GDN 123 อาณาจักรที่ถูกลืม

ฐานนาซคา ภายในห้องของฮั่นหลางเงียบงันอย่างน่าใจหาย ไม่มีใครคิดว่าฮั่นหลางตัดสินใจแน่วแน่ที่จะจากโลกไป เพื่อหลีกเลี่ยงที่จะลากโลกเข้าสู่ปัญหาที่ยากลำบาก

ตอนนี้โลกมีทุกอย่างพร้อมแล้ว มีเงินทุน นักรบต่างดาวของคลาร์ก และบุคลากรทางเทคนิคระดับมืออาชีพกำลังได้รับการฝึกอบรมและมีฐานการผลิตเรือธง โลกกำลังถูกยกระดับขึ้นในทางช้างเผือก มันเป็นสิ่งที่โลกรอคอยมาอย่างยาวนาน ในตอนนี้มันก็เหมือนกับว่าอยู่ใกล้ๆเพียงแค่เอื้อมมือ

สิ่งเดียวที่ขาดไปนั่นก็คือเวลา ฮั่นหลางเลือกที่จะออกจากโลกเพื่อซื้อเวลาอันมีค่า เวลาเพื่อชัยชนะ ถ้าเขาไม่ทำเช่นนี้ ศัตรูก็คงจะจะกดดันฮั่นหลางและสืบสวนเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่าและยังก่อกวนโลกไม่เลิก

การก่อกวนอาจเป็นเรื่องรองๆลงไป แต่ถ้าพวกเขาค้นพบว่าโลกนี้มีฐานการผลิตเรือธง ซึ่งถูกทิ้งไว้ข้างหลังโดยอารยธรรมในยุคก่อนประวัติศาสตร์ นั่นอาจจะเป็นสงคราม! และมันไม่ใช่สิ่งที่ฮั่นหลางต้องการที่จะเห็น

พรึบ ~

หลงฉวน หยิบขวดใส่ยาเร่งอนุภาคศูนย์คลื่นสมองขึ้นมาดู ตัวเขาเองนั่งอยู่บนเก้าอี้ล้อเลื่อนเขาหันหลังกลับและกำลังที่จะออกไป

"หลงฉวน คุณจะไปที่ไหน?"

"ฮั่นหลางบอกไว้ว่า ยานี้สามารถช่วยผมในการฟื้นฟูและซ่อมแซมความเสียหายในบริเวณศูนย์คลื่นสมองได้"

"แต่ยาเหล่านี้ ยังไม่ได้รับการพิสูจน์ว่าปลอดภัยหรือมีประสิทธิภาพ เมื่อคุณใช้ยาตัวนี้แล้ว สมองของคุณจะไม่ได้รับการแก้ไขอย่างสมบูรณ์ และไม่มีทางที่จะเพิ่มระดับได้อีกในอนาคต คุณควรพิจารณาเรื่องนี้ก่อนหรือไม่?"

หลงฉวนหยุด เขาไม่หันกลับมาและเขาตอบว่า "พิจารณา? ไม่จำเป็นเลย! ผมไว้วางใจในตัวฮั่นหลาง!"

"สองปี สองปีที่ผ่านมาฮั่นหลางทำเพื่อโลกมามากมายเท่าไหร่? ตั้งแต่ต้นจนจบ ฮั่นหลางแบกรับทุกอย่าง!"

"ตอนนี้ฮั่นหลางต้องออกจากโลกไปเพื่อปกป้องโลก และในช่วงเวลาที่เขาจากโลกไป เพื่อช่วยให้โลกเก่งขึ้นในทางช้างเผือก มันเป็นความรับผิดชอบของพวกเรา!"

"ผมไม่สนใจว่า ผมจะไม่สามารถเพิ่มระดับของผมได้ในอนาคต แม้ว่าผมจะต้องทำลายเนื้อหรือทำลายกระดูกของตัวเอง ผมก็ไม่ลังเล!"

