EGT 657
ห้ามมิให้ลิงฆ่าไก่ (1)
“เฉินหยานเซียว
แห่งเมืองตะวันไม่เคยลับ?!!” กังทีไม่เชื่อหูของเขา!
ไม่มีคำอธิบาย
ความวุ่นวายภายในของหัวใจของกังทีในขณะนี้
คนที่นำสัตว์ในตำนานมาแปดตัวแล้ววิ่งออกมาที่ข้างนอก มาที่เมืองเวทจินตนาการ
ไม่ใช่คนอื่น หากแต่เป็นเฉินหยานเซียว ที่เขาขัดขวางในก่อนหน้านี้!
ท่านเจ้าเมืองตะวันไม่เคยลับ คนปัจจุบัน!
“มันเป็นเธอได้อย่างไร
มันเป็นเธอได้อย่างไร เธอจะมีสัตว์ในตำนานแปดตัวได้อย่างไร?” กังทีรู้สึกบ้า ตามข่าวที่ ชูรุย นำกลับมาในก่อนหน้านี้
เป็นที่ชัดเจนว่าเฉินหยานเซียวมีสัตว์ในตำนานสองตัวเท่านั้น
แม้ว่าสัตว์ในตำนานทั้งสองจะน่ากลัว
แต่กังทีก็ไม่กลัวพวกมันมากนัก
ท้ายที่สุดแล้วเมืองเวทจินตนาการของเขาก็ซ่อนสัตว์เวทระดับตำนานที่แข็งแกร่งไว้
ยิ่งกว่านั้น เมืองเวทจินตนาการ ของเขามีรากฐานที่ลึกซึ้งในดินแดนรกร้าง
แม้ว่าเขาจะลงเอยด้วยการต่อสู้จริง ๆ เขาก็ไม่ได้ขาดความสามารถในการทำสงคราม
ดังนั้นเขากล้าที่จะส่งผู้คนไปขัดขวางกลุ่มคนของเมืองตะวันไม่เคยลับอย่างโจ่งแจ้ง
แต่วันนี้การปรากฏตัวของเฉินหยานเซียว
ทำให้เขาถูกตบหน้าอย่างจริงจัง!
นำสัตว์ในตำนานแปดตัวไปยังเมืองอื่น
ๆ แสดงพลังและศักดิ์ศรีในที่สาธารณะ
กังทีนั้นชัดเจนมาก
เฉินหยานเซียวมาที่นี่เพื่อแสดงให้เห็นถึงพลังของเธอและเตือนเขาว่าหากเขาต้องการเป็นศัตรูของเมืองตะวันไม่เคยลับ
เธอจะนำสัตว์ในตำนานทั้งแปดเพื่อกวาดล้างเมืองเวทจินตนาการทั้งหมดในอนาคต
แม้ว่าเขาจะรู้ว่าเฉินหยานเซียวกำลังขู่เขา
แต่เขาก็ไม่กล้าที่จะต่อต้านแม้แต่จะเป็นเวลาครึ่งนาที
สัตว์ในตำนานแปดตัว!
นั่นเป็นจำนวนที่มากกว่าจำนวนหน้าที่เขาได้ยินมาสี่เท่าในตอนแรก!
ถ้าเขาอยากจะต่อสู้จริง
ๆ
เขาควรจะมีความสามารถในการรวบรวมสัตว์ในตำนานที่ทรงพลังทั้งหมดของราชวงศ์หลันเย่ว
ไม่อย่างนั้นมันเป็นไปไม่ได้เลยที่จะรับความโกรธแค้นของสัตว์ในตำนานทั้งแปดตัว!
"โธ่เว้ย!
ไปเรียกไอ้คนบ้า ชูรุย ให้ข้า! ข้าจะถามเขาว่าเขาตาบอดหรือไม่!
ที่จริงแล้วเขาไปกระตุ้นเทพเจ้าแห่งภัยพิบัติเช่นนี้!” กังทีรู้สึกเสียใจอย่างยิ่ง
ข้าไม่ควรเชื่อคำพูดของชูรุยอย่างง่ายดาย
ข้าควรตรวจสอบรายละเอียดอย่างรอบคอบเกี่ยวกับเฉินหยานเซียว
จากนั้นข้าก็จะไม่ทำการตอบโต้อย่างนี้
ด้วยความคิดเช่นนั้น
อีกด้านหนึ่งที่มีสัตว์ในตำนานสองตัวในมือของเธอ
เขาส่งนักธนูภายใต้เขาไปดักโจมตีคนของอีกฝ่าย
นี่คือการรนหาที่ตายดี
ๆ นี่เอง!
