ZX 001 ปฐมบทเกิดใหม่

มีคนเคยพูดไว้ว่าความทรงจำต่างๆมากมายจะผุดขึ้นมา เมื่อเรากำลังจะตาย โดยเฉพาะเรื่องที่เคยทำให้เสียใจ หยางเฉินก็เป็นอีกคนหนึ่งที่ประสบกับชะตากรรมนี้

ภาพเหตุการณ์แรกที่แวบเข้ามาในจิตใจของหยางเฉิน หลังจากที่ถูกใส่ร้าย เขาต้องการที่จะอธิบายแต่เขาไม่มีวิธีที่จะพูดมันออกมา อาการบาดเจ็บสาหัสที่เขาได้รับมันยากที่จะฝืนทน ส่วนผู้ร้ายตัวจริงนั้นยืนอยู่ตรงหน้าและพูดจาอวดดีใส่หน้าเขา

“ข้านี่แหล่ะที่ฆ่า ข้าทำมัน แล้วจะทำไม? ถึงตอนนี้แล้วก็คงไม่มีใครเชื่อเจ้า? เจ้าฆาตกร!”  หยางซีแสยะยิ้มขณะที่ยืนอยู่ข้างหน้าหยางเฉินและพูดขึ้นด้วยเสียงดังชัดเจน “ข้ามีอะไรจะบอก เจ้าคงจะอยากรู้...ข้าปล่อยข่าวออกไป แล้วเชิญอาจารย์นิกายสรรค์ยิ่งใหญ่...ข้าฆ่าเขา...และข้านี่แหล่ะที่ใส่ร้ายเจ้า แล้วจะทำไม”

“ไอ้สารเลว!” อาการบาดเจ็บของหยางเฉินหนักขึ้นเรื่อยๆ เขาไม่สามารถทำอะไรหยางซีได้เลย ทำได้เพียงพูดขึ้นด้วยเสียงอันอ่อนแรง

“เจ้าคิดว่าเจ้าเป็นใคร? เจ้าคิดว่าเจ้าคู่ควรกับผลไม้สวรรค์หมื่นปีอย่างนั้นเหรอ? ตักน้ำใส่กะโหลกแล้วชะโงกดูเงาตัวเองซะบ้าง”

หยางซีระเบิดเสียงหัวเราะออกมา “ก่อนหน้านี้ข้าได้บอกนิกายสวรรค์ยิ่งใหญ่ว่าเจ้าเป็นผู้ต้องสงสัย โดยบอกว่าเจ้านั้นละโมบต้องการผลไม้สวรรค์ของท่านอาจารย์ และลอบสังหารเขา เมื่อนิกายสวรรค์ยิ่งใหญ่รู้เรื่องนี้จึงมอบผลไม้สวรรค์หมื่นปีให้ข้าเป็นรางวัล จากนั้นจึงทำการไล่ฆ่าเจ้า เจ้าคงต้องโทษตัวเองที่เจ้ามันไม่ทันโลก และที่เจ้าไม่เชื่อฟังข้า ไม่ยอมปล่อยมือจากผลไม้สวรรค์หลังจากนั้นเป็นยังไง? ไอ้พวกชาวนาชั้นต่ำที่เป็นแค่ผู้มาอาศัยอย่างเจ้า คิดจะมายึดเอาผลไม้สวรรค์อย่างนั้นเหรอ เจ้าลูกสำส่อน เจ้าเนรคุณ เจ้ากล้าแม้กระทั่งปฏิเสธข้า?”

........

ภาพเหตุการณ์ที่สองปรากฏ อาจารย์หญิงผู้งดงามของหยางเฉิน ถูกบังคับโดยปรมาจารย์นิกายสวรรค์ยิ่งใหญ่ที่จะใช้เธอเป็นกระถางปรุงยา อาจารย์หญิงยอมที่จะตายมากกว่าที่จะยินยอม

“หยางเฉิน...เจ้ารีบหนีไป ไม่ต้องห่วงข้า จำไว้ไม่ต้องคิดที่จะล้างแค้นให้ข้าในสิบล้านปี....ไป...ไปเดี๋ยวนี้ เจ้าต้องอยู่รอด!” และแล้วอาจารย์ผู้งดงามก็ได้จากไป แม้ขณะที่เขากำลังจะตายเขายังจำได้ถึงสายตาของผู้เป็นอาจารย์ได้ดี มันทำให้เขารู้สึกเจ็บปวด