ข่าวฮั่นหลางออกจากโลกไป ได้ถูกแผ่กระจายไปทั่วโลกอย่างรวดเร็ว

แม้ว่าฮั่นหลางจะรื้อถอนอาคารรัฐสภาของรัฐบาลกลางด้วยมือของเขา แต่ก็ยังไม่มีใครเชื่อว่าฮั่นหลางกำลังทรยศต่อโลก ทุกคนต่างเห็นพ้องกันว่าฮั่นหลางมีปัญหาบางอย่างที่ไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้

ในช่วงเวลาที่ทุกคนบนโลกเสียใจมากที่ฮั่นหลางจากไป ฮั่นหลางไม่ได้รู้สึกเสียใจอะไรมากนัก เขากลับรู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อย

ที่แผงควบคุมของเรือรบขนาดเล็กระดับเหยี่ยวเวหา ฮั่นหลางได้เชื่อมต่อกับดาร์คเน็ตเพื่อพบกับผู้เล่นยามค่ำคืนและต้นกำเนิดไร้จุดหมาย ฮั่นหลางยังได้บอกพวกเขาถึงสาเหตุที่ทำไมเขาถึงจากโลกมาเช่นนี้

"ถ้าข้าเป็นเจ้า ข้าก็คงเลือกที่จะทำเช่นนี้ ในตอนนี้โลกมีแผนการณ์ที่แน่ชัด มันเป็นวิธีเดียวที่จะหลีกเลี่ยงปัญหาต่างๆ ปล่อยสิ่งที่เกิดขึ้นในอดีตให้ผ่านไป เป็นไปได้เราก็อยากจะพบเจ้าด้วยเช่นกัน" ต้นกำเนิดไร้จุดหมายได้ลดเสียงของเขาเบาลงในขณะที่พูดออกไป "แต่มองจากสีหน้าของเจ้าในตอนนี้ ดูเหมือนว่าเจ้าจะไม่เศร้าใจ"

ฮั่นหลางยิ้ม "ข้าก็รู้สึกเศร้าเล็กน้อย แต่ข้ารู้สึกตื่นเต้นมากกว่า"

"ตื่นเต้น? ทำไม?" ต้นกำเนิดไร้จุดหมายรู้สึกสับสนและถามออกไป

ฮั่นหลางยักไหล่ของเขา "นับแต่ที่ข้าได้กลับสู่โลกในครั้งล่าสุด ทุกอย่างก็ลำบากมาก ข้าได้รับการเลื่อนตำแหน่งให้เป็นนายพล หลงฉวนและคนอื่นๆมาหาข้าเพื่อพูดคุยในเรื่องเล็กๆน้อยๆ และข้าก็ต้องมีส่วนร่วมในงานต่างๆและงานปาร์ตี้สังสรรค์ มันยุ่งเกินไป ยุ่งมาก จนข้าไม่สามารถหาเวลาฝึกได้เลย"

"งั้นเหรอ?" ต้นกำเนิดไร้จุดหมายลูบเคราของเขาและพูดออกมา

"ดังนั้นในความคิดของข้า มันไม่ได้เป็นเพียงช่วงวิกฤติ แต่ยังเป็นจุดเปลี่ยน ข้าไม่ต้องการเกียรติยศที่ได้รับจากโลก และข้าก็ไม่ต้องการให้คนอื่นหันมาบูชาข้า ข้าต้องการเป็นนักรบที่แท้จริงและแข็งแกร่งมากขึ้น!”

"อาจารย์ เคยบอกข้าในก่อนหน้านี้ว่า หมัดทะลายดาว มี 7 แบบและข้าได้เรียนรู้ในรูปแบบแรกเท่านั้น ถ้าข้าสามารถเรียนรู้รูปแบบที่เหลืออีก 6 รูปแบบ ข้าก็จะสามารถวิ่งไปทั่วจักวาลนี้ได้ ข้าต้องการจะบรรลุเป้าหมายนี้โดยเร็วที่สุด!" ฮั่นหลางกล่าวออกมาด้วยความตั้งมั่นที่หนักแน่น

ต้นกำเนิดไร้จุดหมายและผู้เล่นยามค่ำคืน พวกเขาต่างตกใจ วิกฤติครั้งนี้เป็นจุดเปลี่ยน? ดูเหมือนว่าฮั่นหลางรู้มานานแล้วว่าจะต้องทำอย่างไรในอนาคต และการจากโลกมาไม่ได้เป็นการตัดสินใจที่รีบร้อนปราศจากการวางแผนใดๆ