กังทีกลัวมากขึ้นเรื่อย
ๆ วันนี้ เฉินหยานเซียวไม่ได้กวาดล้างเมืองเวทจินตนาการ
อาจเป็นเพราะกฎที่กำหนดโดยข้อตกลงของสี่อาณาจักร แต่ถ้าเธออยากแก้แค้น ...
ทุกอย่างจะจบลงเมื่อเธอลงมืออย่างเต็มกำลัง!
เมืองเวทจินตนาการจะกลายเป็นทะเลเลือด!
ชูรุยรู้สึกงุนงงเมื่อเขาถูกนำตัวมาที่ด้านหน้ากังที
เขายังไม่รู้เลยว่าเกิดอะไรขึ้นเมื่อเขาถูกตบหน้าด้วยมือของกังที
“ขยะ! ขยะ
เจ้าที่ไม่สามารถทำอะไรได้ถูกต้อง!”
ชูรุยถูกตบอย่างกระทันหัน
เขากุมใบหน้าของเขาอย่างไม่รู้เรื่องรู้ราว ขณะที่จ้องมองกังทีที่ขึงโกรธ
เขาไม่สามารถเข้าใจได้ว่าเกิดอะไรขึ้น
เขาเพิ่งนอนหลับฝันดีก่อนที่จะถูกปลุกให้ตื่นขึ้น
“ข้า…ข้าทำผิดอะไร”
ชูรุยถาม
“เจ้าทำอะไรผิด
เจ้ายังมีหน้ามาถามสิ่งที่เจ้าทำผิดหรือไม่? เจ้าพูดว่า
เฉินหยานเซียวจากเมืองตะวันไม่เคยลับมีสัตว์ในตำนานสองตัวหรือไม่? มันเป็นเรื่องจริงเช่นนั้นหรือไม่?”
“ใช่แล้ว”
ชูรุยพยักหน้าอย่างซื่อสัตย์ เขาก็รู้ถึงเรื่องนี้แล้วหรือไม่?
และเนื่องจากคำพูดที่ออกมาจากปากของเขา
กังทีก็ยกเท้าขึ้นและเตะเขาอย่างแรง!
“เจ้าเป็นคนตาบอดหรือไม่?
นั่นคือสองตัว อา? นั่นเป็นสองหรือไม่!
เห็นได้ชัดว่าเป็นสัตว์ในตำนานแปดตัว!
เจ้ากำลังพูดถึงเรื่องอะไรกันที่ว่าสองตัว!!” กังทีมักจะระมัดระวังอยู่เสมอ
ถ้าไม่ใช่เพราะเขาเชื่อในข่าวของชูรุย เขาจะตัดสิน เฉินหยานเซียวได้อย่างไร
EGT 658
ห้ามมิให้ลิงฆ่าไก่ (2)
ชูรุย
ถูกทุบตีโดยไม่มีการต่อสู้ เขาสับสนอย่างสมบูรณ์เกี่ยวกับสถานการณ์ ข้าเห็นสอง อา
อย่างแน่นอน แปดอะไร?
กังทีคว้าหูของ ชูรุย
และหยิบเขาขึ้นมา เขาคำรามอย่างโกรธแค้นที่หูของเขา
“เจ้ารู้ไหมว่าเพราะเจ้าได้ให้ข่าวกับข้าผิด เจ้าโง่ คนนั้น ยั่วยุเฉินหยานเซียว
เธอวิ่งออกมานอกเมือง มาที่เมืองเวทจินตนาการของข้าและนำสัตว์ในตำนานแปดตัวมาด้วย!
เจ้ารู้หรือไม่ว่าสัตว์ในตำนานทั้งแปดนั้นมีขนาดใหญ่เพียงใด! กระตุ้นภัยพิบัติ
มาดูกันว่าพ่อของเจ้าสามารถปกป้องเจ้าได้หรือไม่!”
