EGT 877-879 ต่อสู้กับเจ้านายที่ยิ่งใหญ่และเจ้าจะไม่ถูกตี

EGT 877 ต่อสู้กับเจ้านายที่ยิ่งใหญ่และเจ้าจะไม่ถูกตี

อ่อนแอ ... เธอไม่สามารถกระตุ้นจิตวิญญาณการต่อสู้ของเขา ...

ดังนั้นนี่คือเหตุผลที่ทำให้เขาแน่ใจ!

เฉินหยานเซียวรู้สึกได้ถึงเลือดในคอของเธอได้ในทันทีที่เธอไม่สามารถอาเจียนออกมาได้

ในที่สุดเธอก็รู้ว่าลิ้นพิษจริงๆเป็นอย่างไร เช่นเดียวกับคำพูดที่จริงจังของซิ่วที่สามารถทำให้ผู้คนความปรารถนาที่จะตาย นี่คือความสามารถที่แท้จริงของลิ้นที่เป็นพิษ

ท่านปรมาจารย์ซิ่วท่านต้องการฝึกฝนข้าจริงๆ ไม่ได้ต้องการที่จะฆ่าข้า!

รู้สึกเหมือนเมื่อไม่นานมานี้ที่เฉินหยานเซียวยังคงกระโดดด้วยความปิติยินดีจากการเลื่อนขั้นมาเป็นอาชีพขั้นสูง แต่ใครจะคิดว่าในวินาทีต่อมาร่างของเธอจะถูกตัดและต้องชอกช้ำจากวาจาของซิ่ว

เธอมักจะเป็นคนที่ทำร้ายผู้คนด้วยวาจา แต่เมื่ออยู่ต่อหน้าซิ่ว เธอจำไม่ได้ว่าเธอถูกโจมตีกี่ครั้ง

ความมั่นใจหรืออะไรก็ตามมันถูกถล่มกลายเป็นตะกรอน!

"เจ้าแน่ใจเกี่ยวกับเรื่องนี้หรือไม่?" เฉินหยานเซียวกลืนเลือดลงไปในลำคอของเธออย่างเงียบ ๆ

'ใช่' ซิ่วเป็นคนที่มั่นคงมาก

"เอาล่ะ" เฉินหยานเซียว ผู้ซึ่งตระหนักดีถึงความไร้ความสามารถของตัวเอง เธอสามารถปฏิบัติตามการตัดสินใจของซิ่วได้อย่างเงียบ ๆ แต่หัวใจของเธอก็ถูกทำลายลงไป

ตอนนี้เธอไม่สามารถจับต้นขาของเขาแบบสุ่มได้หรือไม่ มิฉะนั้นสหายคนนี้จะตีเธอจนตายอย่างจริงจัง!

ในความเป็นจริง เฉินหยานเซียวได้คิดไปแล้ว ถึงแม้ว่าซิ่วจะปรากฏตัวด้วยร่างกายกึ่งจริง แต่เวลาก็มีจำกัด ดังนั้นแม้ว่าเธอจะถูกทุบตีจริงๆมันก็จะเป็นเพียงช่วงเวลาสั้น ๆ ...

ในคืนถัดมาอารมณ์ของเฉินหยานเซียวยังคงหนักหน่วง เธอเห็นเมฆหมอกสีดำโผล่ออกมาจากร่างของเธอและค่อยๆปรากฏร่างต่อหน้าต่อตาเธอ

มันกลายเป็นความมืด เมื่อราชาความมืดแห่งดินแดนรกร้างได้ปรากฏออกมา เฉินหยานเซียวได้เห็นซิ่ว ผู้ที่เธอไม่ได้เห็นมาเป็นเวลานานโดยผ่านแสงที่ส่องประกายของผลึกที่อยู่รอบตัวพวกเขา

เขายังคงหล่อเหลาเหมือนในความทรงจำของเธอ คู่ดวงตาสีทองคู่หนึ่งซึ่งบ่งบอกถึงความไม่แยแสและผมยาวสีดำของเขาก็กระจายไปบนไหล่ของเขา ท่ามกลางความเงียบทั้งหมด ได้ยินเพียงเสียงสายลมอ่อนโยนที่พัดผ่านซึ่งทำให้ผมสีดำที่ยาวและเรียบของเขาปลิวไสวและปัดแก้มสีขาวที่ไร้ที่ติของเขา

