ZX 087 กลับพระราชวังหยางบริสุทธิ์

บรรดาตัวยาและสมุนไพรทั้งหมด ไม่ว่าจะเป็นธาตุไม้ลำดับที่หนึ่งหรือลำดับที่สอง ล้วนแต่มีการเติบโตอย่างน่าอัศจรรย์ในเวลาเดียวกัน ราวกับมันโดนกระตุ้น ภายในช่วงเวลาสั้น ๆ ให้มันการเติบโตราวกับสวนสมุนไพรนี้ถูกปลูกมานับร้อยปี

ระหว่างการสั่นสะเทือนที่รุนแรงนี้ พื้นที่ว่างเปล่าในสวนสมุนไพรได้ค่อย ๆ ผุดขึ้นช้า ๆ แล้วเริ่มขยายออกอย่างรวดเร็ว จากเดิมทีที่มีอยู่แล้วหลายหมู่ ภายใต้การเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่นี้ มันขยายสองถึงสามเท่าตัว

ในพื้นที่ลานกว้างขนาดใหญ่ที่เพิ่งเกิดขึ้น ถูกล้อมรอบด้วยสวนสมุนไพร จะสังเกตเห็นได้อย่างชัดเจนว่ามีลำธารเล็กๆ กำเนิดขึ้นอย่างไม่มีที่มาที่ไป มาบรรจบที่สวนสมุนไพรและหลังจากนั้นก็ไหลไปทิศทางอื่น ไม่มีใครรู้ว่าลำธารนี้มาจากที่ใด แต่มันได้กลายเป็นน้ำไหลผ่านสวนสมุนไพร

การเปลี่ยนแปลงครั้งนี้สร้างความแปลกใจแก่หยางเฉิน ถึงแม้เขาจะรู้ว่าสวนสมุนไพรนี้ยังไม่สมบูรณ์ แต่การเพิ่มระดับที่มากมาย โดยที่เขาไม่ได้ใส่ใจเพียงปักกิ่งไม้ศักดิ์สิทธิ์เผิงไหล ลงไปแล้วเกิดผลลัพธ์เยี่ยงนี้ มันเกินคาดยิ่งนัก

พลังของธาตุไม้ลำดับที่หนึ่ง ที่ปกติพุ่มของมันถูกหล่อเลี้ยงบำรุงจากทับทิมสายฟ้าซึ่งหยางเฉินไม่ได้ใส่ใจนั้นดูจะผิดแปลกไป การนำทับทิมสายฟ้ามาวางไว้ข้างๆ ต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์เผิงไหล จะทำให้ได้รับพลังหล่อเลี้ยงจากไม้ศักดิ์สิทธิ์เผิงไหล อันเป็นธาตุไม้ลำดับแรก เขาเชื่อว่ามันต้องดีขึ้นหลายเท่า

แต่ก็ใช่ว่าการเปลี่ยนแปลงต่าง ๆ นั้นจะได้มาเปล่า ๆ ขวดซึ่งเคยเต็มไปด้วยพลังจิตวิญญาณที่ใช้สำหรับการเติบโตสำหรับสวนสมุนไพรได้ถึงห้าร้อยปีนั้น เพียงการดูดซับพลังจิตวิญญาณครั้งแรกของไม้ศักดิ์สิทธิ์เผิงไหลและการแปรเปลี่ยนของสวนสมุนไพร พลังจิตวิญญาณอย่างน้อยแปดในสิบได้หายไป การที่จะพบพื้นที่ที่มีกระแสพลังใต้ดินและเต็มเปี่ยมไปด้วยพลังจิตวิญญาณอย่างที่เคยพบในหลุมดักเซียนไหนเลยจะง่าย

