CBGC 042 ป้องกันหรือทำลาย
หลังจากที่หลิวเฟยโจวออกจากหวูเหลียงซานไปแล้ว เขาได้ใช้อาวุธบินเพื่อช่วยมนการเดินทาง และเนื่องจากการคาดเดาของเขาที่ทำให้เขารู้สึกหนาวเยียบไปถึงสันหลัง เขาจึงรีบเร่งบินด้วยความเร็วสูงสุดของอาวุธบิน ตอนนี้เขาได้ทิ้งระยะห่างออกมาราว ๆ สามลี้
หลังจากได้รับข้อความ หลิวเฟยโจวที่กำลังบังคับอุปกรณ์การบิน สะดุ้งตกใจและเกือบพลัดทำให้ผู้มาด้วยตกจากที่สูง
อาจารย์ถานขอให้เขารีบกลับไปในทันที เพื่อช่วยปรุงยาเหยาหยางถานระดับแปด
ถ้าเป็นในวันปกติธรรมดา หากอาจารย์ปรุงยาเรียกเขา มันก็อาจกล่าวได้ว่าเป็นสิ่งที่เขาปรารถนามากที่สุด แต่กับการคาดเดาในก่อนหน้าของเขาควบคู่ไปกับลักษณะเฉพาะกับยาเหยาหยางถานระดับแปด หลิวเฟยโจวรู้สึกเย็นเยียบไปถึงตาตุ่ม
มันกำลังจะเริ่มหรือไม่
ชีวิตของเขานั้นยากที่จะทำลายได้ ไม่ต้องพูดหลิวเฟยโจว ความเป็นและความตายของซูหลี่เจียงนั้นไม่ต้องสนใจใด ๆ ทั้งหมดนี้ เขาเพียงแต่ได้สัญญาไว้ว่าจะพาหลีซินเหม่ยส่งกลับไปยังโลกมนุษย์อีกฝากฝั่งของทะเลเสมือนจริงอย่างปลอดภัย ตอนนี้เขาต้องพาคนกลับไปหรือไม่? หรือแค่ปล่อยเธอให้อยู่ที่นี่?
ตอนนี้บริเวณนี้รอบ ๆ ทะเลเสมือนจริงไม่ปลอดภัย แม้ว่าเซียนในดินแดนก่อรากฐานอย่างหลิวเฟยโจวเองก็ยังต้องระมัดระวัง อย่าว่าแต่หลีซินเหม่ยซึ่งอยู่เพียงแค่ระดับฌาณขั้นสาม
ในขณะที่เขาลังเลเล็กน้อย เสียงคำรามของอาจารย์ก็ดังออกมาจากหยกสื่อสารอีกครั้ง "เจ้ายังไม่รีบกลับมาอีกหรือ หากภายในสองเค่อ ข้ายังไม่เห็นเจ้า เจ้าจะต้องได้รับโทษ!"
ในเวลาเดียวกัน หลิวเฟยโจวก็ดูเหมือนจะได้ยินเสียงอื่น ๆดังแทรกเข้ามา
"เจ้าเป็นเซียนแบบใด ถึงต้องการใช้คนที่ยังมีชีวิตมาเป็นวัตถุดิบปรุงยา เจ้ามันบ้า หรือไม่ก็เป็นมารร้าย..."
นั่นคือเสียงของย่าเว่ย...
หัวใจของหลิวเฟยโจวร่วงหล่นลง เกิดอะไรขึ้น เขาได้ยินว่าปรุงยาจากคนที่มีชีวิต ผิดไปหรือเปล่า? หลิวเฟยโจวสามารถผลิตยา หวูปินถานได้แล้วในตอนนี้เท่านั้น เขาไม่รู้ว่าเหยาปิน เหยาหยางคืออะไร แต่ในขณะนี้ รัศมีเย็นยะเยือกได้แผ่ขึ้นมาจากฝ่าเท้า จนทำให้ร่างกายของเขาแข็งทื่อ
ครึ่งชั่วโมง! จดหมายข่าวนั้นเชื่อมโยงระหว่างวิญญาณและวิญญาณ ถานเฟิงหยางจึงสามารถรู้ตำแหน่งโดยประมาณของเขา เขาพยายามอย่างดีที่สุดเพื่อรีบกลับและใช้เวลาเกือบครึ่งชั่วโมงเพื่อกลับไปที่ตำหนักเทียนซือเฟิง
ถ้าหากเขาต้องกลับไปเพื่อปรุงยาจริง ๆ เขาก็จะนำหลีซินเหม่ย กลับไปด้วยหรือ? หลีซินเหม่ยยังไม่มีสติในตอนนี้ เมื่อนึกถึงเรื่องนี้หลิวเฟยโจวก็ต้องการที่จะปลุกหลีซินเหม่ยขึ้นมา
เมื่อเธอลืมตา แววตาของเธอชัดเจนขึ้น เธอมองดูเขาด้วยใบหน้าเย็นชา "อาจารย์หลิว เจ้าทำอะไร พาข้ามาที่นี่ทำไม ผู้เฒ่าของข้าอยู่ที่ไหน!"
