GEV 001 ฝันแรก จี้หยินหยาง

หนึ่งพันล้านปีก่อน ในยุคแรกของความว่างเปล่า มันล้อมรอบด้วยกาแลคซีนับหมื่นและถูกซุกซ่อนอยู่ภายใต้แสงสว่างของสวรรค์ มียักษ์ตนหนึ่งที่จำศีลมาอย่างยาวนาน มันสวมเสื้อคลุมสีม่วงและมีลักษณะที่บ่งบอกว่าอยู่ในระดับสูง ในขณะที่ลมหายใจของมัน ทำให้เกิดการล่มสลายของกาแลคซีนับไม่ถ้วนและก่อกำเนิดจักรวาลมากมาย

ภายในร่างกายของมันมีหลายล้านทวีป ภูเขา เมืองโบราณและดินแดนอมตะ เซียนที่นับไม่ถ้วนมีขนาดเล็กเท่ากับมด ต่างคุกเข่าอยู่บนพื้นในขณะที่ตีระฆังราวกับเคร่งในศาสนาและอธิษฐานอย่างไร้จุดหมาย

“โปรดตื่นขึ้นมา จักรพรรดิอมตะ เพื่อประกาศคำสอน เต๋า สู่หนึ่งพันล้านผู้ศรัทธาในโลกสวรรค์ต้าหลัว…”

“เดี๋ยวก่อน ให้ข้านอนอีกหน่อย ข้ากำลังฝันถึงเด็กเหลือขอที่น่าสนใจมาก… หนิงฟ่าน อ่า…”

...

เวลาและสถานที่ได้ย้ายไปอีกหนึ่งพันล้านปีต่อมา

บนสวรรค์ทั้งสี่และเก้าโลก… โลกพิรุณอมตะ อาณาจักรเย่ ภูเขาหลี่เมิ่ง นิกายสุขสันต์

ข้างในประตูของนิกายสุขสันต์ มีเพียงผู้หญิงที่ทำการบ่มเพาะและเคล็ดวิชาบ่มเพาะของพวกเธอนั้นก็ดูมีความชั่วร้ายและไร้ยางอายอย่างมาก

ที่ด้านนอกของห้องเสพสังวาส มีหญิงสาวหลายคนเดินเปลือยกายออกมา ท่าทางของพวกเธอดูแปลกมาก เหมือนหญิงสามพรหมจารีที่เดินออกมาด้วยความเขินอาย แต่ด้วยการสังเกตอย่างละเอียดมากขึ้น มันสามารถพบของเหลวเล็กน้อยหยดลงมาตามต้นขาและพื้น

ที่ขาเรียวเหมือนหยกสลักของพวกเธอนั้นมีคราบของเลือด เลือดนี้เป็นสัญลักษณ์ของความบริสุทธิ์ของพวกเธอที่ถูกพรากออกไปอย่างฉับพลันตามเจตจำนงของพวกเธอ

“ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปเราได้เข้าร่วมกับ นิกายมารอย่างเป็นทางการ...”

ใบหน้าที่เรียวของพวกเธอเปล่งประกายสีแดงราวกับว่าพวกเธอยังมีความปรารถนา เกี่ยวกับการสูญเสียความบริสุทธิ์ของพวกเธอ พวกเธอไม่ได้รู้สึกเศร้า แต่กลับรู้สึกเบิกบาน

เมื่อออกจากห้องเสพสังวาส พวกเธอไปที่บริเวณพักผ่อนของพวกเธอ

ภายในห้องเสพสังวาส ยังคงมีคลื่นเสียงครวญครางของผู้หญิงเช่นน้ำขึ้นน้ำลงดังออกมาเป็นระลอก ๆ

ภายในห้อง พวกเธอกราบนมัสการเทวรูปสีดำ

ตะเกียงทองแดงยังคงเต็มไปด้วยน้ำมันที่แผ่รัศมีสว่างออกมาท่ามกลางความเงียบสงบ หญิงสาวกำลังล้อเล่นกับเด็กหนุ่มคนหนึ่งที่อยู่บนพื้นตรงกลางห้องใต้รูปปั้นเทวรูปสีดำ

