EGT 1386
“เจ้า!” หยูหยิงเบิกตาของเธอและมองอย่างไม่น่าเชื่อไปที่เฉินหยานเซียวที่อยู่ต่อหน้าต่อตาเธอ
เฉินหยานเซียวได้รับบาดเจ็บสาหัสในวันนั้น หยูหยิงรู้ดีว่าเธอต้องพึ่งผลไม้ของต้นไม้แห่งชีวิตเพื่อหนีความตาย อย่างไรก็ตามรอยแผลเป็นบนคอของเธอก็ยังไม่หายสนิท
อาการบาดเจ็บของเฉินหยานเซียวนั้นไม่น้อยไปกว่าเธอ ดังนั้นทำไมเธอถึงมาปรากฏตัวต่อหน้าเธอราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น?
“คุณหนูหยูหยิงยังจำข้าได้? อา เป็นเกียรติอย่างยิ่ง” เฉินหยานเซียว เดินไปที่หน้าเตียงของหยูหยิง มือข้างหนึ่งเท้ากำแพงที่หัวเตียง ขณะที่เธอเอนไปข้างหน้ายิ้ม และจ้องมองไปที่หยูหยิงผู้มีใบหน้าที่ซีดเหมือนคนตายในขณะนี้
รูปลักษณ์นั้นแทบไม่แตกต่างจาก "โจรเด็ดดอกไม้" ที่ลอบเข้าไปในห้องส่วนตัวของสตรีในครอบครัวชั้นสูง
“หยานเซียว! เจ้ากล้ามาก! เจ้ากล้าที่จะเข้ามาในชนเผ่าชิงหยวนของเราอย่างรนหาที่!" หยูหยิงมองเฉินหยานเซียวด้วยความตกใจ ครั้งสุดท้ายที่เธอเผชิญหน้าโดยตรง เพราะเธอมีสามเอลฟ์ระดับสีเงินที่ทรงพลังรอบตัวเธอ แต่ตอนนี้เธอมีสาวใช้เพียงคนเดียวที่อยู่ข้างๆเธอและถูกทำให้หมดสติโดยเฉินหยานเซียว
หยูหยิงไม่สามารถที่จะอวดดี และคิดว่าเธอสามารถต่อสู้กับเฉินหยานเซียวได้เพียงลำพัง
ในวันที่ เฉินหยานเซียวต่อสู้กับพวกเอลฟ์ระดับสีเงินทั้งสาม เธอยังมีสามารถตอบโต้ ถ้ามันเป็นเพียงแค่หยูหยิง ในสถานที่ของเธอ เธอกลัวว่าเธอจะถูกตัดหัวในทันทีที่มีการโจมตีในครั้งแรกของพวกเขา
ตอนนี้หยูหยิงก็เหมือนนกกระทาที่หวาดกลัวถือผ้าห่มและหดตัว
“ปรากฎว่าเจ้ายังมีพลังที่จะดุด่าข้า ดูเหมือนว่าผลไม้จากต้นไม้แห่งชีวิตเป็นสิ่งที่ดี มีประโยชน์จริง ๆ แต่ข้าสงสัยว่ามันสามารถช่วยเจ้าได้อีกสักสองสามครั้งหรือไม่ พูดก็พูด ถ้าข้าฆ่าเจ้าในตอนนี้…เจ้าจะยังมีชีวิตอยู่ได้หรือไม่” หยานเซียวยิ้มให้หยูหยิง น้ำเสียงร่าเริงของเธอราวกับว่าเธอกำลังพูดถึงสภาพอากาศ
อย่างไรก็ตามไม่มีรอยยิ้มในดวงตาของเธอเลย แต่เต็มไปด้วยเจตนาฆ่าอย่างรุนแรง ที่เกิดขึ้นจากภายใน
“เจ้าไม่สามารถฆ่าข้า! ถ้าเจ้ากล้าที่จะสัมผัสข้า พ่อของข้าจะไม่ปล่อยให้เจ้าไป! ราชาเอลฟ์จะโมโหมาก!” หยูหยิงตัวสั่นและม้วนตัวเองเป็นลูกบอล ความเย่อหยิ่งของเธอเช่นวันนั้นอยู่ที่ไหน?