รัศมีแสงสีทองแผ่ออกมาจากดวงตาของเธอ ในขณะนั้น หลิวเฟยโจวรู้สึกเพียงว่าดวงตาของเธอเป็นเหมือนแสงของดวงอาทิตย์ ดวงจันทร์และดวงดาว มันเพียงพอที่จะเข้าใจทุกอย่าง
เห็นได้ชัดว่าเธอมีระดับแค่ฌาณ และยากล่อมประสาทสามารถทำให้เธอหมดสติได้แค่ครึ่งวัน โดยที่เขาไม่ได้คาดหวังว่าเธอจะตื่นขึ้นมาในไม่ช้า จิตรับรู้ของหลีซินเหม่ยก็ดูเหมือนว่าจะมีประสิทธิภาพมาก หากไม่ใช่ความเจ็บป่วยของเงามืดในร่างกาย เส้นทางการบ่มเพาะของเธอย่อมจะต้องราบรื่นและรวดเร็ว
หลิวเฟยโจวหายใจเข้าลึก ๆ "ข้าต้องกลับไปที่ตำหนักเทียนซือเฟิง ข้ามีบางอย่างต้องทำ เจ้าอยู่ที่นี่ซ่อนตัวอย่างระมัดระวังและรอข้า ข้าจะรีบมารับเจ้า"
ในวันธรรมดาภาพลักษณ์ของหลีซินเหม่ย ในความคิดของหลิวเฟยโจวนั้นเป็นเพียงแค่เด็กผู้หญิงที่อ่อนโยนหรือไม่ก็ขี้อาย เธอไม่ค่อยมองเขามากนักและเธอก็กลัวเขา อย่างไรก็ตามในเวลานี้ เธอมีทัศนคติที่เหนียวแน่น ดวงตาของเธอสดใสขึ้นและเธอก็พูดว่า "อาจารย์หลิว ทำไมข้าถึงอยู่ที่นี่ แล้วผู้เฒ่าไปไหน"
โกหกเธอหรือไม่? หลิวเฟยโจวรู้สึกว่าเขาไม่สามารถโกหกเธอได้ หรือไม่ก็เขาก็ไม่ต้องการโกหกเธอโดยไม่รู้ตัว
ตอนนี้มีใครบางคนเต็มใจที่จะปกปิดทุกอย่าง และหวังว่าเธอจะมีชีวิตที่ดี เขาต้องดูว่า หลีซินเหม่ยจะเลือกหนทางใด
หลิวเฟยโจวก็มีความอาฆาตพยาบาทอยู่ในใจของเขา ซึ่งทำให้เขารู้สึกว่าตัวของเขาสกปรก ในการเผชิญกับการเลือกในชีวิตจริง และการเสียชีวิต เธอจะเลือกหนทางใด
"ผู้เฒ่าเว่ย คิดว่าเธออาจที่จะประสบกับปัญหา ดังนั้นเธอได้มาขอให้ข้าส่งเจ้าออกไปก่อนเวลา แต่ตอนนี้ อาจารย์ของข้าสั่งให้ข้ากลับไปเพื่อปรุงยา และข้าจะต้องกลับไปในทันที" หลังจากที่เขาพูดจบ เขาก็หันเครื่องมือการบินกลับ และต้องการกลับไป
อย่างไรก็ตามในเวลานี้ หลิวเฟยโจวได้ลดระดับความสูงของการบินลงก่อน แล้วจับหลีซินเหม่ยเพื่อที่จะโยนเธอลงไปที่พื้น
ทันใดนั้นแขนของเขาก็ถูกคว้าไว้ด้วยมือทั้งสอง
ดวงตาของหลีซินเหม่ยที่ดูเหมือนลูกไฟสองกลุ่มจ้องมองกลับมา "ข้าจะกลับไปเหมือนกัน"
"เจ้ามีระดับแค่ฌาณขั้นสาม กลับไปแล้วมันจะได้ประโยชน์อะไร?" หลิวเฟยโจวพูดอย่างไม่ลังเล "ผู้เฒ่าดินแดนหยวนหยิงแห่งหวูเหลียงซาน เขาต้องการนำเธอหลอมรวมเข้ากับร่าง เจ้าจะทำอะไรได้บ้าง เมื่อกลับไป?"