เด็กสาวคนหนึ่งที่มีมวยผมเป็นก้อนสองข้างศีรษะ เธอวางเต้านมสวยของเธอเข้าไปในปากของเด็กหนุ่มและด้วยสีหน้าที่เปล่งปลั่งสดใส ดวงตาของเธอพร่ามัวด้วยความสุข

เด็กสาวอีกคนที่ปล่อยสยายผมของเธอ กำลังนั่งขัดสมาธิบนส่วนล่างของเด็กหนุ่ม

เด็กสาวคนอีกหนึ่งสวมเสือในแบบจีนโบราณ เธอเริ่มเลียริมฝีปากหวานของเธอเหมือนงู เริ่มจากนิ้วเท้าของชายหนุ่มเธอขยับขึ้นไปเรื่อย ๆ

ผู้หญิงทั้งหมดนี้ ไม่ได้มีใบหน้าที่น่าเกลียด อย่างไรก็ตามแม้จะถูกกระทำโดยผู้หญิงเหล่านี้ แต่เด็กหนุ่มก็ไม่สนุกกับมันสักนิด

ดวงตาของเขาซีดจาง ๆ และแสดงออกอย่างเฉื่อยชาซึ่งมีร่องรอยของความเศร้าโศก

เขาเป็นเตาหลอมมนุษย์ขนาดใหญ่ที่ถูกทรยศโดยตระกูลของเขา จนถูกขายให้กับ นิกายสุขสันต์ เพื่อให้เป็นนายสนมสำหรับมารหญิงเหล่านี้

ร่างกายส่วนล่างของเขามึนชาแล้ว ภายในวันเดียวเขาถูกข่มขืนจากเด็กสาวเกือบร้อยคน ครึ่งหนึ่งของพวกเธอเป็นหญิงพรหมจารี

“กระต่ายน้อย อร่อยหรือไม่…?”

หญิงสาวที่มีมวยผมสองก้อนดึงเต้านมเล็ก ๆ ออกจากริมฝีปากของเด็กหนุ่มและถามออกมาอย่างอ่อนหวาน

“ไม่อร่อย มันน่าขยะแขยง! พวกเจ้า ฆ่าข้าซะเถอะ!”

เด็กหนุ่มตอบออกไปอย่างดื้อรั้น

“ฮืม เจ้าเป็นเพียงเตาหลอมมนุษย์ขนาดใหญ่ เป็นเครื่องมือในการให้พี่สาวของเจ้าดูดหยางเพื่อเติบโตหยินของเรา แต่เจ้าก็ยังกล้าที่จะพูดปฏิเสธ!”

จิตสังหารที่เย็นชาปรากฏขึ้นท่ามกลางสายตาของเด็กสาวสองคน เธอไม่ได้เป็นผู้หญิงและอ่อนโยนเหมือนเมื่อก่อน เธอตบเด็กหนุ่มไปหนึ่งครั้ง จนทำให้ริมฝีปากของเขาเต็มไปด้วยเลือด

จากนั้นเธอก็กลายเป็นคนอ่อนหวานและมีเสน่ห์อีกครั้ง เธอจับหน้าเด็กหนุ่มให้หันมาและถามออกมาอย่างจริงจังว่า:

“หนุ่มน้อยของข้า มันเจ็บหรือเปล่า?”

“ถ้าเจ้าไม่ฆ่าข้า สักวันข้าจะสังหารหมู่ นิกายสุขสันต์!”