“ท่านอาจารย์ มันเป็นความผิดของข้าเอง ข้าทำให้ท่านต้องตาย” หยางเฉินคุกเข่าให้กับอาจารย์หญิงแล้วร้องไห้อย่างขมขื่น

เพื่อผลประโยชน์จากผลไม้สวรรค์เพียงผลเดียว หยางซีถึงกับใส่ร้ายหยางเฉิน และตอนนี้มันเกี่ยวข้องแม้กระทั่งกับนิกายของเขาเอง

ปรมาจารย์นิกายสวรรค์ยิ่งใหญ่นั้นได้ค้นพบโดยไม่คาดคิดว่า อาจารย์ผู้งดงามของหยางเฉินนั้น แท้จริงแล้วเธอนั้นเกิดมาพร้อมรากจิตวิญญาณที่สมบูรณ์อันหาได้ยาก จึงได้ตัดสินใจที่จะนำเธอไปเป็นกระถางปรุงยาของเขา สี่นักบ่มเพาะพลังระดับผลิดอก จากนิกายสวรรค์ยิ่งใหญ่ได้ล้อมรอบพระราชวังหยางบริสุทธิ์ไว้ ตอนนี้ไม่มีถนนขึ้นไปบนฟ้า ไม่มีประตูทะลุลงดิน ไม่มีทางที่จะหนีไปได้

“หยางเฉิน เจ้าไปซะ” อาจารย์หญิงผู้งดงามส่งสายตาที่มั่นคงไปยังเขา ด้วยสุดยอดเคล็ดวิชาโลหิตหลบหนี ได้ส่งให้หยางเฉินหนีออกจากวงล้อมไปได้ และภาพสุดท้ายที่เห็นคืออาจารย์หญิงได้ทำลายระดับพลัง ผลิดอก ของตัวเอง

“ท่านอาจารย์!” หยางเฉินคร่ำครวญอย่างน่าอนาถที่สามารถได้ยินเป็นระยะไกลหลายสิบลี้

.....

ภาพเหตุการณ์ที่สามได้ปรากฏ มันเป็นช่วงเวลาหลังจากที่หยางเฉินมีอำนาจ ก่อนหน้านี้หยางเฉินได้พยายามอย่างมากในการฝึกบ่มเพาะพลังจนในที่สุดเขาก็มีอำนาจมากขึ้น  

เขาได้ฝึกอย่างหนักเพื่อการแก้แค้นและเขาก็คิดว่ามันถึงเวลาแล้ว แต่เขาไม่คาดคิดว่าสุดท้ายแล้วเขายังต้องอยู่ตัวคนเดียว และจะต้องเผชิญหน้ากับนิกายอื่นๆที่คล้ายกับนิกายสวรรค์ยิ่งใหญ่ เขานั้นไร้ซึ่งผู้ช่วยหรือผู้สนับสนุนใดๆ และในที่สุด สิ่งที่เขาทำได้คือพยายามขึ้นไปเพื่อมีอำนาจที่มากยิ่งขึ้น

แต่อย่างไรก็ตามหลังจากที่เขาขึ้นมามีอำนาจ เขายังต้องเผชิญหน้ากับผู้สนับสนุนนิกายสวรรค์ยิ่งใหญ่ในโลกแห่งจิตวิญญาณและโลกแห่งนิรันดร์

“อำนาจของเจ้า มันก็คือขยะดีดีนี่เอง ข้าจะให้เจ้ามีชีวิตอยู่ต่อไปเพื่อเป็นตัวอย่างให้กับใครก็ตามที่จะต่อกรกับข้าจะได้รู้ว่าจะพบจุดจบเช่นไร”

ผู้ซึ่งเป็นอดีตปรมาจารย์นิกายสวรรค์ยิ่งใหญ่ ปัจจุบันเป็นรองอาจารย์นิกายสวรรค์ล้ำเลิศ ส่งเสียงข่มขู่คุกคามมายังหยางเฉิน

ทุกคนสามารถมองเห็นสถานการณ์อันน่าอนาถของหยางเฉิน นิกายสวรรล้ำเลิศนั้นทรงพลังอย่างมาก ทุกคนกลัวเกินกว่าที่จะมีปากเสียง มันสามารถเป็นบทเรียนให้กับทุกคน และหยางเฉินนั้นทุกข์ทรมานราวกับได้เผชิญมานับพันปี

.....