ต้นกำเนิดไร้จุดหมายยิ้มออกมา ฮั่นหลางในตอนนี้ยังไม่รู้ว่าสิ่งที่เขาเรียนรู้ไม่มีทางใกล้เคียงกับ หมัดทะลายดาว แต่มันคือทักษะการต่อสู้ต้องห้าม หกเส้นทางแห่งความว่างเปล่า

สามารถทำลายวงโคจรนรกทั้ง 9 แห่ง! ได้อย่างง่ายดาย อีกทั้งยังสามารถที่จะทำลายล้าง 6 เส้นทางแห่งการกลับชาติมาเกิด!

ฮั่นหลางต้องการที่จะเชี่ยวชาญในศาสตร์ที่เรียกว่า การโจมตีของปีศาจหกเส้นทางแห่งความว่างเปล่า... เป้าหมายที่เขาตั้งไว้สำหรับตัวเองไม่ได้สูง หากแต่มันเป็นเป้าหมายที่สูงมาก!

"ข้าควรจะบอกความจริงกับเขาหรือเปล่า?" ต้นกำเนิดไร้จุดหมายหยุดคิดชั่วครู่และก็รีบส่ายหัวออกมา "ถ้าเขารู้ว่า หกเส้นทางแห่งความว่างเปล่าเป็นทักษะการต่อสู้ต้องห้าม ยากที่จะเรียนรู้ บางทีเขาอาจจะถอยหลัง? ข้าควรที่จะโกหกเขาต่อไป"

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ ต้นกำเนิดไร้จุดหมาย พูดอย่างดุเดือดว่า "ฮั่นหลางหลังจากที่เจ้าได้เป็นแชมป์การสำรวจอาณาจักรสาบสูญ ไม่ต้องพูดถึงโลก เจ้ามีแฟนคลับมากมายในทางช้างเผือก พวกเขาต่างชื่นชมเจ้า เจ้าพร้อมแล้วที่จะละทิ้งเกียรติยศทั้งหมด?"

“ใช่!”

"ข้าเป็นครูที่เข้มงวดมาก เจ้าแน่ใจหรือว่าเจ้าจะอดทนกับการฝึกของข้าได้?"

“ได้!”

ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า ~

ต้นกำเนิดไร้จุดหมายเริ่มหัวเราะเสียงดังออกมา แววตาของเขาเปล่งประกายคมกล้าออกมาก่อนจะบอกว่า "เอาล่ะ! ในเมื่อเจ้าเลือกเส้นทางนี้ ก็มาหาข้าตามที่อยู่ของข้า ข้าจะสอนเจ้า หกเส้นทาง... ข้าหมายถึงหมัดทะลายดาว!"

ต้นกำเนิดไร้จุดหมายรู้สึกภาคภูมิใจมาก ในขณะที่ผู้เล่นยามค่ำคืนที่อยู่ด้านข้างเริ่มที่จะไม่สามารถนั่งนิ่งเฉยได้อีกต่อไป

จากนั้นฮั่นหลางก็หันไปคำนับผู้เล่นยามค่ำคืนและพูดว่า "อาจารย์ ข้าอยากเรียนรู้วิธีใช้ยาเสพติดที่เป็นพิษจากท่าน"

ผู้เล่นยามค่ำคืนรู้สึกตกใจและเขาก็ขมวดคิ้ว "ดูคำพูดของเจ้า ยาเสพติดที่เป็นพิษเป็นเพียงสาขาเล็กๆในด้านเภสัชวิทยา ซึ่งขอบเขตอันแท้จริงของเภสัชวิทยานั้นกว้างใหญ่มาก"

"อย่างไรก็ตามแต่ ในตอนนี้ข้ารู้สึกเบื่อมาก และข้าก็อยู่ใกล้กับ ต้นกำเนิดไร้จุดหมาย หลังจากที่เจ้ามา ข้าจะสอนเจ้าบางอย่างเท่าที่เจ้าสามารถเรียนรู้มันได้ มันก็จะขึ้นอยู่กับความสามารถของเจ้า"

ฮั่นหลางพยักหน้าอย่างหนักแน่นใส่แผนที่นำทางกาแลคซี ที่เป็นที่ตั้งของคอมพิวเตอร์แม่ข่ายของเขา และถามออกไปด้วยความอยากรู้อยากเห็น "หือ? อาจารย์ทั้งสองอาศัยอยู่ข้างนอกทางช้างเผือก?"