เด็กหนุ่มผู้นี้ ไม่มีการบ่มเพาะแม้แต่เล็กน้อย แต่ในสายตาของเขาคือความเกลียดชังที่สามารถทะลวงไปถึงสรวงสวรรค์

“ฮ่าฮ่า! เจ้ายังเด็กอยู่ แต่น้ำเสียงของเจ้าไม่เล็ก เอาละพี่สาวจะรอดูว่าเจ้าจะทำลาย นิกายสุขสันต์ ของเราได้อย่างไร อย่างไรก็ตาม ฮิฮิ ไม่เคยมีเตาหลอมมนุษย์ไหนที่จะสามารถทนต่อความรักของเราได้นานเกินสามวัน พลังหยางของเจ้าก็จะหมดไป พลังหยางที่เหลืออยู่ในตอนนี้ มันก็ดูเหมือนว่าเจ้าจะไม่สามารถมีชีวิตรอดผ่านคืนนี้ไปได้ เจ้าจะตายด้วยความเหนื่อยล้า…ฮ่าฮ่ามานี่ มาจูบปากพี่สาวใหญ่…”

หญิงสาวที่มีมวยผมจับหน้าเด็กหนุ่มมาและจูบเขา เลียเลือดที่กลบปากออกทั้งหมด

นิกายสุขสันต์ – เป็นนิกายสำหรับหญิงสาวที่ทำการบ่มเพาะฝึกฝนทักษะมาร ซึ่งต้องการแก่นแท้หยางจากเพศชาย พวกเธอถูกดูถูกในสายตาของกลุ่มผู้ชอบธรรม

พวกเธอไม่ได้เป็นที่ชื่นชอบของเด็กหนุ่ม เนื่องจากมันเป็นการทรมานพวกเขาจนตาย

ดวงจันทร์แรกปรากฎขึ้นบนท้องฟ้ายามค่ำคืนและกลุ่มสาวสุดท้ายก็กลับไปยังห้องพักของตนเอง ภายในห้องเสพสังวาสมีเพียงเด็กหนุ่มและแก่นแท้หยางที่เหลือน้อยของเขา

ผิวของเขาขาวซีด แต่ในขณะนี้ร่างกายของเขาเต็มไปด้วยรอยจูบจากมารสาว ผมของเขายาว แต่ในขณะนี้มันถูกปกคลุมด้วยน้ำลายและของเหลวในร่างกายของหญิงสาว

แก่นหยางของเขาว่างเปล่าหลังจากที่ชีวิตของเขาถูกคุกคาม แต่ความเกลียดชังในดวงตาของเขาไม่ลดลง และนอกความเกลียดชังก็มีความกังวลเช่นกัน

“ข้าสงสัยว่าน้องชายกู้จะเป็นอย่างไร เขาน่าจะถูกขายโดยผู้ทรยศให้กับนิกายมารนี้ด้วย…”

ชื่อของชายหนุ่มคือ หนิงฟ่าน ลูกชายของคนรับใช้ของตระกูลหนิง ไห่หนิง เขาถูกขายให้กับนิกายมารโดยผู้ทรยศของตระกูลหนิง

เขามีน้องชายคนหนึ่งชื่อหนิงกู้ซึ่งถูกขายออกไปเช่นกัน

นี่คือโลกแห่งการบ่มเพาะที่ปลาตัวใหญ่กลืนกินปลาตัวเล็ก ผู้ซึ่งมีอำนาจสามารถรังแกคนอ่อนแอ แม้แต่ผู้หญิง ตราบใดที่การบ่มเพาะของพวกเธอ สามารถข่มขุ๋สวรรค์ เธอก็ยังสามารถข่มขืนผู้ชายตามความต้องการของเธอ!

“น่ารังเกียจ น่ารังเกียจ น่ารังเกียจ!”

หนิงฟ่านกัดฟันของเขา เขาใจดีกับคนอื่นอยู่เสมอ แต่เขาก็ตกอยู่ในสถานการณ์เช่นนี้โดยไม่คาดคิด

“ข้าต้องการหนีจาก นิกายสุขสันต์ ข้าต้องการเข้าร่วมกับนิกายอมตะเพื่อแก้แค้น!”