ชูรุยตื่นตระหนก
เขาเป็นเด็กรุ่นที่สองซึ่งการใช้ชีวิตประจำวันนั้นขึ้นอยู่กับชื่อของบรรพบุรุษของเขา
เขาไม่เคยคิดเลยว่าจะกระตุ้นใครสักคนแม้กระทั่งพ่อของเขาก็ไม่สามารถทำอะไรได้
อย่างไรก็ตามเมื่อเขาเห็นความโกรธของกังทีที่มักจะสงบนิ่งอยู่ตลอดเวลา
เขาก็รู้ว่ามันเป็นไปได้มากว่าเขาได้ยั่วยุคนที่ยิ่งใหญ่
“ข้าไม่รู้จริง
ๆ เกี่ยวกับเรื่องนี้ ท่านเจ้าเมือง…ข้าไม่รู้จริง ๆ
ข้าเห็นเพียงแค่ว่าเธอเรียกสัตว์ในตำนานออกมาเพียงสองตัวเท่านั้นในเวลานั้น”
ชูรุยพยายามคลานไปที่เท้าของกังทีและยึดติดกับต้นขาของกังทีในขณะที่เขาร้องไห้
น้ำตาไหลออกมาทางด้วยจมูก
เขาเห็นเพียงแค่ว่าคน ๆ
นั้นดูดีมาก จนทำให้หัวใจของเขาสั่นไหวอย่างรวดเร็ว
แต่เขาจะรู้ได้อย่างไรว่าเบื้องหลังของความงามเล็กน้อยนั้นช่างน่ากลัวเหลือเกิน
“ข้าไม่รู้ว่าตอนนี้เจ้ามีประโยชน์อะไรอยู่!”
กังทีรู้สึกปวดหัวอย่างมาก ชูรุยมีความรับผิดชอบบางอย่างสำหรับเรื่องนี้ แต่ก็เป็นส่วนหนึ่ง
เพราะกังทีประเมินศัตรูต่ำ
ผู้ที่มีพรสวรรค์ที่ยอดเยี่ยมมากมายที่ได้มาและจากไปในดินแดนรกร้างในช่วงหลายปีที่ผ่านมา
มีน้อยคนนักที่จะยืนหยัดได้ในที่นี้
ชนชั้นสูงของจักรวรรดิหลงซวนที่มักจะมีความมั่นใจสูง
แต่ก็ต้องจบลงด้วยความผิดหวัง
ดังนั้นกังทีจึงมองเห็นอีกฝ่ายหนึ่งโดยไม่รู้ตัวเหมือนกับผู้แพ้
เขาเชื่อว่าเธอคิดว่าการมีสัตว์ในตำนานสองตัว เธอก็ดูน่าเหลือเชื่อ
เขาจะรู้ได้อย่างไรว่า
เฉินหยานเซียวจะมีสัตว์ในตำนานทั้งหมดในอาณาจักรหลงซวนอยู่ในมือของเธอ?
“พาเขาออกไป”
ยิ่งเขามองดูชูรุยมากเท่าไรเปลวไฟแห่งความโกรธของเขาก็ยิ่งเพิ่มมากขึ้นเท่านั้น
ดังนั้นเขาจึงปล่อยให้คนพาเขาออกไป
สิ่งต่าง ๆ
ได้พัฒนาไปไกลขนาดนี้ การสาธิตพลังของเฉินหยานเซียวในตอนนี้
ต้องหมายความว่ากลุ่มคนที่เขาส่งออกไปเพื่อสกัดกั้นกลุ่มของเธอถูกค้นพบแล้ว
กังทีลากตัวเขาเองและจิตใจที่อ่อนล้ากลับไปที่ห้องของเขา
หัวของเขาเต็มไปด้วยความหงุดหงิด
หากสิ่งต่าง ๆ
หยุดที่นี่ นั่นก็ดี
อย่างไรก็ตามประโยคสุดท้ายของเฉินหยานเซียว
ทำให้เขากระสับกระส่าย
“หลังจากสร้างเมืองแล้ว
เจ้าจะมาเยี่ยมข้าด้วยตัวเอง? เจ้าเป็นคนที่หยิ่งเกินไป”
กังทีแอบกัดฟันของเขาไว้ ไม่เพียง
แต่เมืองเวทจินตนาการของเขาเท่านั้นที่กีดขวางเมืองตะวันไม่เคยลับเท่านั้น
แต่เฉินหยานเซียวได้จับผู้คนและสาธิตให้กับเขาโดยตรง
เห็นได้ชัดว่าเป็นการห้ามไม่ให้ลิงฆ่าไก่
และก็เพราะกองกำลังอีกสองกองไม่ได้ลงมือปฏิบัติที่หนักเกินไป
อย่างไรก็ตามกังทีกำลังขี่เสือและมันยากที่จะลง
เขาและ เฉินหยานเซียวได้กลายเป็นศัตรูไปแล้ว
“เข้ามา!”