จากนั้นไม่นาน ความทรงจำของหยางเฉินก็ปรากฏภาพเมื่ออาจารย์หญิงได้มอบดาบบินอันแรกให้กับเขา

“หยางเฉิน นี่เป็นดาบประกายแสง ข้าสร้างมันขึ้นมาเพื่อเจ้าโดยเฉพาะ เจ้ามีพรสวรรค์ที่ดีจงตั้งใจฝึกฝนต่อไป!” นิ้วมือที่เรียวยาวผิวเรียบลื่นดังหยกชั้นดีได้ส่งมอบดาบให้กับเขา มันเป็นช่วงเวลาที่เขามีความสุขบนเส้นทางของการบ่มเพาะพลัง

ฉากนั้นได้หยุดค้างพร้อมกับความเจ็บปวดกำลังเสียดแทงเขา หยางเฉินส่งเสียงร้องออกมาอย่างช่วยไม่ได้

“อ้าก...”

หยางเฉินยังคงส่งเสียงร้องอันเจ็บปวดต่อไป มันทำให้ฝูงชนแตกตื่น

“ใครกันที่กล้าส่งเสียงรบกวนออกมา?” เสียงที่แฝงด้วยอารมณ์โกรธดังออกมา จากนั้นไม่นานปรากฏเงามนุษย์คนหนึ่งออกมาอย่างช้าๆ เขากำลังจ้องมองหยางเฉินที่อยู่ท่ามกลางฝูงชน

“เนื่องจากเจ้าส่งเสียงรบกวนที่หน้าประตูนิกายอย่างไม่มีเหตุผลมันช่างหยาบคายยิ่งนัก สิ่งที่เจ้าทำมันทำให้เจ้าไม่มีสิทธิ์ที่จะเข้าร่วมการทดสอบรากจิตวิญญาณในวันนี้!” หยางเฉินยังไม่มีเวลาที่จะเห็นได้ชัดว่า คนที่ปรากฏต่อหน้าเขารูปร่างหน้าตาเป็นอย่างไร ชายคนนั้นก็ทำการโบกชายแขนเสื้อมันทำให้ร่างของหยางเฉินปลิวลอยไปในอากาศ แขนและขาแกว่งอย่างไร้ทิศทาง บินออกไปจากสถานที่แห่งนี้

“ตูม” หยางเฉินร่วงหล่นสู่พื้นเสียงดังสนั่น ผ่านไปนานเขาก็ยังไม่สามารถลุกขึ้นได้ เขารู้สึกถึงความเจ็บนั่นหมายความว่าเขายังมีชีวิตอยู่

เขารอดตายจากเคล็ดสุดยอดปีศาจระเบิดร่างของมารเฒ่าอี้ได้ยังไง? มันเป็นเรื่องที่น่าประหลาดใจ ทำไมเขารู้สึกเจ็บปวดเพียงเล็กน้อย? เมื่อไหร่กัน หยางเฉินรู้สึกดีใจ ขณะที่เขาพยายามจะเดินลมปราณเพื่อรักษาบาดแผล เขากลับพบว่าในร่างกายของเขาไม่มีพลังเวทหลงเหลืออยู่เลย

มันยากที่จะเชื่อกับสิ่งที่เกิดขึ้น หยางเฉินได้พยายามอีกครั้ง มันก็ยังส่งผลออกมาเช่นเดิมเขาได้สูญเสียพลังเวททั้งหมด? มันเป็นปัญหาใหญ่สำหรับเขาในทันที อัตราการเต้นหัวใจของเขาเร็วขึ้น ทันใดนั้นหยางเฉินคิดถึง...ประตูนิกาย? ทดสอบรากจิตวิญญาณ? มันคือนรกอะไรกัน?