แม้กระนั้น หยางเฉินย่อมรู้ดี ว่าถ้าหากพลังจิตวิญญาณเริ่มร่อยหรอ เขาสามารถที่จะใช้หินจิตวิญญาณระดับสูงทดแทนได้ แล้วมีแต่จะทำให้สวนสมุนไพรดียิ่งกว่าเดิม แต่ของสิ่งนี้มีแต่ได้ด้วยโชค ใช่จะแสวงหาแล้วเจอได้ ในภายหน้าเขาคงต้องค้นหายุทธภัณฑ์ที่ศักดิ์สิทธิ์สักอย่าง มาฟื้นฟูสวนสมุนไพร แล้วทำให้มันอุดมสมบูรณ์ยิ่งกว่านี้

ในเวลาไม่นาน ก็มาถึงภูเขาอันเป็นที่ตั้งวัดแห่งเทพพระเจ้า ที่เคยมีสิ่งที่ดี ๆ ให้เขา ในการเดินทางกลับนี้ หยางเฉินรู้สึกผ่อนคลายอย่างมากที่เรื่องราวต่าง ๆ จบลงได้ พวกที่เคยตามล่าสังหารเขาก็ได้รับผลตอบแทนไปแล้ว ดังนั้นความเร็วของการกลับพระราชวังหยางจึงเร็วมาก ๆ หลังจากนั้นสามวันเขาก็มาถึงตีนเขาเหม่ยชิง และในเวลาไม่ถึงครึ่งวันเขามาถึงตำหนักเก้าปฐพี

ตอนนี้ผู้ที่รับหน้าศิษย์ผู้สืบทอดของตำหนักเก้าปฐพีไม่ใช่ซูเฮิง แต่เป็นศิษย์อาวุโสที่หยางเฉินไม่คุ้นเคยมากนัก เขาทักทายหยางเฉินไม่กี่คำแต่สีหน้าเต็มไปด้วยความยกย่องชื่นชม แม้กระทั่งหยางเฉินเอ่ยขอให้ผู้รับใช้ของเขา เข้าสู่เขตในของพระราชวังหยางก็ได้รับการตอบรับด้วยดี

เมื่อหยางเฉินถึงตำหนักเก้าปฐพี สี่ผู้รับใช้ของเขา ในกลุ่มคนทั้งสี่นั้น เซิ่นต้าระดับการบ่มเพาะก้าวจากระดับที่สี่รวบรวมลมปราณมาอยู่ที่ระดับที่เจ็ด ในชวงเจ็ดปีที่เขาจากไป โดยรวมแล้วทุก ๆ สองปีเพิ่มหนึ่งระดับ ซึ่งนับว่าไม่น้อยเลย เขาไม่ได้รับการสั่งสอนเลยก่อนที่จะมาเป็นผู้รับใช้ของหยางเฉิน เป็นการสูญเปล่าไปหลายปี

ส่วนหูหลิน หยวนติงและกู่ฉิน ดูจะด้อยกว่าเล็กน้อยแต่ก็อยู่ในระดับที่หกรวบรวมลมปราณ โดยเฉพาะหูหลินนั้น มีความเข้าใจลึกซึ้งในการควบคุมเปลวไฟ จากที่หยางเฉินได้สอนและแสดงให้ดู แม้จะด้อยกว่าหยางเฉินในวันนั้นบ้าง แต่นับได้ว่าอยู่ในระดับที่ดีทีเดียว ยิ่งไปกว่านั้นเธอมีทักษะในการปรุงยาเม็ดพลังหยาง และได้รับการฝึกปรุงยา

ผู้รับใช้ทั้งสี่นับได้ว่ามีประโยชน์ต่อหยางเฉิน นับตั้งแต่ถูกหยางเฉินบังคับและตกลงมาเป็นผู้รับใช้ และพวกเขาไม่เคยที่จะไม่ภักดี และทุ่มเทต่อหยางเฉินอย่างเต็มใจ สำหรับผู้เป็นศิษย์ในนั้นมีสิทธิ์ที่จะมีผู้รับใช้ส่วนตัว และแน่นอนหยางเฉินยังใช้คนกลุ่มนี้