เธอตะโกนว่า "เธอขอให้เจ้าส่งข้าออกไป จะทำอะไรได้อีก เจ้าสามารถไม่ทำมันได้หรือไม่?"
แสงในดวงตาของหลีซินเหม่ยเริ่มสว่างขึ้น เธอไม่ได้พูดอะไรเลย แต่เม้มริมฝีปากให้แน่นแล้วก็กอดแขนของหลิวเฟยโจว
หลิวเฟยโจวที่กำลังจะขว้างเธอออกไป ดวงตาของหลีซินเหม่ยจ้องมองมา "อาจารย์หลิวพาข้ากลับไปด้วย"
หัวใจของหลิวเฟยโจวกระตุก และนัยน์ตาของเขาร้อนและชื้นเล็กน้อย ดูเหมือนว่าเปลือกหินหนา ๆ ที่ห่อหุ้มหัวใจของเขาจะเริ่มมีรอยแตกอย่างเงียบ ๆ และแสงจากอาทิตย์ที่เพิ่งส่องเข้ามาจากข้างนอกก็สามารถเจาะทะลุหัวใจของเขา ซึ่งทำให้เขาเจ็บปวด
หลิวเฟยโจวเรียกอุปกรณ์การบิน เพื่อต่อสู้อย่างสิ้นหวัง เขาคิดว่าถ้าเขามีโอกาสเขาจะพยายามเป็นคนดี
เช่นพวกเธอ
หลังจากครึ่งชั่วโมง หลิวเฟยโจวก็กลับมาถึงหวูเหลียงซานพร้อมกับหลีซินเหม่ย เช่นเดียวกับที่เขาลงจอด หลีซินเหม่ยก็พูดว่า "อาจารย์หลิว เจ้ามียาที่ช่วยเพิ่มความแข็งแกร่งให้กับจิตวิญญาณในทันทีหรือไม่"
เธอมองหลิวเฟยโจวด้วยสายตาที่ลุกโชน "ถึงแม้ว่าข้าจะมีระดับบ่มเพาะแค่ระดับฌาณเท่านั้น แต่ข้าสามารถฝึกจิตรับรู้ได้ในอนาคต ข้าพบว่าจิตวิญญาณแรกของข้าแข็งแกร่งกว่าซวีเว่ยมาก ท้ายที่สุด ร่างกายของข้าก็เป็นร่างซวนปิง แม้ว่าร่างกายของข้าจะได้รับบาดเจ็บ แต่หยานเฉินไม่ใช่"
เธอยิ้ม หลังจากพูดว่า "มันเพิ่งจะทะลวงผ่านดินแดนจินถาน"
...