ณ ขณะนี้หยางเฉินพบว่าเขาไม่ได้อยู่ในสนามรบการต่อสู้ของเหล่าปีศาจชั่วร้ายในโลกแห่งนิรันดร์ แต่สถานที่นี้มันแปลกมาก บริเวณรอบๆมีสภาพแวดล้อมที่เต็มไปด้วยความเขียวชะอุ่ม เนินเขา ลำธารที่มีน้ำใสแจ๋ว หมอกที่ลอยอยู่ในอากาศ มันเป็นสถานที่ที่ดีเหมาะแก่การฝึกบ่มเพาะ

ขณะที่เขาพยายามที่จะลุกขึ้นด้วยเท้าทั้งสองข้างของเขา หยางเฉินพบว่าตัวเองสวมใส่เสื้อผ้าเนื้อหยาบ เมื่อสัมผัสบริเวณเอวเขารับรู้ถึงมีดตัดไม้

บูมมม...จิตใจของหยางเฉินระเบิดเหมือนฟ้าผ่า ทันใดเขาก็เข้าใจว่านี่เป็นการทดสอบรากจิตวิญญาณของนิกายสวรรค์ยิ่งใหญ่ ในวันที่เขากำลังเผชิญกับเคล็ดมารเฒ่าอี้ระเบิดร่าง เขายังไม่ตาย แต่เขากลับย้อนไปในวัยเด็กของเขา

"นี่คือด้านนอกประตูนิกายสวรรค์ยิ่งใหญ่ในโลกมนุษย์!" จากสิ่งที่เขามองเห็น ดูเหมือนว่าเขาจะย้อนเวลามาเกิดใหม่เมื่อ หมื่นปีที่แล้ว และเขาได้หลงลืมคนเหล่านั้นไปเกือบหมดแล้ว

แต่ไม่ว่านานแค่ไหน เวลาก็ไม่สามารถกำจัดความเกลียดชังของเขาที่มีต่อนิกายสวรรค์ยิ่งใหญ่ออกไปได้ หยางซีได้เข้าร่วมนิกายสวรรค์ยิ่งใหญ่หลังจากนั้นได้ฆ่าปรมาจารย์นิกายสวรรค์ยิ่งใหญ่ แต่ทว่าใส่ร้ายเขา... ทุกอย่างยังคงฝังอยู่ในใจ... ความทุกข์ทรมานทั้งหลายที่เกิดขึ้น มันเกี่ยวข้องกับนิกายนี้!

จากอมตะทองคำที่ยิ่งใหญ่กลับมายังโลกมนุษย์ หยางเฉินไม่รู้ที่จะอธิบายความรู้สึกของเขานอกเหนือจากความเกลียดชังออกมาได้อย่างไร แต่สิ่งหนึ่งที่แน่นอน เขายังมีชีวิตอยู่ หนึ่งแสนวันสวรรค์ของเขาได้หายไป ตอนนี้อย่างน้อยเขายังมีชีวิตอยู่ในช่วงเวลาที่สำคัญมากที่สุด

คนที่ชกเขานั้นเป็นแค่คนที่มีฝีมือในการชกต่อยที่ธรรมดาอย่างน้อยเขาสามารถลุกนั่งได้ ถึงแม้ว่าจะยังไม่สามารถลุกขึ้นยืนได้ในเวลานี้ มันดูเหมือนมีบางสิ่งดึงเขาไว้

จนกระทั่งกลุ่มคนจำนวนหลายสิบคนเดินออกมาจากประตูนิกายแล้วตรงมาทางเขา มันทำให้หยางเฉินรู้สึกว่าร่างกายของเขาเริ่มผ่อนคลาย จากนั้นจึงสามารถลุกขึ้นยืนได้

"โชคร้ายจริงๆ!

"ข้าพลาดอีกแล้วปีนี้!"

เสียงถอนหายใจดังออกถี่ๆ มันดังมาจากฝูงชนที่เพิ่งออกมาจากประตูนิกาย  สองสามคนที่อยู่ในรุ่นเดียวกันนั้นมาจากหมู่บ้านเดียวกันกับหยางเฉิน ในขณะที่มองเห็นหยางเฉินพยายามที่จะลุกขึ้น พวกเขารีบวิ่งเข้ามาช่วย

"ดีอย่างน้อยข้าก็มีโอกาสที่จะลอง เฉินเอ๋อโชคร้าย วันนี้เขาไม่มีแม้แต่จะได้รับโอกาส!" ชายหนุ่มที่ดูเหมือนว่ามีหัวใจที่อบอุ่น ปัดฝุ่นให้กับหยางเฉินขณะที่พูด

"ดี ไปกันเถอะ แล้วเราจะกลับมา!" ไม่มีใครที่ได้รับโอกาสในวันนี้ และเมื่อทุกคนตามมาเขาก็พูดว่า "เรายังคงต้องเดินทางกลับบ้านอีกหนึ่งเดือน ไปกันเถอะ! ในปีหน้าอาจจะยังมีโอกาส!"