ปราสาทขนาดใหญ่ในส่วนที่ลึกสุดของภูเขาเหมยชิง ล้อมรอบด้วยกระท่อมเล็กกระจายอยู่นับพัน เป็นตำแหน่งที่ตั้งของพระราชวังหยางบริสุทธิ์และมีเพียงเหล่าศิษย์ในเท่านั้นที่เข้ามาได้

ศิษย์ผู้สืบทอดของตำหนักเก้าปฐพี ได้รายงานเรื่องของหยางเฉินต่อพระราชวังหยางเรียบร้อยแล้ว เมื่อหยางเฉินได้นำผู้รับใช้ทั้งสี่มาถึงหน้าประตูที่มีสัญลักษณ์บ่งบอกว่าเป็นพื้นที่ศิษย์ฝ่ายในพระราชวังหยาง เขาเหลือบเห็นคนสี่คนยืนรอที่ทางเข้า หนึ่งคนเป็นหญิงและอีกสามเป็นชาย ..ตูเชี่ยน …ซ่างหยวนเฟิง  …หวังหยวน …กงซุนหลิง

คนแรกนั้น เป็นศิษย์ฝ่ายในที่เป็นเพื่อนกับหยางเฉิน อีกสองนั้นเดิมทีเป็นผู้ดูแลตำหนักเย่ชิว ที่ก้าวสู่ระดับก่อสร้างรากฐานด้วยความช่วยเหลือจากเขา และกงซุนหลิงคือมิตรสหายของเขาที่บันไดสวรรค์ ทันใดนั้น ทั้งสี่คนแย้มยิ้มบนใบหน้า รอคอยการมาถึงของเขา

“ยินดีด้วย ศิษย์น้องหยาง”

ตูเซี่ยนเป็นคนแรกที่เอ่ยวาจา และยกระดับฐานะเขาเป็นศิษย์น้อง ในเมื่อเขาก้าวเข้ามาเป็นศิษย์ภายใน ตามกฏของระบบอาวุโสของศิษย์และอาจารย์ ทั้งเขาและตูเซี่ยนต่างก็เป็นบุคคลลำดับรุ่นเดียวกัน รวมทั้งซ่างกวนเฟิง หวังหยวนและกงซุนหลิง ทั้งหมดล้วนก้าวเข้ามาเป็นศิษย์ภายในในรอบสิบปีที่ผ่านมา จึงถือเป็นระดับลูกศิษย์ด้วยกัน

“นับจากวันที่เจ้าเข้ามานิกาย แล้วเข้ามาถึงระดับก่อสร้างรากฐาน มันเพียงสิบปีเท่านั้น มีเพียงสวรรค์เท่านั้นที่ปฏิเสธอัฉริยะเยี่ยงนี้”

ตูเซี่ยนกล่าวกับเขาอย่างชื่นชม แต่ทันทีที่เหลือบไปเห็นกงซุนหลิงที่ยืนยิ้มอยู่ด้านข้าง …รีบเอ่ยต่อ

“ในร้อยปีนี้ มีเพียงเจ้าและกงซุนหลิงที่สามารถเข้าเป็นศิษย์ฝ่ายในได้ภายในสิบปี อนาคตพระราชวังหยางบริสุทธิ์ดูสว่างไสว”

“ศิษย์พี่ ท่านชมเชยเกินไป!”

หยางเฉินประสานมือคารวะอย่างนอบน้อม ทั้งสี่คงไม่มีเหตุอื่นใด นอกเสียจากมาต้อนรับเขาที่ทางเข้าเท่านั้น

“ศิษย์น้อง ชื่อเสียงของเจ้าตอนนี้กระจายไปทั่วทุกนิกาย ผู้ใดยกย่องผิดล่ะ ?”