กังทีลูบหน้าผากที่เจ็บปวดของเขาแล้วตะโกน
ทหารเข้ามาในทันที
“ให้ทุกคนที่คอยจับตามองเมืองตะวันไม่เคยลับ
ถอนตัวออกมา จากนี้ไปให้ละทิ้งแผนการกีดกันชั่วคราว” คราวนี้ไม่มีการดำเนินการใด ๆ
แต่เขาก็กลัวว่าเฉินหยานเซียว
อาจนำสัตว์ในตำนานมาอีกครั้งในวันพรุ่งนี้เพื่อกำจัดเมืองเวทจินตนาการของเขา
กังทีไม่กล้าที่จะไปกระตุ้นเฉินหยานเซียวในตอนนี้
อย่างไรก็ตามเขาก็ยังไม่เต็มใจที่จะยอมแพ้ปล่อยเนื้อสัตว์ในภาคตะวันออกออกไป
หลังจากคิดถึงสิ่งต่าง
ๆ แล้วกังทีก็ลุกขึ้นและนั่งลงที่โต๊ะทำงาน เขาม้วนแขนเสื้อขึ้นและเขียนจดหมาย
“หาคนเพื่อที่จะนำจดหมายฉบับนี้ไปให้กับมือพ่อของข้าในทันที
จะต้องส่งมอบมันอย่างรวดเร็ว” กังทีสั่ง
"รับทราบ"
เมื่อเห็นผู้พิทักษ์ถอยออกไป
กังทีถอนหายใจออกมา ในตอนนี้เขารู้แล้วว่า เฉินหยานเซียว
เป็นบุคคลที่ยากต่อการจัดการมากกว่าที่เขาคาดไว้
เธออาจเป็นตัวแทนที่น่าเกรงขามที่สุดของจักรวรรดิหลงซวนในหลายร้อยปี
EGT 659 ห้ามมิให้ลิงฆ่าไก่ (3)
หลังจากการสาธิตเหล่านั้น
จำนวนคนที่เข้ามาสอดแนมที่นอกเมืองตะวันไม่เคยลับได้หายไปในวันเดียวกัน
เฉินหยานเซียวไม่ได้ไปสาธิตกองกำลังอีกสองเมือง
เพราะเธอสรุปว่ากองกำลังหลายแห่งในดินแดนรกร้าง ต้องวางสายลับในเมืองของกันและกัน
เธอเริ่มเตือนเมืองเวทจินตนาการ ห้ามมิให้ลิงฆ่าไก่และนั่นจะบอกกับอีกสองกองกำลังว่าเธอ
เฉินหยานเซียว ไม่ใช่อะไรที่ง่ายที่จะรังแก
หากเจ้ากล้าที่จะทำให้เธอโกรธ
เจ้าต้องระวังตัวเสมอว่า เธออาจจะนำทัพของสัตว์ในตำนานไปเยี่ยมเมืองของเจ้า
ตู่หลางและคนอื่น ๆ
ได้เรียนรู้ว่า เฉินหยานเซียววิ่งไปที่เมืองเวทจินตนาการ
พร้อมกับสัตว์ในตำนานแปดตัวเพื่อแสดงพลังของพวกเขา
พวกเขากลัวจนขากรรไกรของพวกเขาเกือบตกลงไปที่พื้น
ในขณะนี้พวกเขาตระหนักว่าจำนวนสัตว์ในตำนานในเมืองตะวันไม่เคยลับ
ได้มาถึงจำนวนที่เหลือเชื่อมากแล้ว - แปดตัว!