เขาพยายามลุกขึ้น แต่แม้กระทั่งนิ้วของเขาก็ไม่มีร่องรอยของความแข็งแกร่งเหลืออยู่ ร่างกายส่วนล่างของเขาชา ความรู้สึกนั้นหายไปหมดจากการถูกข่มขี่โดยเด็กสาวทั้งหลาย เขาในตอนนี้ไม่สามารถเคลื่อนไหวได้เลย

ประตูใหญ่ของห้องเสพสังวาสไม่ได้ถูกปิดไว้อย่างแน่นหนา และพวกเธอก็ไม่ได้ผูกหนิงฟ่านด้วยเชือก พวกเธอไม่คิดว่าเขาจะมีพลังมากพอที่จะหนีออกจากห้องเสพสังวาสได้

อันที่จริงแล้ว พวกเธอไม่คิดว่าหนิงฟ่านจะสามารถมีชีวิตอยู่รอดได้ในคืนนี้

สิ่งที่ยากที่สุดในโลกนี้คือความอดทนต่อความรักของผู้หญิงที่สวยงาม มารสาวหนึ่งร้อยคนข่มขืนหนิงฟ่าน ความตายย่อมเป็นผลที่แน่ชัด

“ข้าจะตายหรือไม่? น้องชายกู้ เจ้าต้องเอาตัวรอดและแก้แค้นให้ข้า!”

เขาหลับตาลงอย่างสิ้นหวังและลมหายใจของเขาก็ค่อยๆแผ่วเบาลง

ท่ามกลางความมืดที่เงียบสงบในตอนกลางคืน มีเพียงเสียงร้องของจักจั่นดังก้องที่ด้านนอกของห้องเสพสังวาส หนิงฟ่านรู้ว่านี่คือเสียงร้องของความรักจากจักจั่นเหล่านี้ เมื่อคิดว่าจักจั่นอยากมีเพศสัมพันธ์อย่างไร มันก็ทำให้เขาก็รู้สึกป่วยมากขึ้น

ในตอนที่เขากำลังจะตาย ฉับพลันประตูใหญ่ของห้องเสพสังวาสถูกเปิดออกมา

เด็กสาวผู้หนึ่งในชุดสีขาว อายุประมาณสิบสองหรือสิบสามปี มีซาลาเปาอยู่ในมือของเธอ เธอแอบเข้ามาในห้องนี้

“เจ้าอายุเท่าไหร่ เจ้ายังต้องการข่มขืนข้าเช่นกัน? หืมม เด็กน้อยยังไม่ได้เรียนรู้สิ่งชั่วร้ายอย่างแท้จริง ขอให้ข้าตายอย่างรวดเร็วเสียเถอะ!”

หนิงฟ่านหันกลับมาพร้อมกับความเกลียดชังที่ลุกไหม้และจ้องมองหญิงสาวผิวขาว

“พี่ใหญ่ ข้า…ข้าไม่ได้มาที่นี่เพื่อ “เล่น” เจ้า…”

หญิงสาวพบว่า หนิงฟ่าน เปลือยกายอย่างสมบูรณ์และใบหน้าเล็ก ๆ ของเธอก็แดงก่ำ จากนั้นเธอหันไปในทิศทางอื่น ในขณะที่พูดออกมาด้วยเสียงสั่น

“หืมมม มีเพียงคนอย่างเจ้า ที่กล้าที่จะ 'เล่น' ข้า! ฮ่าฮ่าฮ่า! แค็ก แค็ก…”

หนิงฟ่านหัวเราะออกมาอย่างน่าสังเวช แต่เพราะความเจ็บป่วยของเขาเขาจึงเริ่มไอออกมาแทน

เด็กผู้หญิงรีบพุ่งเข้าไปหาอย่างรวดเร็วและทิ้งซาลาเปาไว้บนพื้น จากนั้นเธอลูบอกของหนิงฟ่านเบา ๆ ด้วยมือที่เพรียวบางของเธอเพื่อทำให้เขารู้สึกดีขึ้น

“ข้าจะไม่แสดงความขอบคุณต่อเจ้า!”