เฉินหยานเซียวยิ้มและพูดว่า “ตราบใดที่เจ้าตายไปแล้ว จะไม่มีใครรู้ว่าข้าเป็นคนที่ทำมัน”
“เจ้าทำไม่ได้!" หยูหยิงตื่นตระหนกอย่างสมบูรณ์ ในใจของเธอ เธอจำคำพูดที่เฉินหยานเซียวพูดไว้ได้ดี
เมื่อเธอสั่งให้เอลฟ์ระดับสีเงินทั้งสามคนเข้าไปจัดการ เฉินหยานเซียวกล่าวว่า ตราบใดที่เธอยังมีชีวิตรอดเธอจะต้องกลับมา “ชำระคืน” อย่างแน่นอน!
“ข้าทำไม่ได้เหรอ?” เฉินหยานเซียวเลิกคิ้วขึ้น ทันใดนั้นเธอเอื้อมมือหยิบผมหยูหยิงและจากนั้นก็ลากเธอลงจากเตียง
หยูหยิงกรีดร้องอย่างไม่หยุดยั้ง ร่างกายของเธอยังอ่อนแอ เธอจะเป็นคู่ต่อสู้ของเฉินหยานเซียวได้อย่างไร ดังนั้นเธอทำได้แค่ให้เฉินหยานเซียวลากเธอลงไปที่พื้น
“คุณหนูหยูหยิง จำสิ่งนี้ไว้ให้ดี ไม่มีอะไรที่ข้าไม่สามารถทำในโลกนี้ไม่ได้ มีก็แต่ว่าข้าไม่ต้องการที่จะทำ” เฉินหยานเซียวเตะหยูหยิงลงไปที่พื้น ร่างเล็ก ๆ ของเธอเดินไปมาบนหลังของหยูหยิง มือของเธอยังคงจับผมของหยูหยิงไว้แน่น
หยูหยิงเจ็บปวดมากเหลือเกิน ผมที่ถูกดึงไปด้านหลังดูเหมือนจะฉีกหนังศีรษะของเธอออก
เธอสามารถยกหัวตามแรงดึงได้เท่านั้น
เฉินหยานเซียวนั่งบนเอวของหยูหยิง เหยียดหัวเธอไปข้างหน้าและมองใบหน้าที่ไร้สีของหยูหยิงด้วยสายตาที่มีความตั้งใจฆ่าอย่างเข้มข้น
“ไปข้างหน้าแล้วกรีดร้อง เจ้าสามารถมั่นใจได้ว่าข้าได้วางตาข่ายอาคมในห้องของเจ้าแล้ว แม้ว่าเสียงร้องของเจ้าจะดังทะลุไปทั่วท้องฟ้า พ่อของเจ้าและสหายของเจ้าก็จะไม่ได้ยินเสียงรบกวนใด ๆเลย” เฉินหยานเซียว เอนตัวใกล้กับหูของหยูหยิง ละเปิดเผยความจริงที่โหดร้ายช้า ๆ ด้วยเสียงที่นุ่มนวลมาก
ใบหน้าของ หยูหยิงเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง เธอไม่เคยคิดเลยว่าเธอจะมีวันนี้ !!!
EGT 1387
“เจ้าสามารถมั่นใจได้ว่าเรามีเวลาเหลือเฟือที่จะสนุกสนาน” เฉินหยานเซียวหัวเราะเบา ๆ ปีศาจที่นอนหลับในตัวเธอเป็นเวลานานได้ตื่นขึ้นมาอีกครั้งในขณะนี้
“อย่า…อย่า…” หยูหยิงร้องไห้จนน้ำตาเกือบจะหมดแล้ว หยูหยิงรู้ว่าตัวเองมีความโหดเหี้ยมเสมอ แม้แต่คิดที่จะทำร้ายหยานเซียวจนตาย แต่เธอก็ไม่คาดหวังว่าเธอจะเจอใครบางคนที่โหดเหี้ยมกว่ากว่าตัวเธอเอง!