เห็นได้ชัดว่ามันไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอได้เห็นซิ่วด้วยตนเอง แต่เฉินหยานเซียวไม่สามารถช่วยได้ที่จะรู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อย

ภายใต้แสงสลัวยามค่ำคืน ชายที่สมบูรณ์แบบยืนอย่างเงียบ ๆ จนทุกสิ่งรอบตัวเขาไม่สำคัญ รูปร่างหน้าตาของเขาเหมือนภาพวาดที่สวยงาม ไม่ว่าเขาจะกลายเป็นทิวทัศน์ที่สวยงามที่ไหนก็ตาม

"แค่ก... เราควรจะเริ่มตอนนี้หรือไม่?" เฉินหยานเซียวมองดูไม่สบายใจ คนหล่อคนนี้ตรงหน้าเธอเห็นได้ชัดว่าออกมาข่มขู่เธอ เธอเป็นคนขี้อาย?

นี่มันไร้สาระ!

เธอไม่ใช่ ผู้ทำโทษตนเอง โอเค!

"ตกลง" ซิ่วเอียงหัวเล็กน้อยผมยาวสีดำของเขาแผ่ไปทั่วไหล่พร้อมกับขยับลงไปถึงเอวของเขาและดวงตาสีทองที่หรี่ลงครึ่งหนึ่งของเขาก็สงบนิ่งราวกับน้ำที่นิ่งสงบ

เฉินหยานเซียวแอบมองเขา แต่มันเป็นช่วงเวลาสั้น ๆ ที่ทำให้หัวใจเธอเต้นเป็นจังหวะ

หลังจากการเกิดใหม่ของเธอ เธอได้เห็นชายรูปงามนับไม่ถ้วนไม่ว่าจะเป็น ฉีเซีย และคนอื่น ๆ ต่างก็เป็นหนุ่มหล่อที่หาตัวจับได้ยากอย่างแน่นอน เธอคิดว่าหลังจากที่ได้อยู่กับสิ่งมีชีวิตที่หล่อเหลามาตลอดเวลาเธอก็จะสามารถเผชิญหน้ากับทิวทัศน์ที่สวยงามในโลกใบนี้ได้อย่างใจเย็น

อย่างไรก็ตามเธอไม่คิดว่าทุกครั้งที่เธอเห็นซิ่ว เธอจะต้องประหลาดใจกับรูปร่างหน้าตาที่ไม่ธรรมดาของเขา

ถ้าฉีเซียและคนอื่นเป็นเหมือนดวงดาวที่พร่างพราวเหนือท้องฟ้าเที่ยงคืนการมีอยู่ของซิ่วก็เหมือนกับดวงอาทิตย์ที่สดใสในวันนั้น แม้ว่าจะไม่ได้มองโดยตรง พวกเขาก็ยังสามารถสัมผัสกับแสงแดดได้

EGT 878

เฉินหยานเซียวมองว่าตัวเองเป็นคนที่หลงใหลในความงาม ดังนั้นเธอจึงไม่สามารถช่วยเหลือตัวเองได้หลังจากที่ได้เห็นสหายที่น่าดึงดูด เธอไม่สามารถหาคำใด ๆ เพื่ออธิบายลักษณะที่ปรากฏของซิ่ว

"เจ้ากำลังคิดเกี่ยวกับอะไร?" เมื่อมองดูใบหน้าที่ซับซ้อนของเฉินหยานเซียว ความสงสัยเล็กน้อยก็ปรากฏขึ้นในดวงตาสีทองของซิ่ว เขารู้สึกได้ว่าหัวใจของ เฉินหยานเซียวได้สร้างร่องรอยของความผันผวน แต่เขาไม่รู้ว่าทำไม ความผันผวนแปลก ๆ เหล่านั้นมาจากไหน?