“ในอนาคต ถ้าข้าเกิดอยากได้น้ำทิพย์ละก็ ข้าคงต้องขอความช่วยเหลือจากเจ้า แล้วอย่าปฏิเสธข้าล่ะ”

ได้ยินวาจาที่ตูเชี่ยนเอ่ย ทำให้หยางเฉินรู้ว่า เหตุมาจากเรื่องราวที่เขามีส่วนร่วมในการปรุงโอสถคว้าสวรรค์เมื่อไม่กี่เดือนที่ผ่านมา มิฉะนั้นตูเชี่ยนคงไม่พูดเช่นนี้

ในขณะที่ตูเชี่ยนยังพูดไม่จบดี เสียงของกงซุนหลิงดังขึ้นมาในทันทีจากด้านข้างของเขาอย่างไม่เป็นทางการ

“ศิษย์น้องหยาง เจ้าไม่รอข้าที่หลุมดักเซียน ในภายหน้าเจ้าต้องรับผิดชอบ ทำน้ำทิพย์ให้ข้า”

“ไม่มีปัญหา ศิษย์พี่”

หยางเฉินตอบอย่างยิ้มแย้ม พลางประสานมือไปทางกงซุนหลิงและเอ่ย

“ขอแสดงความยินดีกับศิษย์พี่”

ในตอนขึ้นบันไดสวรรค์นั้น การบ่มเพาะของกงซุนหลิงอยู่ระดับรวบรวมลมปราณขั้นที่เจ็ด และมีความเสถียนอย่างยิ่ง ด้วยการเตรียมการบ่มเพาะที่ดี หลังจากขึ้นบันไดสวรรค์แล้ว ภายในสองปี เธอก็ก้าวเข้าสู่ระดับก่อสร้างรากฐานได้อย่างง่ายดาย ราวกับใช้มีดปาดเนย เมื่อเทียบแล้วก็ราว ๆ สองปีหลังจากที่หยางเฉินเข้าไปหลุมดักเซียน จึงพอจะกล่าวได้ว่าเธออยู่ในขั้นก่อสร้างรากฐานนานแล้ว

ความเร็วในการบ่มเพาะของกงซุนหลิงนั้น ในความทรงจำจากชีวิตแล้วของหยางเฉินนั้นพอ ๆ กัน และด้วยเขาอยู่ที่นี่ ในเบื้องหน้าเขาย่อมไม่ยอมให้เกิดเหตุการบ่มเพาะสะดุดเหมือนครั้งในชาติก่อนหน้าอีก เดิมทีเขาจะรอเธอที่หลุมดักเซียน แต่เขาออกก่อนกำหนดสามปี มันก้อยุติธรรมแล้ว ที่เขาต้องรับผิดชอบเรื่องเม็ดโอสถต่อเธอ

มันราว ๆ สิบปีแล้วที่ซ่างกวนเฟิงเข้ามาเป็นศิษย์ฝ่ายใน ส่วนหวังหยวนนั้นพอๆ กับกงซุนหลิง และนั่นแสดงถึงระยะเวลาที่การบ่มเพาะเข้าสู่ระดับก่อสร้างรากฐาน และตอนนี้ก็อยู่ในระดับเดียวกัน มีเพียงต้องเข้าสู่ระดับนี้จึงสามารถเข้าเป็นศิษย์ภายในที่จะได้รับการฝึกปรือ พวกเขามารอหยางเฉินที่ประตูด้วยความยินดี

ไม่มีความจำเป็นต้องกล่าวอะไรมาก ทุก ๆ คนรู้สถานการณ์ดี ทั้งสี่คนนั้นกล่าวได้ว่าเพราะพวกเขา คือเพื่อน คือมิตรสหาย หรือบอกว่าคือศิษย์ร่วมสำนัก เหตุผลที่หลังจากการกลับมาเกิดใหม่ของหยางเฉิน เลือกที่จะเข้าสู่พระราชวังหยาง นอกจากเพราะอาจารย์ของเขาแล้ว ก็เพราะบรรดาศิษย์ร่วมสำนัก แม้จะยังไม่พานพบอีกหลาย ๆ คน แต่เขาเชื่อว่าจะมีโอกาสพบอีกมากในอนาคต