“เฮ้ ผู้หญิงส่วนใหญ่มักจะพูดอย่าง แต่ภายในใจต้องการสิ่งที่ตรงกันข้ามเสมอ เจ้าพูดว่าไม่ นั่นหมายความว่าเจ้าต้องการสิ่งที่ตรงกันข้าม" เฉินหยานเซียว กระตุ้นประสาทของหยูหยิงอย่างบ้าคลั่ง หวู่เอินและคนอื่น ๆ ควรที่จะไปถึงชนเผ่าชิงหยวนแล้ว สารเลวหยูมู่คนนั้นควรจะยังคงยุ่งอยู่กับการประจบปู่หวู่เอินและคนอื่น ๆ
ในช่วงเวลานี้จะไม่มีพวกเอลฟ์มารบกวนพวกเขาอย่างแน่นอน!
“หยานเซียว ข้าขอร้องเจ้า…ปล่อยข้าไป…ข้า…ข้ารู้ว่าข้าผิด…ข้าจะไม่กล้าอีกต่อไป!” หัวทั้งหมดของหยูหยิงดึงกลับโดยเฉินหยานเซียว และเนื่องจากคอของเธอยังไม่หายสนิทแผลจึงเปิดขึ้นเล็กน้อย เลือดสีแดงสดไหลซึมออกมาจากผ้าพันแผลอย่างต่อเนื่อง
หยูหยิงกลัวมากจริงๆ เฉินหยานเซียววางแผนจะฆ่าเธอจริงๆ!
เธอยังไม่อยากตาย!
เธอยังคงต้องไปที่เมืองรัศมีจันทร์ เพื่อเป็นพระนางศักดิ์สิทธิ์!
เธอไม่อยากตาย อาอาอาอา!
“เจ้าขอร้องข้าหรือไม่?” เสียงของเฉินหยานเซียวดูเหมือนจะมาพร้อมกับรอยยิ้ม
"ใช่! ข้าขอร้องเจ้า! ข้าขอให้เจ้าปล่อยข้าไป!” หยูหยิงร้องออกมาในทันที
เฉินหยานเซียวปล่อยเสียงหัวเราะออกมาราวกับว่าเธอได้ยินเรื่องตลกที่ไร้สาระที่สุดในโลก
“ขออภัยข้าไม่ยอมรับคำขอของเจ้า” เฉินหยานเซียว กระซิบเบา ๆ จากนั้นมือเปล่าของเธอเอื้อมมือไปที่ผ้าพันแผลที่คอของหยูหยิง
ผ้าพันแผลสีขาวถูกปกคลุมไปด้วยเกล็ดหิมะสีเลือด เฉินหยานเซียว ปลดผ้าพันแผลและ
แผลบนคอของ หยูหยิง ถูกสัมผัสกับอากาศอีกครั้ง!
มีเลือดบาง ๆ เดาได้ว่ามือของซิ่วเร็วแค่ไหน
ทั้งหมดต้องขอบคุณผลไม้แห่งต้นไม้แห่งชีวิตบาดแผลเกือบจะหายเป็นปกติ สิ่งที่เฉินหยานเซียว มองเห็นเมื่อเธอเอาผ้าพันแผลออก ไม่มีอะไรมากไปกว่าหนังกำพร้าเนื้อและเลือดที่อยู่ข้างในนั้นก็หายเป็นปกติแล้ว
บางทีการกระทำของเฉินหยานเซียว ทำให้หยูหยิงตระหนักถึงเงาแห่งความตาย หยูหยิงผู้ซึ่งถูกกดไว้โดยเฉินหยานเซียวบนพื้นจู่ ๆ ก็ระเบิดพลังทั้งหมดในร่างกายของเธอพยายามที่จะผลักเฉินหยานเซียวออกไป
มุมปากของเฉินหยานเซียวเชื่อมต่อเข้ากับการเยาะเย้ย เธอดึงกริชออกมาที่เอวของเธอและด้วยท่าทางที่คล่องแคล่วอย่างไม่มีที่เปรียบ เธอใช้กริชเพื่อตอกฝ่ามือของหยูหยิงไว้ที่พื้นเช่นตะปู
ในไม่ช้ากริชที่เฉียบแหลมก็แทงทะลุมือที่บอบบางของหยูหยิงและกระแสเลือดก้อนโตพุ่งออกมา
“อ่า !!" หยูหยิงกรีดร้องอย่างน่าสังเวช เธอรู้สึกเจ็บปวดจนแทบจะเป็นบ้า
ถ้าเธอรู้ว่าเฉินหยานเซียวเป็นคนบ้า ที่ทำตามกฏ ตาต่อตา ฟันต่อฟัน แน่นอนว่าเธอคงไม่กล้าที่จะยั่วยูเธอแม้แต่น้อยที่สุด
ตอนนี้หยูหยิงรู้ว่าคำพูดของเฉินหยานเซียวในเวลานั้นไม่ได้เกินความหมาย และไม่ใช่แค่พูดเพื่อที่จะให้ดูน่าประทับใจ แต่จากจุดต่ำสุดของหัวใจ เธอได้ตัดสินใจไปแล้วเหมือนที่เธอพูด!