"ลืมมันไปซะ โชคชะตาของรากจิตวิญญาณอมตะคือโชคชะตาแห่งสวรรค์ ไม่ได้ในปีนี้ มันก็ไม่ได้หมายความว่าเราไม่ได้ในปีหน้า มันไม่จำเป็นต้องเหมือนกัน" ขณะที่เดินไปบนถนน พร้อมกับที่ใครบางคนถอนหายใจ

"อย่าพูดอย่างนั้น รากจิตวิญญาณจะต้องอาศัยช่วงเวลาที่ดี เมื่อร่างกายเติบโตขึ้น รากกระดูกก็จะปรากฏออกมาในบางเวลา บางทีเวลาการเติบโตของข้าอาจจะเป็นปีนี้ ดังนั้นข้าก็จะมีโชคชะตาของรากจิตวิญญาณอมตะในปีหน้า!" พูดตามตรง คือคนเราก็เต็มไปด้วยความหวังเกี่ยวกับร่างกายของเขาเอง

"ปีนี้หยางซีและหยางลานนี่โชคดีจริงๆ ตอนนี้ท่านอาจารย์อาวุโสหยางนั้นโดดเด่นเป็นอย่างมากที่หลานชายและหลานสาวของเขาทั้งคู่นั้นมีการบ่มเพาะพลังรากจิตวิญญาณ"ท่ามกลางความผิดหวัง และมีบางคนที่ประสบความสำเร็จมันย่อมเป็นปกติที่ทุกคนจะพูดขึ้นมาด้วยความอิจฉา

หยางซีและหยางลาน หยางเฉินเคยได้ได้ยินทั้งสองชื่อ ความทรงจำที่เต็มไปด้วยฝุ่นถูกปัดขึ้นมาอีกครั้ง มันถูกดึงขึ้นมาจากส่วนลึกของความทรงจำ โดยเฉพาะอย่างยิ่ง หยางซี หยางเฉินเกลียดเข้ากระดูก ถ้าไม่ใช่มันอาจารย์ของเขาก็คงไม่ต้องติดร่างแหไปด้วย ถ้าไม่ใช่มันหยางเฉินก็ไม่ต้องอยู่อย่างอัปยศอดสูต้องมีชีวิตอยู่อย่างหลบซ่อนและต้องร้องขอความเมตตาจากผู้อื่น อาจพูดได้ว่าความอัปยศอดสูมากกว่าครึ่งหนึ่งมันมาจากหยางซีนี่เอง

โชคดีที่หยางเฉินมาเกิดใหม่ในช่วงเวลานี้ มันเป็นช่วงเวลาก่อนที่จะเริ่มฝึกบ่มเพาะ นั่นก็หมายความว่ามีความเป็นไปได้นับไม่ถ้วนที่อาจเกิดขึ้นกับตัวเขาได้ ระหว่างที่เดินกลับหมู่บ้านตามหลังทุกคน หยางเฉินได้วางแผนการณ์มากมายไว้ในใจ

เขาค่อนข้างโชคดีที่ถูกเหวี่ยงออกมาจากประตูนิกายเพราะเสียงร้องของเขา ถ้าหากต้องเผชิญหน้ากับผู้ที่มาจากนิกายสวรรค์ยิ่งใหญ่ก็ไม่รู้ว่าเขาจะข่มความโกรธไว้ได้อย่างไร  ในตอนนี้เขาไม่มีพลังเวทใดๆ เขาสู้ไม่ได้แม้กระทั่งลูกศิษย์ชั้นต่ำสุด