เหล่าสหายทั้งสี่นำหยางเฉินและผู้รับใช้ทั้งสี่ เข้าสู่ประตูและเดินไปตามเส้นทางหลักในปราสาทของพระราชวังหยาง ห้องโถงใหญ่นั้นแม้จะไม่ได้มีขนาดกว้างที่สุด แต่มีพื้นที่ที่ตั้งเผชิญอยู่กับประตู ดูสง่างามทีเดียว ด้านบนประตูของมันมีป้ายแขวนอยู่ และคำที่เขียนมีสามพยางค์ “หอเฉิงอัน”

หยางเฉินทราบดีว่า“หอเฉิงอัน” เป็นสถานที่ที่ใช้ในการเลือกผู้ที่จะมาเป็นอาจารย์ เมื่อเข้ามาเป็นศิษย์ภายในของพระราชวังหยาง ดังนั้นเป็นภาวะปกติ ที่เขาถูกนำมาที่นี่ในทันทีที่ก้าวมาเป็นศิษย์ฝ่ายใน

เมื่อมองไปที่ “หอเฉิงอัน” ที่อยู่ห่างออกไป หยางเฉินอดใจระทึกมิได้ เมื่อคิดถึงว่า อาจารย์ของเขารออยู่ใน“หอเฉิงอัน” นี้ หยางเฉินยิ่งรู้สึกคะนึงหา

ก่อนถึง “หอเฉิงอัน” เขาพบว่าสหายเขาสองคนนั่งอยู่ทั้งสองข้าง เหมือนกำลังรอเขา ด้านข้างคนทั้งสองคือผู้ดูแลหอโอสถจูเฉินเตา และผู้ดูแลฝ่ายฑูตต่างแดนของพระราชวังหยางซูเฉิงชิง ทั้งสองมองหยางเฉินด้วยรอยยิ้ม

บุคคลทั้งคู่อยู่ในระดับก่อลำต้น ซึ่งพอที่จะกล่าวได้ว่า มีศักดิ์เป็นดั่งอาจารย์อาของหยางเฉิน จึงดูไม่ดีเท่าใดถ้าจะไปรอต้อนรับเขาที่ด้านนอกประตู แค่มารอด้านในประตูทางเข้าก็ให้เกียรติเขาอย่างมาก

ตูเชี่ยนและคนอื่น ๆ ต่างรีบเข้าไปคุกเข่าคารวะอาจารย์อา หยางเฉินและคนรับใช้ที่ด้านหลังทั้งสี่ก็เช่นเดียวกัน แม้คนทั้งสี่จะเป็นผู้รับใช้แต่ก็มีฐานะเป็นศิษย์พระราชวังหยาง ดังนั้นทั้งสี่จึงคารวะแล้วเรียกขานผู้อาวุโส

“ดีจริง ๆ เด็กน้อย ในไม่กี่ปีที่ข้ามิได้พบเจ้า ไม่น่าเชื่อ เจ้าถึงกับสร้างเรื่องยอดเยี่ยมหลายอย่าง”

จูเฉินเตาและหยางเฉินนั้นพอจะนับได้ว่าคุ้นเคยกัน ทันทีที่พวกเขาพากันทำความเคารพ เขารีบลุกยืนและคว้าหยางเฉิน แล้ววางมือบนบ่าหยางเฉินพร้อมระเบิดเสียงหัวร่อ และกล่าวชมหยางเฉินเสียงดัง ๆ

“อาจารย์อาชมข้ามากไป”