หนิงฟ่านเย้ยหยัน

“ข้า…ข้าไม่ได้มาที่นี่เพื่อ “เล่น” พี่ใหญ่…ข้าเองก็ถูกลักพาตัวมาโดย “ป้าชั่ว” ... พี่ชายใหญ่ของข้าก็กลายเป็นเตาหลอมของพวกเธอและเสียชีวิตเมื่อสามปีก่อน พวกเธอเห็นว่าข้ายังเด็กอยู่ ดังนั้นพวกเธอจึงไม่ฆ่าข้า อย่างไรก็ตามเมื่อข้าโตขึ้น ข้าจะต้องสูญเสียความบริสุทธิ์ของข้ากับเตาหลอมมนุษย์จากนั้นเข้าร่วมกับนิกายมาร ..."

เมื่อพูดถึงพี่ชายผู้ล่วงลับของเธอน้ำตาของเธอก็เริ่มไหลอาบแก้ม ใบหน้าของเธอดูไร้เดียงสา มันดูแตกต่างจากมารสาว ทำให้หนิงฟ่านรู้สึกนุ่มนวลและเชื่อใจในคำพูดของเธอ

“พี่ใหญ่ เจ้าต้องมีชีวิตรอด เจ้าไม่สามารถตายอย่างนี้ ...”

ด้วยสีหน้าเศร้า ๆ เธอรู้สึกว่าหนิงฟ่านและพี่ชายของเธอมีความคล้ายคลึงกันอย่างแท้จริง

นิกายมารไม่อนุญาตให้เตาหลอมมนุษย์กิน แต่ผู้หญิงคนนี้กลับเสี่ยงต่อผลที่ตามมาและแอบเอาซาลาเปามาเพื่อให้หนิงฟ่านทาน

เธอใจดีจริง ๆ!

“ข้าเองก็ไม่อยากตาย ข้าต้องการแก้แค้น ข้าต้องการช่วยน้องชายตัวน้อยของข้า ...”

หนิงฟ่านยิ้มอย่างขมขื่น

“พี่ใหญ่กินซาลาเปา บางทีเจ้าอาจจะไม่ตายถ้าเจ้าอิ่ม…เจ้า... เจ้าถูกดูดจนเหือดแห้งโดยพวกเธอ ดังนั้นเจ้าต้องเติมเต็มด้วยตัวเจ้าเอง ... น่าเสียดายที่ข้าไม่มี "หลอดเลือดดำอมตะ" และไม่สามารถบ่มเพาะได้ ไม่งั้นข้าจะจับไก่ฟ้าแล้วทำซุปที่มีคุณค่าทางอาหารให้เจ้า…”

“เด็กโง่ เจ้ามีแขนและขาเจ้าควรหนี ... หนีออกจากนิกายมาร และสนุกกับชีวิตปกติของหญิงสาวธรรมดา…เจ้าไม่ควรอาศัยอยู่ในสถานที่แห่งนี้ สถานที่นี้สกปรกเกินไป! แค็ก แค็ก…”

หนิงฟ่านรู้ว่าเขาจะตายและสูญเสียความตั้งใจในการใช้ชีวิต ก่อนที่เขาจะตาย มีผู้หญิงคนหนึ่งที่ดูแลเขา ให้ความอบอุ่นในชีวิตของเขา

เขามีความสุขและไม่ต้องการให้เด็กสาวตายในสถานที่นี้

“ข้าถูกพวกเธอวางยาพิษ ไม่มียาแก้พิษและข้าก็จะหนีไม่พ้น…พี่ใหญ่ไม่ต้องพูดแล้ว กินซาลาเปา ข้าจะป้อนเจ้า ..."

ในตอนนี้หนิงฟ่านกำลังหายใจลำบากและไม่สามารถกลืนซาลาเปาได้อีกต่อไป

"เจ้าไปซะ…"

หนิงฟ่านรู้ว่าความตายของเขาใกล้เข้ามาแล้ว เขาไม่ต้องการให้เด็กสาวที่ไร้เดียงสาเห็นรูปร่างหน้าตาของเขาก่อนตาย

"พี่ชาย…"

หัวใจของหญิงสาวเจ็บปวด เธอบอกได้ว่าหนิงฟ่านกำลังจะตาย เตาหลอมมนุษย์ทั้งหมดก่อนหน้านี้มีลักษณะเหมือนหนิงฟ่านในตอนนี้ก่อนที่พวกเขาจะตาย

พี่ชายของเธอก็มีลักษณะเดียวกันในปีนั้น

“เจ้า…ต้องออกไปเดี๋ยวนี้!”