ก่อนที่หยูหยิงจะสามารถไว้ทุกข์ให้กับความโง่เขลาของเธอเสร็จ เฉินหยานเซียวได้นำลูกธนูขนนกสามดอกออกมาจากแหวนมิติ และตอกลงบนมือและเท้าที่เหลือของหยูหยิง
ความเหยียบเย็นของใบมีด เปล่งแสงกะพริบและรังสีของเลือดสาดกระเซ็น
ท่ามกลางเสียงกรีดร้องของหยูหยิง เฉินหยานเซียว ยืนขึ้นจากร่างกายของเธอและนั่งลงบนเก้าอี้ที่ด้านหน้าของหยูหยิง
“ข้าไม่ได้บอกเจ้า หากเจ้าไม่สามารถฆ่าข้าได้ เจ้าจะต้องเสียใจ” นิ้วทั้งสิบของเฉินหยานเซียวเริ่มพริ้วไหวไปในอากาศ หลังจากนั้นเป็นเวลานานที่ไม่ได้ใช้เคล็ดวิชาคำสาป ในที่สุดเธอก็สามารถนำมันออกมาและดำเนินการได้ การพังทลายของกระดูก
เคล็ดวิชาผสานคำสาปที่ทำให้ผู้คนรู้สึกเหมือนกำลังถูกมดกินนับล้านตัว เป็นครั้งแรกที่เฉินหยานเซียวใช้กับหยูหยิง
EGT 1388
หยูหยิงนอนอยู่บนพื้น ในขณะที่เฉินหยานเซียวจ้องไปที่เธออย่างเงียบ ๆ เพราะหน้าซีดของเธอเปลี่ยนเป็นสีฟ้าไม่มีปฏิกิริยาใด ๆ
ความตื่นเต้นของการแก้แค้น?
เธอไม่มีสิ่งนั้น เธอแค่อยากให้เอลฟ์ของชนเผ่าชิงหยวนรู้ว่าแม้ว่าเธอจะเป็นเพียงเอลฟ์ตัวน้อย แต่ก็ไม่มีใครสามารถรังแกเธอได้
เฉินหยานเซียวนั่งบนเก้าอี้เท้าคางด้วยมือข้างหนึ่งขณะที่เธอติดต่อทางจิตวิญญาณกับหงส์ไฟ
“ฝั่งทางของเจ้าเป็นอย่างไรบ้าง?" เฉินหยานเซียวถามพร้อมกับสลัดเลือดบนแขนของเธอออก เธอสงสัยเมื่อไหร่ที่เธอจะทำได้เหมือนซิ่ว ฆ่าผู้คนโดยมือไม่เปื้อนเลือด
'เอลฟ์ของชนเผ่าชิงหยวนเป็นคนงี่เง่า พวกเขายืนล้อมรอบตัวเราตั้งแต่เริ่มแรก หวู่เอินและคนอื่น ๆ เริ่มจะหมดความอดทนแล้ว พวกเขากำลังรอการตัดสินใจของเจ้า' เสียงของหงส์ไฟเต็มไปด้วยความทุกข์ ตามอารมณ์ของมัน มันต้องการเผาสถานที่นี้ในทันที ทำไมต้องรำคาญกับเรื่องไร้สาระเหล่านี้
เอลฟ์เต็มไปด้วยเรื่องไร้สาระ
เฉินหยานเซียวพูดว่า “มีข่าวของอันหยานหรือเปล่า?” สิ่งเดียวที่เฉินหยานเซียวกังวลก็คือ ยาย
“หวู่เอินถามถึงเรื่องของเธอ แต่ หยูมู่แสร้งทำเป็นไร้เดียงสา”
เฉินหยานเซียวเลิกคิ้ว ก่อนที่พวกเขาจะมาถึงเมืองวายุ อันหยานนั้นอยู่ห่างออกไปหนึ่งก้าว ตั้งแต่พวกเขามาถึง ไม่มีเหตุผลที่อันหยานจะไม่มาที่นี่
หยูมู่ต้องโกหก!
