการพบ"

"มันเป็นเรื่องตลกจริงๆ ..ฮั่นหลางอัจฉริยะนี้แท้จริงแล้วถูกหลอกโดยคนอย่างเจ้า อ่านี่เป็นโชคชะตาหรือไม่?"

สิงโตหกขมวดคิ้วของเขา "ดูเหมือนว่าเจ้ามีความมั่นใจเกี่ยวกับฮั่นหลาง และเขี้ยวหมาป่า ดังนั้นเจ้าคิดว่าทั้งกลุ่มพันธมิตรเผ่าจะไม่สามารถแม้แต่จะเอาชนะฮั่นหลาง และอะไรที่เรียกว่ากองกำลังเขี้ยวหมาป่า? เจ้าก็รู้ว่าพวกเขามีนักรบประมาณสี่ร้อย แต่กลุ่มพันธมิตรมีถึง 10 ล้านคน!"

ลินดายืนขึ้นและเริ่มเดินลงบันไดขณะที่เธอพูดออกมาอย่างช้า ๆ ว่า "ในเร็ว ๆ นี้เจ้าจะรู้ว่าทำไมข้าถึงคิดเช่นนั้น ฮั่นหลางที่ข้ารู้จัก เขาไม่ใช่คนธรรมดา เมื่อข้าเห็นเขาในครั้งแรก ถ้าข้าไม่ฉลาดพอ ข้าก็อาจจะตายไปแล้วภายใต้มือของเขา"

"เอาเถอะ ข้าประทับใจมากที่เจ้าสามารถใช้ประโยชน์จากฮั่นหลางได้ ข้าจะพูดถึงอะไรบางอย่างที่ดีเกี่ยวกับตัวเจ้ากับคนคนนั้น"

สิงโตหกไม่ได้หันกลับไปมอง เขายังมองจ้องไปที่แม่น้ำและกระซิบว่า "ฮั่นหลางเป็นคนที่มีอำนาจมากจริง ๆ หรือ ข้าต้องการแข่งขันกับเขาจริง ๆ"