ผู้เล่นยามค่ำคืนยิ้มก่อนจะกล่าวออกมาว่า "มันก็อยู่ข้างนอกทางช้างเผือกจริงๆ แต่ก็ยังคงสามารถเชื่อมต่อกับทางช้างเผือกได้อยู่เสมอ อาจถือได้ว่าเป็นวงล้อมในระยะใกล้ มันเป็นอาณาจักรที่ถูกลืม เป็นสถานที่พิเศษมาก บางทีเจ้าอาจจะชอบที่นี่"

ฮั่นหลางตั้งระบบนำทางอัตโนมัติของเขา และปิดช่องทางการสื่อสารแบบเรียลไทม์กับผู้เล่นยามค่ำคืนและต้นกำเนิดไร้จุดหมาย จากนั้นเขาก็เทช็อกโกแลตร้อนและนั่งอยู่บนที่นั่งกัปตันตัวใหญ่

ข้างนอก โลกใบเล็กได้หายลับไปจากสายตาแล้ว มันถูกแทนที่ด้วยท้องฟ้าที่ไม่มีที่สิ้นสุด แต่ฮั่นหลางกลับไม่ได้รู้สึกหดหู่แต่อย่างใด

ไม่ช้าก็เร็ว คนๆหนึ่งจำเป็นที่จะต้องเลือกเส้นทางสำหรับตัวเอง การเดินทางของฮั่นหลางไม่ได้เกิดจากภาวะซึมเศร้า แต่เป็นเพราะเขาต้องการที่จะไล่ตามเป้าหมายที่สูงขึ้น!

บนโลกมีพี่น้องหลายคนที่รักโลกมากเท่ากับฮั่นหลาง ดังนั้นฮั่นหลางจึงสามารถปล่อยให้พวกเขาจัดการกับภารกิจบนโลกได้ ในขณะที่เขามุ่งหน้าไปตามเป้าหมายที่สูงขึ้น บางทีหลังจากกลับมาโลกในอีกไม่กี่ปีข้างหน้า ฮั่นหลางอาจที่จะทำให้พวกเขารู้สึกประหลาดใจได้เป็นอย่างมาก

ฮั่นหลางค่อยๆหลับตาลง นอกจากการพัฒนาตัวเองแล้ว ฮั่นหลางยังมีเรื่องที่ต้องห่วงอีกด้วยนั่นคือเรือรบรุ่นสอง

หลังจากที่ฮั่นหลางศึกษาอย่างรอบคอบ เขาสังเกตเห็นว่าเรือรบรุ่นสองเป็นเรือรบที่ข้ามรุ่น มันมีคุณสมบัติที่เหนือกว่าเรือลาดตระเวนหนัก หากแต่มีขนาดเท่ากับเรือรบขนาดเล็ก และอาวุธเรือรบของมันก็อยู่เหนือกว่าระดับเรือรบประจัญบาน มันข้ามรุ่นไปถึงสองระดับด้วยกัน

ทั้งความเร็วและความคล่องตัวล้วนมีมากกว่าเรือรบขนาดเล็ก อีกทั้งยังมีอาวุธที่แข็งแกร่งกว่าเรือรบประจัญบาน แม้แต่คนโง่ก็รู้ว่าสิ่งที่เรือดวงดาวรุ่นสองนี้มีความสุดยอดอย่างไร