หยางเฉินไม่สนใจแม้จะไม่ถูกเลือก จากความทรงจำในช่วงเวลาหลายหมื่นปีที่ผ่านมาของเขามันเต็มไปด้วยประสบการณ์การบ่มเพาะ การที่จะเข้าสู่นิกายหรือไม่ ก็ไม่ได้มีความหมายอันใดสำหรับเขา

ครั้งหนึ่งในชีวิตของหยางเฉินเคยอยู่ในระดับสุดยอดอมตะทองคำดั้งเดิม ดังนั้นไม่มีอะไรเลยที่จะมีผลต่อความรู้สึกของเขาไม่ว่าจะเมื่อตอนมีชีวิตในก่อนหน้านี้ หรือตอนที่บรรลุโลกแห่งนิรันดร์  

นิกายในโลกมนุษย์นอกจากพระราชวังหยางบริสุทธิ์แล้วจะมีที่ใหนที่อยู่ในสายตาของหยางเฉิน? จะเป็นอย่างไรหากหยางเฉินไม่เข้าสู่โลกแห่งนิรันดร์โดยการอาศัยประสบการณ์การบ่มเพาะในชีวิตเช่นที่ผ่านมาของเขา? อย่างแย่ที่สุด เขาก็จะเดินตามทางเหมือนในชีวิตที่ผ่านมา ได้รับสุดยอดอมตะทองคำดั้งเดิมอีกครั้ง

แต่เขาไม่อยากจะเดินตามทางเส้นเดิม?  ถูกใส่ร้ายโดยหยางซี ถูกตามล่าโดยนิกายสวรรค์ยิ่งใหญ่ ถูกเหยียบย่ำโดยนิกายสวรรค์ล้ำเลิศ? เมื่อสิ่งเหล่านี้ผ่านมาในสมอง ความคิดอันเฉียบแหลมก็ผุดขึ้นมาภายในใจของเขาทันที

ก่อนที่มารเฒ่าอี้จะระเบิดร่าง มันได้บอกสิ่งต่างๆมากมาย ก่อนที่จะเตรียมตัวตายพร้อมกันกับหยางเฉิน มันบอกแม้กระทั่งเคล็ดวิชาปีศาจที่ใช้ในการปรับปรุงรากจิตวิญญาณก่อนการบ่มเพาะ

มารเฒ่าอี้นั้นอาละวาดในโลกแห่งนิรันดร์มาหลายศตวรรษ ทหารแห่งสวรรค์นับหมื่นและเหล่าแม่ทัพไม่อาจจะทำอะไรมันได้ แต่สุดท้ายแล้วมันก็ถูกหักหลังจากคนทรยศ วางกับดักปล่อยตาข่ายโดยทหารแห่งสวรรค์นับแสนนายที่ล้อมจับมัน แต่กระนั้นมันก็ยังสามารถสร้างแม่น้ำเลือดขึ้นมาจนได้

สุดท้ายแล้วเมื่อมันได้รับบาดเจ็บสาหัส มันได้ใช้สุดยอดเคล็ดวิชาปีศาจระเบิดร่าง เพื่อที่จะฆ่าทหารสวรรค์นับแสนให้ตายตกไปกับมันด้วย

เหตุผลว่าทำไมมารเฒ่าอี้สามารถเคลื่อนไหวได้อย่างอิสระในโลกแห่งนิรันดร์ เพราะหนึ่งในห้าธาตุของมัน รากจิตวิญญาณธาตุไฟ มันเป็นรากจิตวิญญาณอันสมบูรณ์ โชคดีที่หยางเฉินรู้จักวิธีเพิ่มระดับรากจิตวิญญาณ นอกจากนั้นเขายังมีรากจิตวิญญาณธาตุไฟ ณ ขณะนี้เขายังไม่ได้เริ่มบ่มเพาะ นี่ไม่ใช่สวรรค์ให้โอกาสนี้กับเขาหรอกหรือ?