พวกเขาอาจจำเป็นต้องพลิกทั้งอาณาจักรจักรวรรดิหลงซวนทั้งหมด
กลับหัวกลับหาง ก่อนที่พวกเขาจะพบสัตว์ในตำนานมากมายเหล่านี้
แต่ตอนนี้พวกเขาทั้งหมดมารวมกันและอยู่ในมือของเฉินหยานเซียว
พวกเขาไม่สามารถจินตนาการได้ว่าจักรพรรดิหลงซวนจะรู้สึกทุกข์ใจอย่างไรถ้าเขารู้เรื่องนี้
กลยุทธที่ถูกใช้ออกไป
ในที่สุดความสงบก็กลับมาอีกครั้งในเมืองตะวันไม่เคยลับ
ด้วยความช่วยเหลือจากกลุ่มของฉีเซียและคนอื่น
ๆ พวกเขามาพร้อมกับการก่อสร้างเมืองที่มีประสิทธิภาพยิ่งขึ้น
น้อยกว่าหนึ่งสัปดาห์ต่อมากำแพงเมืองของเมืองตะวันไม่เคยลับได้เสร็จสมบูรณ์
กำแพงที่ทำจากหินอัคนีถูกปกคลุมไปด้วยความมันวาวสีดำ
แม้ในดินแดนรกร้างที่มืดมนมันก็ยังดูน่าทึ่งมาก
หลังจากสร้างกำแพงเมืองเสร็จ
การก่อสร้างของเมืองก็เริ่มขึ้น
หลายคนที่ฉีเซียนำมาเป็นผู้เชี่ยวชาญในการก่อสร้างเมือง
เฉินหยานเซียว ได้อธิบายถึงแผนงานแก่พวกเขาโดยตรงสำหรับการสร้างเมืองตะวันไม่เคยลับเพื่อที่พวกเขาจะสามารถจัดการต่อไปได้
เมื่อผู้ที่รับผิดชอบในการก่อสร้างเมืองรู้ว่า
เฉินหยานเซียว ใช้หินอัคนีสำหรับก่อสร้างกำแพงเมือง พวกเขาก็ขมขื่นและเกลียดชัง
และไม่สามารถรอที่จะคุกเข่าและคร่ำครวญให้กับสวรรค์เพราะการตัดสินใจของเธอที่ใช้ทรัพยากรธรรมชาติอย่างสิ้นเปลืองและประมาท
“ท่านเจ้าเมือง
ท่านจะใช้วัตถุดิบที่มีค่าเช่นหินอัคนีสร้างกำแพงได้อย่างไร”
ชายวัยกลางคนมองดูเฉินหยานเซียวทั้งน้ำตา มันเป็นเพียงการสูญเสียวัตถุดิบ อ่า!
จำนวนของหินอัคนีที่พวกเขาใช้ไปกับกำแพงเมืองของเมืองตะวันไม่เคยลับนั้นยอดเยี่ยมเกินกว่าที่จักรวรรดิหลงซวนทั้งหมดจะสามารถผลิต
หินอัคนีได้ในหนึ่งปีเท่านั้น
อย่างไรก็ตามท่านเจ้าเมืองทำงานได้ดีและใช้มันเพื่อสร้างกำแพง!
กำแพงเหล่านี้แข็งแกร่ง
แต่มันก็ฟุ่มเฟือยเกินไป!
การใช้หินธรรมดาก็ควรจะดีเช่นกันและนั่นก็จะถูกกว่ามากเช่นกัน!
ปากของเฉินหยานเซียวกระตุก
ขณะที่เธอดูผู้เชี่ยวชาญกลุ่มนี้หลั่งน้ำตาต่อหน้าเธอราวกับว่าเธอเอาดาบอันมีค่าและใช้มันเพื่อหั่นผัก
“ถ้าข้าไม่ใช้มันสร้างกำแพง
แล้วข้าควรใช้อะไรแทน?” เฉินหยานเซียว เกาหัวเธอ
เธอไม่รู้เรื่องสถาปัตยกรรมเลย เธอได้ยินตู่หลางและคนอื่น ๆ
บอกว่าหินอัคนีนั้นแข็งแรงมากและเธอต้องการใช้มันบนกำแพงเพื่อเพิ่มพลังป้องกัน
เมื่อถูกถามโดยเฉินหยานเซียว
ผู้เชี่ยวชาญหลายคนก็ระบุสถานที่มากมายที่สามารถใช้ได้ในทันที ส่วนใหญ่จะใช้เป็นเสาหลักของพระราชวังและบ้านเรือนและจะไม่ใช้อย่างกว้างขวาง
“มีจุดให้เลือกใช้จริงหรือไม่?
แต่มีหินอัคนีอีกหลายสิบตันที่ซ่อนอยู่ในทางตะวันออกเฉียงใต้ของเมือง
เราไม่สามารถใช้มันได้หมดเฉินหยานเซียวรู้สึกสับสนมาก
“…หลายสิบตัน?”
คนไม่กี่คนกลืนน้ำลายของพวกเขาและจ้องมองไปที่ เฉินหยานเซียว
อย่างไม่น่าเชื่อ
“นอกจากนี้ยังมีแร่อื่น
ๆ แต่ซูเหอเข้าใจสิ่งเหล่านี้มากกว่าข้า ข้าไม่รู้เกี่ยวกับสิ่งเหล่านี้มากนัก
ทำไมเจ้าไม่ถามเขาแทนละ?” เฉินหยานเซียว มีอาการปวดหัว
เธอเป็นผู้เชี่ยวชาญในการตอบโต้ศัตรู แต่ในการสร้างเมืองนั้นเธอมีความรู้ไม่มากนัก
ซูเหอและคนอื่น ๆ
ได้ฟื้นตัวภายใต้การดูแลของหยานอู๋และตอนนี้สามารถเดินได้อย่างอิสระ
ขอบคุณมากครับ
ตอบลบ