“จากนั้นอย่าพูดไร้สาระกับพวกเขาอีกต่อไป พูดคำของข้ากับหยูมู่ ถ้าเขายังต้องการลูกสาว เขาก็ต้องรีบหน่อย มาที่ห้องของหยูหยิง”
"รับทราบ!"
ในห้องพักแขกของชนเผ่าชิงหยวน หยูมู่กำลังเล่นเกมทายใจกับหวู่เอินและคนอื่น ๆ
หยูมู่ ไม่ได้คาดหวังว่าเผ่าแสงจันทร์จะปกป้องเฉินหยานเซียวอย่างมาก ซึ่งแผนการแก้แค้นครั้งต่อไปของเขาจะต้องมีการเปลี่ยนแปลง ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นเขาจะไม่มีวันยอมล้มเลิกการแก้แค้น!
สีหน้าของหยูมู่นั้นสุภาพต่อหวู่เอินและคนอื่น ๆ อยู่ มาก แต่จริงๆแล้วเขาไม่ได้ให้สัญญาใด ๆ เลย
หงส์ไฟที่อยู่ทางด้านข้าง ดูเหมือนว่าจะมีได้รับการฉีดยาด้วยเลือดไก่ (กล้า)
ทันใดนั้นเขาก็ลุกขึ้นและเดินอย่างรวดเร็วไปที่ด้านหน้าของหยูมู่ที่มองอย่างน่าสงสัยไปที่หงส์ไฟ เขาเดาว่าหงส์ไฟ เป็นสัตว์ในตำนาน แต่เขา ไม่รู้ว่าทำไมมันถึงตามพวกเขามาที่นี่ด้วย
หงส์ไฟที่มีพลังจิตวิญญาณสูง มันมองไปที่หยูมู่ และพูดว่า “มีคนบอกให้ข้าบอกเจ้า ถ้าเจ้ายังต้องการชีวิตลูกสาวของเจ้า ก็รีบไปที่ห้องลูกสาวของเจ้า” เสียงของหงส์ไฟไม่ดัง แต่ก็มีความหมายที่แข็งแกร่ง
หยูมู่ตกตะลึงเล็กน้อย
“สหายสัตว์เวทผู้นี้โปรดอย่าสร้างเรื่องตลก” ใบหน้าของหยูมู่ดำทะมึนเล็กน้อย หยูหยิงเป็นลูกสาวของเขา เขามักจะมองเธอว่าเป็นไข่มุกที่อยู่บนฝ่ามือของเขา แน่นอนว่าเขาไม่มีความสุขที่ได้ยินคำพูดของหงส์ไฟ
หงส์ไฟยักไหล่และมองดูหยูมู่ด้วยสีหน้าที่ดูร่าเริง
“มันขึ้นอยู่กับเจ้าที่จะเชื่อหรือไม่ แต่ข้าคิดว่าอารมณ์ของคนนั้นไม่ค่อยดีนัก ถ้าลูกสาวของเจ้าเสียชีวิตแล้วเจ้าก็โทษตัวเองได้เท่านั้น”
ผิวหน้าที่หมองคล้ำของหยูมู่เปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง เขามองไปที่หงส์ไฟค่อนข้างลังเล เขาลังเลสักครู่ก่อนที่เขาจะพุ่งไปที่ห้องของหยูหยิง
หวู่เอินและคนอื่น ๆ มองไปที่หงส์ไฟที่ดูเหมือนจะซ่อนสีหน้าที่ชั่วร้ายเอาไว้ พวกเขามีความรู้สึกที่คลุมเครือ เป็นไปได้หรือไม่ว่าประโยคที่มีเจตนาฆ่าอย่างรุนแรงมาจากปากของเฉินหยานเซียว?