มันยากที่จะผลิตเรือรบรุ่นสองที่มีประสิทธิภาพนี้บนโลกในขณะนี้ แม้ว่าโลกจะมีฐานการผลิตเรือธงที่ดีมาก แต่มันก็สามารถผลิตเรือธงได้เท่านั้น ถ้าฮั่นหลางต้องการผลิตเรือรบรุ่นสอง เขาจะต้องมีฐานการผลิตเรือที่ดีเยี่ยม และมีมาตรการรักษาความปลอดภัยและการรักษาความลับที่เข้มงวดมาก

ฮั่นหลางมีเงินเพียงพอ แต่จะรักษาความลับได้อย่างไรเขายังไม่ได้วางแผนมาก่อน

ในเวลานี้ ฮั่นหลางออกจากโลก ไม่ใช่แค่การตัดสินใจอย่างกะทันหัน แต่มันเป็นอะไรบางอย่างที่เขาตั้งใจที่จะทำมานานแล้ว

หลังจากที่ครุ่นคิดมานานพอสมควร ฮั่นหลางก็ตระหนักว่าเมื่อนานมาแล้วในยุคที่ยังมีอันตรายอยู่รอบด้าน หากใครอยากจะมีชีวิตอยู่ ไม่ว่าจะเป็นมนุษย์หรือดาวเคราะห์ดวงใด พวกเขาจะต้องเก็บไพ่ตายไว้สักสองสามใบ

ในช่วงสองปีที่ผ่านมาฮั่นหลางเล่นบทบาทแนวหน้าของโลกเพื่อเอาชนะอุปสรรคและสร้างเส้นทางเพื่อให้โลกก้าวไปข้างหน้า

แต่ตอนนี้โลกปลอดภัย และมีความสามารถมากพอที่จะปกป้องตัวเองได้ฮั่นหลางจึงตัดสินใจที่จะหายตัวไปอย่างรวดเร็วและมุ่งมั่นที่จะกลายเป็นไพ่ใบนั้นสำหรับโลก บ่มเพาะร่างกายให้แข็งแกร่ง ฝึกฝนและปฏิบัติอย่างเข้มงวด และผลิตเรือดวงดาวรุ่นสองที่ทรงพลัง เพื่อเตรียมพร้อมสำหรับวิกฤติของโลก

แม้ว่าฮั่นหลางจะยังเด็ก แต่สิ่งที่เขาตั้งเป้าหมายไว้นั้นสูงมากกว่าคนส่วนใหญ่

ฮั่นหลางมองไปยังแผนที่ของกาแลคซี ก่อนที่จะยิ้มออกมา "มันอยู่ในเส้นทางพอดี น่าจะแวะไปหาอี่เว่ยเว่ยเสียหน่อย ก่อนที่จะไปอาณาจักรที่ถูกลืม"

ชูววว ~

ห้าวันต่อมาเรือรบเหยี่ยวเวหาของฮั่นหลางได้ลงจอดที่ดาวเคราะห์ที่มีชื่อว่า หุบเขาเมเปิ้ล

จากหน้าต่าง เมื่อมองลงไปที่พื้นดิน มีใบเมเปิ้ลสีแดงปกคลุมอยู่ทั่วบริเวณ ไม่ว่าจะเป็นในป่าหรือด้านข้างของถนนในเมือง

ในทางช้างเผือก สัญลักษณ์เมเปิ้ลสีแดงเป็นที่รู้จักกันดีว่าเป็นสัญลักษณ์ของ ตะกูลโบราณ ตระกูลอี่ และทุกคนย่อมรู้จักพวกเขาเป็นอย่างดี

หากจะพูดอย่างจริงจัง แต่เดิมใบเมเปิ้ล*ไม่ได้ขึ้นตรงต่อดาวเคราะห์ใดๆ พวกเขาเป็นครอบครัวที่เป็นอิสระโดยปราศจากความจงรักภักดีต่อจักรวรรดิเนื่องจากตระกูลใบเมเปิ้ลโบราณมีชื่อเสียงในทางช้างเผือกไม่มีดาวเคราะห์ใดที่จะอาจหาญหาเรื่องหรือสร้างความเดือดให้กับพวกเขา ดังนั้นมันจึงยังมีสันติภาพอยู่เสมอ

TL: ใบเมเปิ้ลโบราณ มันหมายถึงตระกูลอี่โบราณ (อี่ หมายถึงใบไม้ในภาษาจีน)