"ไม่มีอะไร! ข้าไม่ได้คิดอะไรเลย" เฉินหยานเซียวรีบส่ายหัวของเธออย่างรวดเร็ว หากมีบางคนรู้ว่าเธอแอบสังเกตความงามของเขาอยู่ เธออาจจะถูกยิงไปที่พื้นโดยตรง

ในโลกนี้ดูเหมือนจะไม่มีผู้ชายคนใดที่ชอบพูดถึงใบหน้าของพวกเขา

แม้ว่าซิ่วจะไม่ใช่ "ชาย" แต่เขาก็ยังเป็นผู้ชาย…นอกจากนี้เขายังเป็นผู้ชายที่มีพลังแข็งแกร่งมาก เขาไม่ควรชื่นชอบการสนทนาแบบนี้มากนัก

หลังจากถูกสอบสวน เฉินหยานเซียวก็ลบความคิดของเธอทันที สำหรับเธอในการสังเกตความงามของสิ่งมีชีวิตที่แข็งแกร่งมาก เธอจะต้องถูกฆ่าอย่างแน่นอน!

"อย่างที่ข้าพูด เจ้าไม่ต้องกลัว" เมื่อมองที่ใบหน้าของใครบางคนที่หวาดกลัว ซิ่วสามารถถอนหายใจอย่างลับ ๆ ได้เท่านั้น ก่อนหน้านี้เขาปรากฏตัวต่อหน้าเฉินหยานเซียวเพียงสองครั้ง

หนึ่งคือเมื่อเขาจัดการกับผู้ดำรงอาชีพขั้นที่สองของ ราชวังทลายดาว ในขณะที่อีกครั้งคือเมื่อเขาข่มขู่ เฟิงหวงทั้งสอง เขามั่นใจมากว่าเขายังไม่ได้แสดงพลังที่แท้จริงของเขาเลย ทำไมคนตัวเล็ก ๆ ถึงกลัวแบบนี้

"ข้าไม่..." เฉินหยานเซียวต้องการอธิบาย แต่เธอกลัวว่าเธอจะอธิบายมากเกินไป แทนที่จะถูกค้นพบโดยใครบางคนเธอแค่ปิดปากอย่างเด็ดขาด

หากคนเหล่านั้นที่อยู่ในดินแดนอันห่างไกลของเมืองตะวันไม่เคยลับ รู้ว่า เฉินหยานเซียวที่เคยทำร้ายพวกเขาอยู่เสมอตอนนี้เหมือนกระต่ายที่เชื่องต่อหน้าเจ้านายผู้ยิ่งใหญ่บางคน ไม่รู้ว่าพวกเขาจะรู้สึกอย่างไร

อาจกล่าวได้ว่าในโลกนี้มีเพียงหมัดของเจ้านายที่ยิ่งใหญ่นี้เท่านั้นที่ใหญ่กว่าเธอ

แขนของเฉินหยานเซียวสั้นกว่าของซิ่วดังนั้นเธอจึงเชื่อฟังได้เพียงนั่งอยู่ต่อหน้าลุงคนนี้

"จากนั้นอย่าคิดมากเกินไปใช้การเคลื่อนไหวทั้งหมดของเจ้าเพื่อโจมตีข้าข้าจะไม่ต่อสู้กลับ" ซิ่วลังเลสักครู่และตัดสินใจที่จะให้เฉินหยานเซียว รู้สึกสบายใจในขณะนั้น เขาตัดสินใจที่จะปล่อยให้เธอโจมตีเพียงฝ่ายเดียวเป็นเวลาสองสามวัน เพื่อทำให้ความรู้สึกของเธอดีขึ้น จากนั้นเมื่อเธอปรับตัวได้อย่างช้าๆเขาจะเริ่มสอนวิธีต่อสู้กับศัตรูอย่างแท้จริง

"ตกลง" เฉินหยานเซียว พยักหน้าเพราะกลัวว่าความคิดของเธอจะลอยไปสู่สิ่งอื่นอีก ตามคำแนะนำของซิ่ว เธอนำเอาบารอนม่วงออกมาจากแหวนมิติของเธอแล้วถือไว้ในมือของเธอ

เมื่อมองดูซิ่วที่อยู่ห่างออกไปห้าก้าวจากเธอ เฉินหยานเซียว แอบกลืนน้ำลายของเธอ เธอจะเริ่มอย่างไร

ไม่รู้ว่าทำไมหัวใจของ เฉินหยานเซียวก็ยังกระวนกระวายใจเล็กน้อย

อารมณ์เล็ก ๆ ที่เรียกว่า “ต่อสู้กับเจ้านายที่ยิ่งใหญ่และเจ้าจะไม่ถูกตี” ในหัวใจของเธอทันที