หนิงฟ่านกัดฟันของเขาแล้วตะโกนออกมา ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยรัศมีแห่งความตายและร่างกายของเขาเย็นลง

“พี่ใหญ่ ข้าจะจากไป…ข้าพบจี้หยกนี้บนภูเขา เจ้าจะไม่หนาวเหน็บหากสวมมันไว้บนร่างกายของเจ้า”

หญิงสาวถอดจี้หยกออกมา ซึ่งยังคงมีความอบอุ่นและวางมันไว้ในมือของ หนิงฟ่าน

เธอถอนหายใจอย่างแผ่วเบาเช็ดน้ำตาและออกจากห้องเสพสังวาส

"เจ้าชื่ออะไร?"

สติของหนิงฟ่านค่อย ๆ จางหายไป

“ข้า…ชื่อของข้าคือจือเหอ ...”

หญิงสาวไม่สามารถหันหลังกลับขณะที่เธอกระซิบจากนั้นออกจากห้องเสพสังวาส

“พี่ใหญ่ก็ตายแล้ว วันหนึ่งข้าก็จะตายด้วย เราทุกคนมีชะตากรรมที่น่ากลัวเช่นนี้”

ลมหายใจของหนิงฟ่านเริ่มแผ่วเบาลง แต่ก่อนที่เขาจะจากไป เขารู้สึกว่าหัวใจของเขาไม่ได้เย็นชาอีกต่อไป แต่กลับมีร่องรอยของความอบอุ่นเข้ามาแทน

ทันใดนั้นเขาเห็นภาพลวงตา มือของเขาที่ถือจี้หยกก็อบอุ่นเช่นกัน

เขามีความฝันสั้น ๆ ในความฝันของเขา เขาอยู่ในสถานที่ที่เต็มไปด้วยควันและหมอก ต่อหน้าต่อตาเขามีแผ่นจารึกเจิดจ้าสูงตระหง่าน และมีดวงอาทิตย์บนท้องฟ้า สีขาวครึ่งและดำครึ่ง มีคำบนแผ่นจารึก แต่มันก็พร่างพราวเกินไปและเขาไม่สามารถแยกแยะได้อย่างชัดเจน

เขารู้สึกว่าร่างกายของเขาร้อนขึ้นอย่างช้า ๆ

เด็กสาว จือเหอ ไม่ได้โกหกเขา จี้หยกโบราณนี้สามารถทำให้ร่างกายอบอุ่น

หนิงฟ่านไม่ได้สังเกตว่าเมื่อเขาหมดสติ ของเหลวในร่างกายของเด็กสาวทั้งหลายจากก่อนหน้านี้และเมล็ดของตัวเองได้ย้อมจี้หยก จนปรากฏแสงสีแดงจาง ๆ ออกมา

แก่นหยางของเขาที่เหือดหายไปในก่อนหน้านี้ได้รับการฟื้นฟู

อาคมโบราณและลึกลับปรากฏขึ้นจากภายในจี้หยก

“สมบัติซวนหยิน จี้หยินหยาง – รับสรวงสวรรค์ในฐานะภรรยา และปฐพีเหมือนนางสนม ใช้ชีวิตทางโลกในฐานะเตาหลอมมนุษย์ ถนนขนาดใหญ่แห่งหยินและหยาง คู่บ่มเพาะ…”

เสียงสะท้อนดังก้องอยู่ในหัวของ หนิงฟ่าน อยู่เป็นเวลานาน นับแต่นั้น ชื่อมารของเขา “กงจื่อ*หนิง” จึงถูกบันทึกไว้ตั้งแต่วันนี้!

TL: กงจื่อ:คุณชาย