“พวกเจ้าไม่ชอบดูการแสดงที่น่าตื่นเต้นหรือไม่?" หงส์ไฟพูดออกมาในขณะที่ไพล่มือของเขาไปที่ด้านหลังและมองดู หวู่เอิน และคนอื่น ๆ ด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม เขาแทบรอไม่ไหวที่จะเห็นการแสดงของเจ้านายของเขา
เมื่ออยู่ในทวีปเทพจันทรามานาน เขากำลังจะลืมความเย่อหยิ่งของเฉินหยานเซียวที่มีในทวีปคังหมิง
ในที่สุดหวู่เอินและคนอื่นก็รู้สึกตัวและเดินตามหงส์ไฟ พวกเขาควรจะแยกตัวจากเฉินหยานเซียว พวกเขาไม่ต้องการให้เธอมีปัญหาที่ไม่คาดคิด
EGT 1389
หยูมู่ที่เต็มไปด้วยความสงสัย รีบวิ่งไปที่ห้องลูกสาวของเขา เขาพบเอลฟ์หนึ่งหรือสองคนเป็นครั้งคราวระหว่างทาง หยูมู่ก็หยุดถามพวกเขาว่ามีอะไรผิดปกติในห้องของหยูหยิงหรือเปล่า
แต่พวกเอลฟ์ทุกคนพูดว่าไม่มีการเคลื่อนไหวภายในห้องของหยูหยิง
หยูมู่เริ่มงงงวยมากขึ้นเรื่อย ๆ ไม่กี่นาทีต่อมาในที่สุดเขาก็มาถึงประตูห้องของหยูหยิงและพบความเงียบภายในเท่านั้น
แม้กระนั้นเมื่อหยูมู่ยืนอยู่หน้าประตูปิด เขาก็ได้กลิ่นเลือดจาง ๆ
แผลบนคอของหยูหยิงนั้นหายเป็นปกติ มันเป็นไปไม่ได้ที่จะปล่อยกลิ่นเช่นนั้นออกมา!
หยูมู่รู้สึกถึงลางสังหรณ์ เขาเปิดประตูทันทีและทุกสิ่งที่เขาเห็นต่อสายตาของเขาเกือบจะทำให้ หยูมู่ เป็นลมได้ทันที!
ภายในห้องขนาดใหญ่ ลูกสาวของเขานอนอยู่บนพื้นเหมือนเต่า แขนขาของเธอถูกตรึงไว้บนพื้น
ด้วยลูกธนู กริช ใต้ร่างของเธอมีเลือดเจิ่งนองแผ่ออกมา หยูหยิงยังคงชักกระตุก พร้อมกับมีเสียงกรีดร้องออกมาอย่างต่อเนื่องจากปากของเธอ
ในขณะที่ประตูถูกเปิดออก เสียงกรีดร้องเหล่านี้ก็แผ่ออกไปข้างนอกได้ในที่สุด และในไม่ช้าพวกเอลฟ์หลายคนที่ไม่ได้อยู่ไกลออกไป ต่างรู้สึกขนลุกเมื่อได้ยินมัน
“เสี่ยวหยิง…” หยูมู่มองดูทุกอย่างต่อหน้าเขาด้วยความไม่เชื่อ
ร่างบอบบางร่างหนึ่งอยู่ห่างออกมาจากหัวของหยูหยิง เพียงไม่กี่ก้าว เอลฟ์ตัวเล็ก ๆ ที่ยังคงยิ้ม นั่งสบาย ๆ บนเก้าอี้ เท้าของเธอยังคงเหยียบแขนของหยูหยิง
"เจ้าเป็นใคร! เจ้าทำอะไรกับลูกสาวของข้า! ข้าจะฆ่าเจ้า!” ดวงตาคู่หนึ่งของหยูมู่กลายเป็นสีเลือดในทันที เขารีบวิ่งเข้าไปในห้องอย่างหมดหวัง พยายามฆ่าเอลฟ์ตัวน้อยที่ทำร้ายลูกสาวของเขา
เมื่อหวู่เอินและคนอื่น ๆ มาถึง พวกเขาก็กลัวภาพนองเลือดในห้อง
มีแต่หงส์ไฟเท่านั้นที่มีรอยยิ้มทื่อๆ บนใบหน้าของเขา
นี่เป็นใบหน้าที่แท้จริงของเจ้านายของเขา อ่า!