ย้อนหลังไปถึงประวัติศาสตร์ของครอบครัวใบเมเปิ้ลโบราณ มันเป็นเพียงเรื่องราวของการผจญภัยของมนุษย์ที่อยู่นอกทางช้างเผือก คนในครอบครัวตระกูลอี่ ตั้งแต่สมัยโบราณไม่ได้อยู่ในทางช้างเผือกนานเกินไปพวกเขาทั้งหมดชอบสำรวจพื้นที่ที่ไม่รู้จักที่อยู่นอกกาแลคซี

พวกเขาต้องการที่จะสำรวจอาณาจักรที่รกร้างที่อยู่นอกทางช้างเผือก ซึ่งอาจจะมีเหมืองแร่ที่มีค่าให้ค้นหา มันท้าทายใบเมเปิ้ลโบราณเป็นอย่างมาก

เมื่อต้องการรับเส้นทางการเดินเรือที่ปลอดภัย ในการเดินทางนอกทางช้างเผือก ทุกคนจะต้องคิดถึงใบเมเปิ้ลโบราณ

แม้ว่าเรือบรรทุกสินค้าที่เดินทางมาในถิ่นทุรกันดาร ตราบเท่าที่พวกเขาจ่ายเงินเพื่อรับโลโก้ของใบเมเปิ้ลติดที่บนเรือของพวกเขาแล้ว โจรสลัดกาแลคซีทั้งหมดที่อยู่นอกทางช้างเผือกจะไม่เข้ามาสร้างปัญหาให้กับพวกเขา

นั่นเป็นวิธีการที่ครอบครัวของอี่เว่ยเว่ยสร้างรายได้ ชื่อเสียงและความมั่งคั่ง  ครอบครัวตระกูลอี่เป็นบุคคลระดับชั้นนำในทางช้างเผือก

หลังจากจ่ายค่าจอดเรือและภาษีเรียบร้อยแล้ว ฮั่นหลางก็ขึ้นรถแท็กซี่และมุ่งหน้าไปยังที่อยู่ของครอบครัวอี่

ฮั่นหลางรู้สึกสนใจอี่เว่ยเว่ยเล็กน้อย ส่วนใหญ่มาจากความเรียบง่ายของเด็กผู้หญิงคนนี้

ฮั่นหลางเคยพาอี่เว่ยเว่ยออกไปเที่ยวออกมาก่อน เนื่องจากพลังพิเศษ ของเธอ อี่เว่ยเว่ยจึงสามารถติดต่อโลกภายนอกได้เล็กน้อย ดังนั้นเธอจึงรู้สึกตื่นเต้นกับสิ่งที่เธอเห็น กระโดดขึ้นและลงไปรอบๆฮั่นหลาง เธอมีความสุขมากๆ ดังนั้นมันจึงทำให้อารมณ์ของฮั่นหลางดีขึ้นด้วย

คนสองคนมีความสุขนั่นป็นสิ่งที่สำคัญที่สุด อี่เว่ยเว่ยเห็นได้ชัดว่ารู้สึกมีความสุขเมื่ออยู่กับฮั่นหลาง และฮั่นหลางก็ไม่ใช่ว่าจะไม่ชอบเธอ ดังนั้นจึงเป็นเรื่องธรรมดาที่ฮั่นหลางคิดที่จะไปเยี่ยมอี่เว่ยเว่ย

"เซอร์ เราถึงแล้ว" คนขับรถแท็กซี่ได้หยุดรถและหันมาพูดกับฮั่นหลาง

ฮั่นหลางมองออกไปนอกหน้าต่าง เขารู้สึกตกใจก่อนที่จะเรียกสติกลับคืนมา

"นี่คือครอบครัวอี่?"

“ครับ”

"ครอบครัวใบเมเปิ้ลโบราณ?"

"ใช่นี่เป็นที่ตั้งของครอบครัวตระกูลอี่"

"เกิดอะไรขึ้นกับสถานที่แห่งนี้?" ฮั่นหลางรู้สึกงุนงงก่อนจะถามออกมาด้วยความประหลาดใจ