"จากนั้นให้อภัยข้าเพราะความไม่สุภาพ" เฉินหยานเซียวพูดด้วยท่าทีที่รู้สึกผิดกับซิ่ว เธอรีบวางลูกธนูลงไปบนคันธนู โดยไม่มีวี่แววว่าเธอจะสุภาพ

"อืม" ซิ่วพยักหน้า

ปากของเฉินหยานเซียวเผยรอยยิ้มที่ไม่ดีออกมา เปลวไฟเล็ก ๆ สองลูกที่ชั่วร้ายกำลังลุกโชนอย่างร่าเริงในสายตาของเธอ

นี่คือสิ่งที่เธอมีความสุขที่สุดที่ได้ทำ!

ด้วยการใส่แรงลงไปอย่างเต็มที่ สายธนูก็ถูกดึงไปจนสุดปลายนิ้วของเธอพร้อมกับแนบคำสาปเข้ากับลูกธนูอย่างรวดเร็วและในพริบตานิ้วสองนิ้วของเธอก็ปล่อยสายธนู ลูกธนูในมือของเธอบินไปที่ใบหน้าที่หล่อเหลาซึ่งไร้ผู้เทียบเท่าของซิ่วทันทีด้วยความเร็วสูง!

รอยยิ้มบนปากของเฉินหยานเซียวเริ่มลึกขึ้นเรื่อย ๆ แต่ในวินาทีต่อมาเธอไม่สามารถยิ้มได้อีกต่อไป

ลูกธนูที่บินออกไป ถูกบีบด้วยสองนิ้วของซิ่วในทันทีและการโจมตีครั้งต่อไปของเธอก็หยุดลงอย่างต่อเนื่อง

EGT 879

"... " รอยยิ้มที่มุมปากของเฉินหยานเซียวแข็งทื่อและบิดเบี้ยวในไม่ช้า

ดวงตาสีทองที่ไม่แยแสของซิ่วมองไปที่เฉินหยานเซียว

"อ่อนแอเกินไป"

"... " เฉินหยานเซียวอยากตาย

"เจ้าเสียเวลามากเกินไป ความเร็วในการปิดผนึกด้วยมือเดียวของเจ้านั้นเร็วพอที่เจ้าจะสามารถเริ่มทำมันได้เมื่อเจ้ายิงธนู เมื่อเจ้าวางลูกธนูบนคันธนู เจ้าต้องร่ายตราประทับเสร็จแล้ว แต่เจ้าวางลูกธนูลงบนธนูก่อนทำการร่ายตราประทับเดียว สิ่งนี้เสียเวลาไปมาก แม้ว่าจะเป็นเพียงช่วงสั้น ๆ แต่ก็ยังเป็นอันตรายถึงชีวิตได้” เสียงเย็นชาของซิ่วแสดงความคิดเห็นเกี่ยวกับการโจมตีของเฉินหยานเซียวโดยปราศจากอารมณ์

ดังที่ซิ่วกล่าวว่า เฉินหยานเซียวใช้เวลาน้อยกว่าหนึ่งวินาทีในการหยิบลูกธนู และเธอใช้เวลาน้อยกว่าหนึ่งวินาทีในการร่ายตราประทับตรามือเดียว แม้ว่าเธอจะทำได้เหมือนที่เขาพูดและทำคำสาปในขณะที่วางลูกธนู แต่เธอจะเคลื่อนไหวโดยไม่รู้ตัวหลังจากที่วางลูกธนูบนคันธนู

เฉินหยานเซียวฟังอย่างละเอียดถี่ถ้วน ซิ่วพูดถูกเธอไม่ได้สังเกตตัวเอง

"ความแข็งแกร่งของคู่ต่อสู้ที่เจ้าพบตอนนี้เท่ากับเจ้าหรือไม่ก็ดีเท่าเจ้า ในช่วงเวลาสั้น ๆ พวกเขาไม่สามารถตอบสนองได้มากนัก แต่เมื่อเจ้าได้พบกับผู้เชี่ยวชาญในอาชีพขั้นที่สองมากขึ้น น้อยกว่าหนึ่งวินาทีจะฆ่าเจ้า” เสียงของซิ่วยังไม่ได้สิ้นสุดลงเมื่อร่างที่เพรียวของเขาหายไปต่อหน้าต่อตาเฉินหยานเซียว