ถานติงของถานเฟิงหยางไม่ใช่เตาหลอมขนาดเล็กขนาดที่จะสามารถถือได้ หากแต่มันมีขนาดเท่าคนที่ยืน สูงราวแปดฟุตจากพื้นดิน และถานติงมีสีแดงที่เต็มไปด้วยอักขระอาคมที่ซับซ้อน
อาวุโสไท่ซาง หลับตานั่งพักอยู่บนเก้าอี้ เมื่อเขาไม่พูด เขาก็แทบจะไม่มีลมหายใจ และแม้แต่ลมหายใจก็อาจจางหายไปเช่นเดียวกับคนตาย
ซูถิงหยุนพยายามต่อสู้ด้วยกำลังทั้งหมดของเธอ ตอนนี้เธอไม่สามารถขยับเขยื้อนอะไรได้ นอนอยู่ใต้ฐานของถานติง ร่างกายทั้งหมดของเธอดูเหมือนจะถูกบดขยี้ มีเพียงดวงตาของเธอที่ขยับได้เท่านั้น
ไม่ว่าเธอจะพยายามต่อสู้หนักแค่ไหน เธอได้ใช้จิตรับรู้เพื่อต่อสู้กลับ อย่างไรก็ตามจิตรับรู้ของเธอนั้นทรงพลังมากสำหรับคนธรรมดาเช่นเฒ่าหัวล้าน ที่เธอสามารถฆ่าได้ด้วยการลงมือครั้งเดียว แต่เมื่ออยู่ต่อหน้าเซียนดินแดนหยวนหยิง เธอกลับอ่อนแอ
เธอมีอาการปวดหัว และเจ็บปวดภายในร่างกายของเธอ แต่เธอไม่สามารถส่งเสียงร้องออกมาได้ เธอสามารถเบิกตาของเธอและมองไปที่คนชั่วทั้งสอง สาปแช่งพวกเขาจนตาย
เธอคิดเกี่ยวกับมันจริงๆ เธอจะไม่ปล่อยมันไป แม้ว่าจะกลายเป็นผี
...
หลิวเฟยโจวได้รีบเข้ามาที่ห้องโถงหลักของตำหนักเทียนซือเฟิง ตอนนี้เขาได้ให้ยาระดับหกกับหลีซินเหม่ย มันเป็นเม็ดยาหลิวปินชนิดเดียวที่เขามีในร่างกายของเขา และเม็ดยาหลิวปินนั้นเป็นสิ่งที่มีค่ามากในด้านการบ่มเพาะทั้งหมด แต่เขาให้หลีซินเหม่ยอย่างง่ายดาย พวกเขาทั้งหมดจะต้องตายและวาระนั้นกำลังจะมาถึง
เมื่อมาถึง หลิวเฟยโจวได้ก้าวเหยียบบันไดหินของห้องโถงใหญ่ ในทันใดนั้นเขาก็เงยหน้าขึ้นมองซูหลี่เจียงที่มีใบหน้าซีดและกระสับกระส่ายที่หน้าประตู
ทันใดนั้นเขาก็อยากจะเป็นคนดี
เขาต้องการที่จะบอกซูหลี่เจียงว่า ผู้มีบุญคุญของเขานั้นอยู่ในนั้น และเขากำลังจะถูกกลั่นสะกัดเป็นตัวยาเพื่อเข้าสู่ร่าง เขาต้องการบอกซูหลี่เจียงอีกว่า เขาจะต้องเผชิญหน้าต่อไปอย่างไร
"เทพเซียนหลิงหวู" หลิวเฟยโจวเดินผ่าน "ระวัง ... " อย่างไรก็ตามในขณะนี้ ร่างเงาได้มาปรากฏตัวต่อหน้าเขา ในเวลาเดียวกันแสงเย็นได้ก็พุ่งผ่าน ก่อนที่ดวงตาของเขาจะกระพริบ และต่อมาก็พบว่าขนตาของเขาถูกตัดขาด
หลิวเฟยโจว "... "
"อาจารย์หลิวโปรดรีบเข้าไป" ชูหยูพูดอย่างเย็นชา
หลิวเฟยโจวรู้สึกเพียงรัศมีเย็นที่พันรอบ ๆ ร่างกายของเขา คอของเขาดูเหมือนจะหนาวเล็กน้อยและหลังจากสัมผัสห้องโถงใหญ่ เขาค้นพบว่ามีคราบเลือดปรากฏที่คอของเขา