หยางเฉินค่อย ๆ เอ่ยอย่างยิ้มแย้ม

“ชมมากไปรึ ? โอสถคว้าสวรรค์น่ะ แม้แต่ข้าเฒ่าผู้นี้ ก็แค่เคยได้ยินไม่กล้าแม้แต่จะคิด แต่..เจ้าน่ะถึงกับปรุงมันสำเร็จ  ฮ่า …ฮ่า.. ในอนาคต ผู้ใดจะกล้าว่าพระราชวังหยางไม่มีปรมาจารย์ด้านโอสถ”

มือหนึ่งของจูเฉินเตายังคงวางบนไหล่หยางเฉิน พร้อมหัวร่อ อย่างไม่มีทีท่าจะหยุด

“ไม่กี่เดือนมานี้ มีผู้คนนับไม่ถ้วน มาพระราชวังหยางเพื่อรับการชี้แนะ ฮ่า ฮ่า ฮ่า เจ้าได้ทำคุณูปการต่อพระราชวังหยางยิ่งนัก”

ดูเหมือนในช่วงไม่กี่ปีมานี้อำนาจบารมีของพระราชวังหยางบริสุทธิ์จะเพิ่มมากขึ้น ไม่งั้นสีหน้าโหงวเฮ้งของผู้อาวุโสซูเฉิงซิงคงไม่ดูดีเยี่ยงนี้ ผลของการที่มีผู้คนจำนวนมากมานิกายเพื่อขอคำชี้แนะนั้น ซูเฉิงซิงคือผู้รับผิดชอบเรื่องนี้ในฐานะผู้ดูแลหอภารกิจต่างแดน ดังนั้นยามนี้สีหน้าของเขาจึงแสดงออกถึงความพอใจต่อหยางเฉิน

“เพราะเจ้า ปีนี้ศิษย์ภายนอกของราชวังหยางจึงเพิ่มหลายเท่า กระทั่งคฤหาสน์เย่ชิว ยังไม่สามารถดูแลได้ทั้งหมด”

ซูเฉิงซิง ยิ้มแย้ม แต่มีบางอย่างที่ต่างกับจูเฉินเตา เพราะเต็มไปด้วยความสุข ยิ้มแย้มจนตาหยี

“ตอนนี้ เกี่ยวกับผลงานที่เยี่ยมยอดของเจ้า ข้าได้รายงานประมุขละ เพื่อประเมินผลงานและตกรางวัลแก่เจ้า”

“ทั้งหมดนั้นเป็นเพียงผู้เยาว์ที่มีโชคอยู่บ้าง”

แม้จะถูกชมเชยเพียงใด หยางเฉินก็มิได้ใส่ใจที่จะฮุบเอามาเป็นความดีของตน จึงตอบอย่างถ่อมตน

“โชคดี เร๊อะ”

จูเฉินเตาจ้องเขม็ง จากนั้นระเบิดเสียงหัวร่ออย่างรุนแรงอีกครั้ง

“ท่าทางโชคของเจ้าจะดีจริงๆ ไม่งั้นทำไมผู้อาวุโสหวูต้องไปหาเจ้า ทำไมไม่มาหาข้าล่ะ ? เวลาในการไปหลุมดักเซียนของเจ้า ก็ดันไม่เร็วไป ไม่ช้าไป ดันไปพอดีกับผู้อาวุโสหวูกำลังต้องการปรุงโอสถคว้าสวรรค์ แล้วเรื่องผู้อาวุโสหวูใส่ใจต่อเจ้าอีก ! นี่มันเป็นจังหวะและโอกาสของเจ้า ผู้อื่นต้องการเท่าใด ก็มิอาจเอื้อมถึง”

สิ่งที่จูเฉินเตาเอ่ยถึงเหตุผลเรื่องราว หยางเฉินได้แต่ยิ้มรับฟัง มิได้กล่าวอะไร เขาหัวเราะสักครู่ …หันไปทาง“หอเฉิงอัน”  ก่อนที่จะหันมาหาหยางเฉิน