วินาทีต่อมาเฉินหยานเซียวรู้สึกถึงฝ่ามือเย็น ๆ ที่กำลังแตะคอเรียวของเธอ

"ถ้าข้าเป็นศัตรูของเจ้า เจ้าคงเสียชีวิตไปนับร้อยครั้งแล้ว" เสียงที่ทุ้มลึกของซิ่วดังขึ้นอีกครั้งข้างหูของเฉินหยานเซียว

กับผู้เชี่ยวชาญที่ทรงพลังจริง ๆ ในการต่อสู้ที่แท้จริงแม้แต่ความลังเลและความล่าช้าที่น้อยที่สุดก็นำไปสู่ความตายที่รวดเร็ว

ปลายนิ้วเย็นของซิ่วสัมผัสผิวอันอบอุ่นของเฉินหยานเซียว เขาไม่ได้ใช้กำลัง แต่ค่อย ๆ เอามือออกจากลำคอของเธอ

“ข้า…เข้าใจแล้ว” ด้านหลังของเฉินหยานเซียวถูกปกคลุมด้วยเหงื่อเย็น เธอรู้ว่าซิ่วไม่ได้ใช้กำลังเลย มิฉะนั้นเมื่อเขาพูดจบคำพูดของเธอ เธอก็กลัวว่าเธอจะถูกรัดคอไปแล้ว

ซิ่วพยักหน้าอย่างพอใจและร่างของเขาก็ปรากฏตัวต่อหน้าเฉินหยานเซียวอีกครั้ง

“นักธนูเป็นอาชีพที่เปราะบางมาก นิสัยของเจ้าแย่มาก เจ้าไม่สามารถยืนอยู่ในตำแหน่งเดิมก่อนหรือหลังการโจมตี ความแข็งแกร่งของนักธนูนั้นอยู่ที่ความว่องไวและหลากหลาก แม้ว่าข้าจะให้เจ้าโจมตี แต่เจ้าก็ไม่ได้ใส่ใจเรื่องนี้อย่างจริงจัง หากเจ้าไม่คุ้นเคยกับความคล่องแคล่วของนักธนู เจ้าจะต้องทนทุกข์ทรมานในอนาคต" ซิ่วกอดอกของเขา ในสายตาของเขาการโจมตีของเฉินหยานเซียวนั้นมีข้อบกพร่องทุกจุด สิ่งที่เธอพึ่งตอนนี้คือความสามารถพิเศษของเธอในการบ่มเพาะแบบคู่

อย่างไรก็ตามประสบการณ์การต่อสู้ที่แท้จริงของเธอนั้นแย่

“ถ้าเจ้าไม่สามารถซ่อนร่องรอยของเจ้าได้ดี เจ้าจะกลายเป็นเป้นที่มีชีวิต คู่ต่อสู้ของเจ้าจะจับเจ้าได้จากทิศทางของลูกธนู คนที่เจ้าจะต้องเผชิญในอนาคตคือผู้ดำรงอาชีพขั้นสอง และพวกเขาจะไม่ถูกฆ่าด้วยการโจมตีเพียงครั้งเดียว นิสัยปัจจุบันของเจ้าจะเปิดเผยตัวเจ้าเองต่อผู้คน หากเจ้าไม่มีความสามารถในการฆ่าพวกเขา เจ้าจะต้องตาย” ซิ่วอธิบายเหตุผลอย่างมากและเขาชี้ให้เห็นข้อบกพร่องทั้งหมดของเฉินหยานเซียว อย่างไร้ความปราณี

เฉินหยานเซียวฟังเงียบ ๆ ทุกสิ่งที่ซิ่วพูดนั้นเป็นความจริง การโจมตีในปัจจุบันของเธอ มันพัฒนานิสัยที่แย่มาก

ในฐานะนักยิงธนู การใช้ความคล่องแคล่วและระยะโจมตีของพวกมันอย่างคงที่และมีประสิทธิภาพเท่านั้นที่จะสามารถเพิ่มลักษณะของอาชีพของเธอได้

เฉินหยานเซียว โชคดีมากที่มีซิ่วชี้ให้เห็นข้อบกพร่องของเธอ