ด้วยความคิดนี้ทำให้หัวใจของหยางเฉินเต้นแรง ย้อนกลับไปเมื่อครั้งที่เขามีอำนาจในโลกจิตวิญญาณและขึ้นมามีอำนาจในโลกแห่งนิรันดร์ เขายังไม่ได้ลืมความตื่นเต้นเช่นนี้  แต่ในเวลาเดียวกันมันก็ยังเป็นภาวะที่กลับตัวก็ไม่ได้จะเดินต่อไปก็ไปไม่ถึง

เคล็ดวิชาปีศาจมันก็คือการฆ่าคนเพื่อดูดซับแก่นพลังชีวิต เพื่อเสริมรากจิตวิญญาณให้กับตัวเอง

ตัวหยางเฉินเองเป็นสุดยอดอมตะทองคำดั้งเดิมที่กลับมาเกิด

นี่ข้าต้องฝึกเคล็ดวิชาปีศาจ? มารเฒ่าอี้นั้นฆ่าคนนับหมื่น มันจำเป็นจริงๆหรือที่จะต้องฆ่าคนนับหมื่นเพื่อการฝึก? หากใช้ประสบการณ์ของข้าที่ผ่านมานับหมื่นปี ความแตกต่างแบบไหนที่จะสามารถเป็นไปได้?

จิตใจด้านหนึ่งต้องการฆ่าเพื่อเพิ่มรากจิตวิญญาณ อีกด้านหนึ่งคือการฝึกตามปกติทั้งสองความคิดในใจของหยางเฉินใจไม่สามารถที่จะตัดสินใจได้

(TL: กลับมาที่ด้านมืดของจิตใจ)

"เจ้าลืมไปแล้ว? หยางเฉินเจ้าลืมได้มันอย่างไร"เสียงพูดดังขึ้นมาในหัวของเขา

"เจ้าลืมแล้วเหรอว่าอาจารย์ของเจ้าต้องอับอายจนต้องฆ่าตัวตาย? เจ้าลืมวิธีที่หยางซีใส่ร้ายเจ้าและเจ้าก็ไม่สามารถที่จะทำอะไรได้สักอย่างเดียว? หลังจากนั้นนิกายสวรรค์ล้ำเลิศยังทำกับเจ้า ราวกับเจ้าเป็นข้าทาส และสร้างความอับอายให้กับเจ้า? เจ้าคงไม่ได้ลืมทุกอย่างไปหมดแล้วนะ? เจ้ามันขี้ขลาด ชีวิตที่ผ่านมานั้นเจ้าเป็นพวกขี้แพ้ แล้วเจ้าจะยังต้องการใช้ชีวิตเป็นพวกขี้แพ้เช่นเดิม?”

"ไม่...!" หยางเฉินแผดเสียงดังออกมา เขาย้อนกลับไปยังความทรงจำทั้งหมดมันทำให้หัวใจของเขาขื่นขม อาจารย์หญิงของเขากำลังจะตายไปพร้อมกับดวงตาที่สวยงามของเธอ หลังจากพวกคนเหล่านั้นที่ดักจับเขาไว้ เหล่ามนุษย์สวรรค์ดูเลวร้ายยิ่งกว่าสุนัขบ้า สุดท้ายความทรงจำมาหยุดที่อาจารย์หญิงถือดาบประกายแสงและมอบมันให้กับเขา

"ไม่!" ช่วงเวลาแห่งความยินดีนี้ข้าไม่อนุญาตให้ใครก็ตามมาทำลาย "ปล่อยให้เป็นภาระของข้า แม้ว่าข้าจะกลายเป็นปีศาจ ข้าก็จะปกป้องท่าน นับจากนี้ไปท่านจะมีความสุขและปลอดภัย"

หลังจากกล้ำกลืนฝืนทนมานับหมื่นปีในชีวิตที่ผ่านมา หลังจากที่ตัดสินใจเด็ดขาด หยางเฉินสงบลงทันที มองไปที่ประตูสูงใหญ่ของนิกายสวรรค์ยิ่งใหญ่ด้วยสายตาเยาะเย้ย เขาหัวเราะอย่างเย็นชาและจากไป

"ท่านอาจารย์ ท่านรอข้าก่อน รอข้ากลับไปที่นิกายของท่านอีกครั้ง เหตุโศกนาฏกรรมที่ผ่านมา มันจะไม่เกิดขึ้นอีก" หยางเฉินตะโกนก้องอยู่ในใจ เขาสาบานออกไปว่า "ชีวิตที่แล้วท่านช่วยข้าด้วยทุกสิ่งที่ท่านมี ในชีวิตนี้ข้าจะช่วยส่งเสริมท่านให้ถึงสวรรค์!"

ZX 002 เป็นเพชฌฆาต