เพียงแค่ในรัศมีแสงเย็น ผู้หญิงคนนั้นก็สามารถตัดผ่านด้วยดาบได้อย่างมากมาก
อย่างน้อยเธอก็มีความแข็งแกร่งของดินแดนทารกหยวน เมื่อนึกถึงสิ่งนี้หลิวเฟยโจวก็สั่นเทาครู่หนึ่ง หลังจากเข้าไปในห้องโถงใหญ่ เขาได้เห็นการปรุงยาของอาจารย์ และผู้เฒ่าเว่ยนอนตะแคงข้างที่พื้น เปลือกตาของหลิวเฟยโจวเต้นตุบๆ ทุกย่างก้าว ทุกครั้งที่เขาก้าวเท้า เขารู้สึกหนาวสั่น
เขาเคยคลานออกมาจากกองศพ ฆ่าคนโดยไม่กระพริบตา แต่ในเวลานี้เมื่อเขาเห็นย่าเว่ยนอนบนพื้น เขาไม่เพียงแปลกใจ แต่ยังรู้สึกอึดอัด
"มีอะไรผิดปกติ รีบเร็วเข้า!" ถานเฟิงหยางยังคงให้ความสำคัญกับศิษย์ใกล้ชิดผู้นี้ เขาชี้ไปที่สมุนไพรสองสามตัวถัดจากเขาและพูดว่า "สิ่งเหล่านี้จะถูกคั่วด้วยไฟของเจ้า และข้าจะรอสักครู่เพื่อใช้งาน"
หลังจากพูด เขาโบกมือของเขา กลุ่มของเปลวไฟโผล่ขึ้นมาจากปลายนิ้วของเขาและตกลงไปที่ด้านล่างของถานติง แล้วป้อนรัศมีลมปราณจำนวนมาก จนทำให้ไฟลุกโชนทันที
วัตถุดิบถูกนำใส่ลงไปในถานติงด้วยวิธีเดียวกัน หลังจากผ่านไปเกือบสิบห้านาที เขาโบกมือ ร่างของซูถิงหยุนถูกยกขึ้น เมื่อเขากำลังจะนำเธอใส่ลงไปในถานติง เขาก็ได้ยินหลิวเฟยโจวพูดว่า "เดี๋ยวก่อน"
หลิวเฟยโจวอยากจะหยุด แต่เมื่อเขาพูด คนที่นั่งเหมือนศพก็เปิดตาจ้องมองเขา สายตาของเขาที่จ้องมองมา เกือบจะทำให้ร่างของเขาทรุด
อาจารย์ที่อยู่เบื้องหน้าเขา ก็จ้องมองเขา
หลิวเฟยโจวพูดออกมาอย่งตะกุกตะกักว่า "เธอยังไม่ถอดเสื้อผ้าเลย แค่โยนมันลงไปเหรอ"
"ถานที่ผ่านการกลั่นสะกัดนั้นไม่ได้มีไว้สำหรับเจ้าที่จะกิน มันไร้สาระมาก" ถานเฟิงหยางไม่ได้คาดหวังว่าลูกศิษย์ของเขาจะถามคำถามที่โง่เง่าเช่นนี้ และต่อหน้าสัตว์ประหลาดเฒ่า เขาขว้างร่างออกไปโดยตรง พร้อมกับเสียงหึ่งๆ ที่ดังมาจากเตา มันมีคำเตือนที่รุนแรงในสายตาของเขา
หลิวเฟยโจวพยายามทำให้ใจเย็นลง
ไฟแปลก ๆ ของถานเป็นระดับสี่ มันกำลังลุกไหม้ มันจะใช้เวลาเพียงชั่วครู่เดียว ก่อนที่ย่าเว่ยจะเปลี่ยนเป็นสีดำและเทา ตอนนี้เธอคงต้องตายแล้ว
เขาต้องต่อสู้กับอะไรอีก เขารู้สึกผิดและอึดอัด ถ้าก่อนหน้านี้เขาเรียกถานเฟิงหยางว่าเป็นอาจารย์ แต่ในตอนนี้เขาได้นำถานเฟิงหยางมาเป็นศัตรู
เขาคิดภายในใจว่า... เว่ยหยุน แม้ว่าเราจะไม่ได้มีความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้ง แต่ข้าจะแก้แค้นให้กับเจ้า มันจะเป็นน้ำใจอย่างหนึ่งที่ข้าจะมอบให้
...