“หยางเฉิน เจ้าคารวะข้าผู้เฒ่าเป็นอาจารย์เจ้าเถอะ ข้าอยากได้เจ้าเป็นศิษย์คนแรกของข้า …ว่าอย่างไร”

สำหรับหยางเฉิน ผู้ประสบความสำเร็จในการปรุงโอสถคว้าสวรรค์ เขา จูเฉินเตาไม่มีทางเลือกอื่น จำต้องกล่าวออกมา แม้ครั้งหนึ่งจูเฉินเตามีเจตนาที่จะรับเขาเป็นศิษย์ แต่ครั้งล่าสุดที่ตำหนักเก้าปฐพี ได้พูดจากัน และหยางเฉินปฏิเสธ แม้จูเฉินเตาจะตระหนักถึง แต่ยังมีความต้องการเรื่องเดิมนี้อยู่ มันย่อมไม่มีสิ่งใดที่ต้องกล่าวถึง สำหรับผู้บ่มเพาะระดับก่อสร้างรากฐาน ที่ประสบความสำเร็จในการปรุงโอสถคว้าสวรรค์ ย่อมเป็นที่ต้องการของคนจำนวนมาก

“ขอบคุณ อาจารย์อาที่ให้เกียรติข้า”

หยางเฉินยังไม่เปลี่ยนใจ มันคงตลก ขนาดผู้อาวุโสสูงสุดเคยเอ่ยร้องขอให้เขาเป็นศิษย์คนสุดท้าย เขายังไม่ตกลง แล้วนี่ ….จูเฉินเตา

“อาจารย์อา แม้ว่าข้าเลือกอาจารย์อื่น แต่ข้าก็ยังคงเป็นศิษย์พระราชวังหยาง และก็คงมาขอคำแนะนำจากอาจารย์อาอยู่ดี”

ฟัง ๆ เหมือนเขามิได้ปฏิเสธจูเฉินเตาซะเลย แต่ทุกคนก็แจ่มแจ้ง ว่า หยางเฉินไม่ตกลง

“เฮ้อ..”

จูเฉินเตาได้แต่ถอนหายใจส่ายศรีษะ แล้วจ้องมองไปที่“หอเฉิงอัน”  อีกครั้ง วางมือลงบนบ่าของหยางเฉินเบา ๆ 

“ไปเถอะ”

ภายใต้การจ้องมองจากสายตาทุกคู่ หยางเฉินเริ่มเดินไปเส้นทางใน "หอเฉิงอัน" การเดินทางครั้งนี้เป็นเรื่องที่ยากลำบากอย่างผิดปกติสำหรับเขา มันทำให้เขารู้สึกสั่นสะเทือนไปด้วยความตื่นเต้น อาจารย์ของเขากำลังรอเขาอยู่ที่นั่น! เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ หยางเฉินก็เริ่มร้อนใจและหวั่นวิตก กลัวว่าคนที่ปรากฏตัวขึ้นจะไม่ใช่อาจารย์ของเขา

เขาเดินไปที่ประตูในแต่ละขั้นเขาได้รับการต้อนรับอย่างดี ทุกสิ่งทุกอย่างถูกปกคลุมไปด้วยความมืด หยางเฉินไม่ได้ใช้พลังจิตวิญญาณของเขาในการสำรวจแต่อย่างใด

เขาได้ยินเสียงหัวใจของเขากำลังเต้น

…..ตุ๊บ….ตุ๊บ…..

ต่อจากนั้นก้อเหมือนหยุดไปชั่วขณะลมหายใจนึง เมื่อได้ยินเสียงที่คุ้นเคยก็ดังมาจากด้านใน

“เจ้าคิดอะไรฟุ้งซ่านอะไรอยู่ ?  เข้ามา!”

เสียงที่ได้ยินนี้ ทำให้ขอบดวงตาของเขาเปลี่ยนเป็นแดงกล่ำ  แต่…หัวใจแทบกระดอนออกมา