หลังจากซูถิงหยุนจะถูกใส่ลงไปยังถานดิงแล้ว อุณหภูมิโดยรอบทำให้เธอเจ็บปวดเกินกว่าขีดจำกัด ด้วยแรงบีบบังคับ มันไม่สามารถได้ยินเสียงผ่านลำคอของเธอ นอกจากเสียงฟู่ ๆ เธอกำลังดิ้นรนอยู่ภายในถานติง เช่นเดียวกับที่ตัวเธอเองกำลังปรุงยา ยาเหล่านั้นก็กระทบกระแทกถานติง จนทำให้เกิดเสียงดัง
แน่นอนว่าขาตั้งถานติงนั้นเป็นขาตั้งระดับสูง ถึงแม้ว่าเธอจะดิ้นรนภายในถานติงอย่างหนัก แต่ขาตั้งก็ยังเพียงแค่เคลื่อนไหวอยู่กับที่และมีเสียง โดยที่ทำอะไรไม่ได้
ซูถิงหยุนที่กำลังจะถูกเผา แหวนที่นิ้วของเธอพลันเปล่งประกายออกมาอีกครั้ง ในขณะเดียวกันเปลวไฟที่ลุกไหม้ในหยวนเฉินก็กระแทกสูงขึ้นไปสองสามฟุต
"เกิดอะไรขึ้น?" การปรุงยาของถานเฟิงหยาง ไม่สามารถเบี่ยงเบนความสนใจออกไปได้ หลิวเฟยโจวคอยมองดูถานติง เขาเห็นกลุ่มเพลิงลุกลามออกมาจากถานติงจนเหนือกองไฟ ดูเหมือนว่าเขาจะเห็นร่างหนึ่ง ปรากฏออกมา
นั่นคือร่างของหญิงสาว
หลิวเฟยโจวมึนงง เปลวไฟจางหายไป โดยไม่พูดถึงคนที่อยู่ในเปลวเพลิง
"เจ้าโง่ เจ้ากำลังทำอะไรอยู่ รีบมาช่วยอาจารย์เร็ว" เปลวไฟของเขากลับกลายเป็นสิ่งผิดปกติ เหมือนหลุมดำที่นิ่งเฉย
"เรียกไฟของเจ้าออกมาเร็ว!"
...
"ซูหลี่เจียงเกิดมาพร้อมกับร่างกายพิเศษ และหยางหยวนก็หายไปในเวลานั้น มันได้หล่อเลี้ยงร่างกายของเว่ยหยุน จนทำให้เธอกลายเป็นวัตถุดิบยาที่ขาดไม่ได้สำหรับเหยาหยางถาน"
"ไม่ถอดเสื้อผ้าเธอก่อนหรือ? แค่โยนเธอลงไปเช่นนั้น?"
"ถานที่ผ่านการกลั่นสะกัดนั้นไม่ได้ให้เจ้าทาน มันไร้สาระ"
หลีซินเหม่ยที่อยู่นอกวิหารอักขระอาคม เธอกำลังยืนอยู่บนสนามหญ้าที่มีหญ้าขนาดใหญ่อยู่ใต้ฝ่าเท้าของเธอ หญ้าหางจระเข้ที่ใหญ่ที่สุดในที่แห่งนี้ ต้นที่ใหญ่สุดมีขนาดเพียงแค่ฝ่ามือ และที่เล็กที่สุดก็มีขนาดเพียงแค่ถั่วงอกเท่านั้น
หญ้าหางจระเข้ทั้งหมดต่างพากันพึมพำและพูดคุย และคำเหล่านี้ทำให้หลีซินเหม่ยรู้ถึงสิ่งที่เกิดขึ้นตอนนี้
หวูเหลียงซาน เป็นหนึ่งในเจ็ดยอดเขาของเจิ้งเต่า
ผู้อาวุโสดินแดนหยวนหยิง จะต้องใช้ผู้เฒ่าของเธอมาทำยาเพื่อไลอมรวมเข้ากับร่างอีกครั้ง!
นิกายนั้นน่าจะสมควรได้รับการขนานนามว่าเป็นจุดสูงสุดของเส้นทางที่ถูกต้อง!
หลีซินเหม่ย ไม่ลังเลเลยที่จะกลืนกิน หลิวปิน หนิงเฉินถาน ลงไปในทันที ยาได้หลอมละลายลงไป ผ่านเข้าไปในตันเถียน ทะเลสาบจิตวิญญาณ พลันปรากฏคลื่นมหึมาอย่างไม่เคยปรากฏมาก่อน
ทันใดนั้นดวงตาของเธอก็เปล่งประกายเป็นสีทองอร่ามในเวลาเดียวกัน จิตรับรู้ของเธอก่อตัวเป็นเส้นไหมที่ไม่รู้จัก อย่างต่อเนื่องโดยไม่หยุด
ในวิหารเจินฟูเถียน มีตาข่ายอาคมเพื่อทำการปกป้องจำนวนมาก พวกมันถูกสร้างขึ้นมาจากอี้ฉางกวงเมื่อหลายพันปีก่อน
เธอมีความแข็งแกร่งทางร่างกายต่ำ และถึงแม้ว่าเธอจะมีความสามารถมาก อีกทั้งได้ศึกษาตาข่ายอาคมมาหลายปี แต่เธอก็ไม่มีทางทำลายค่ายอักขระอาคมขนาดใหญ่เช่นนี้ได้
อย่างไรก็ตามหลีซินเหม่ย ได้รับมรดกดวงตาผ่ามิติของอี้ฉางกวง แม้ว่ามันจะยังไม่สำเร็จสมบูรณ์ แต่ก็เพียงพอแล้วในเวลานี้ ใครจะบอกได้ว่า เธอเพิ่งค้นพบปรากฏการณ์ที่น่าสนใจเมื่อไม่นานมานี้ ดูเหมือนว่า อี้ฉางกวง จะไม่ได้ให้ความเคารพทั้งหมดต่อหวูเหลียงซาน
ก่อนที่เธอจะจากไป อักขระจารึกที่เธอทิ้งไว้บนตาข่ายอักขระอาคมวันนี้ มันจะสามารถเติมเต็มความฝันของเธอ
ป้องกันหรือทำลาย?
มือของหลีซินเหม่ยประทับลงไป อักขระจารึกอาคมเปล่งรัศมีแสงสว่างไสวเหมือนดวงดาวในท้องฟ้ามืด ทีละดวง ทีละดวง ชั่วพริบตาเดียว ดวงดาวก็ถูกปกคลุมอย่างหนาแน่น
"นั่นใคร?"
"อ่า ทำไมเป็นเจ้า หลีซินเหม่ย?"
ฟางถิงหยวนมองไปที่หลีซินเหม่ย และพูดออกมาโดยไม่รู้ตัวว่า "เจ้าเข้าใจแผนผังอักขระจารึกหรือไม่ หลีซินเหม่ยเป็นความจริงหรือไม่ที่เจ้าเข้าใจความสำคัญของมัน"
ฟางถิงหยวนหายใจถี่ขึ้น เขาจ้องไปที่หลีซินเหม่ยอย่างกระตือรือร้นและเห็นว่าทันใดนั้นเธอก็หันหน้ากลับมาและยิ้มให้กับเขา
"ใช่" ใบหน้าของเธอเย็นชาราวกับว่าเธอสวมหน้ากากน้ำค้างแข็งสีเงินภายใต้ดวงจันทร์ รอยยิ้มนั้นเหมือนใบหน้าของภาพวาดหมึกสี ที่เปล่งประกายรัศมีสว่างไสว ราวกับดอกบัวสีแดงที่เบ่งบานในสระ
เปล่งประกายแสงสีแดง
วินาทีต่อมาแสงพร่างพราวที่ส่องประกายนับไม่ถ้วนก็บินเรียงรายลงมาจากท้องฟ้าราวกับดาบสายฟ้าที่ผ่าฉีกท้องฟ้า ก่อนที่ท้องฟ้าจะตกลงสู่ความมืดมิด เช่นก่อนตะวันรุ่งขึ้น
"การโจมตีของศัตรู!"
"ตาข่ายหูซ่านเริ่มแล้ว!"
ผู้คนในหวูเหลียงซานต่างพากันตกตะลึง ตั้งแต่ระดับบนลงล่าง แต่ทุกคนกลับไม่เห็นศัตรูใด ๆ มาถึง แต่แสงดาบที่พุ่งลงมาแทนที่จะโจมตีศัตรูภายนอก กลับทำการโจมตีหวูเหลียงซานเอง
ผู้พิทักษ์ภูเขา มีไว้เพื่อปกป้องนิกายหวูเหลียง เมื่อเปิดแล้ว จะมีดาบนับไม่ถ้วนเพื่อฆ่าผู้กระทำความผิด ดาบที่แข็งแกร่งที่สุดจะถูกใช้ตามปกติเพื่อทำลายศัตรูที่แข็งแกร่งที่สุด
บนตำหนักเทียนซือเฟิง ผู้อาวุโสไท่ซางยกศีรษะของเขาขึ้นมามองในทันทีทันใด พร้อมกับเผยใบหน้าที่แสดงออกถึงความตกใจ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น