เมื่อเห็นว่า หยูมู่ กำลังจะรีบร้อน เฉินหยานเซียว ก็ไม่ได้มีเจตนาหลบแม้แต่เล็กน้อย เธอแค่เอียงศีรษะไปด้านหนึ่งแล้วมองดูหยูมู่ที่กำลังโกรธแค้นแล้วพูดด้วยน้ำเสียงขุ่นเคือง เต็มไปด้วยรังสีอำมหิตที่สามารถจะทำให้ผู้หนึ่งตาย “ก้าวเข้ามาอีกก้าวหนึ่ง ข้าจะเหยียบคอลูกสาวของเจ้า”
ดังที่เฉินหยานเซียวพูดเช่นนี้ เธอขยับเท้าเล็ก ๆ ของเธอจากแขนของหยูหยิงไปที่คอของเธอ
หยูมู่ถูกทำให้ตกใจและหยุดยั้งฝีเท้าของเขาทันที
“อย่าทำร้ายเธอ! ข้าจะไม่ไปที่นั่น! ข้าจะไม่ไปที่นั่น!” หยูมู่กลัวอย่างมากเมื่อเขามองไปที่หยูหยิง ด้วยความเศร้าในหัวใจของเขา
เฉินหยานเซียวยิ้มและมองตรงไปที่ดวงตาแดงก่ำของ หยูมู่ “เจ้าถามข้าว่าข้าเป็นใคร? ข้าคิดว่า ตั้งแต่เจ้ากล้าปล่อยให้ลูกสาวของเจ้าวิ่งไปก่อปัญหาให้ข้า เจ้าควรรู้เกี่ยวกับข้ามากมายอยู่แล้ว”
หยูมู่มองดูเฉินหยานเซียวด้วยสีหน้าประหลาดใจ
“เจ้าคือ หยานเซียว!”
เฉินหยานเซียวพยักหน้าแล้วยิ้มตอบว่า “ขอแสดงความยินดี เจ้าเข้าใจถูกแล้ว”
ในฉากนองเลือด คำตอบของเฉินหยานเซียวก็เต็มไปด้วยอารมณ์ขัน แต่นอกเหนือจากหงส์ไฟแล้ว ไม่มีใครสักคนที่จะสามารถเข้าใจอารมณ์ขันที่ดำมืดของเฉินหยานเซียว
"เจ้าต้องการที่จะทำอะไร?" หยูมู่จ้องไปที่เฉินหยานเซียวอย่างดุเดือด แต่เขาไม่กล้าที่จะก้าวไปข้างหน้าอย่างง่ายดาย เขากลัวอย่างลึกซึ้งว่าภายใต้ความโกรธ เฉินหยานเซียวจะฆ่าหยูหยิง
ผลไม้แห่งต้นไม้แห่งชีวิตตอนนี้มีผลเพียงเล็กน้อยต่อร่างกายของหยูหยิงมันเป็นไปไม่ได้อีกต่อไปที่จะบรรลุเป้าหมายของการคืนชีพของเธอ!
“เจ้าคิดว่าไง?” เฉินหยานเซียวยิ้มเล็กน้อย
“แน่นอนข้ามาที่นี่เพื่อชำระบัญชีของเจ้ากับเผ่าชิงหยวน!”
EGT 1390
การแสดงออกของหยูมู่นั้นดูน่าเกลียดสุดขีด เขาไม่เคยคิดเลยว่าเอลฟ์ตัวน้อยนั้นจะสามารถปล่อยคลื่นลูกใหญ่ออกมาได้
ก่อนที่เขาจะจัดการกับเฉินหยานเซียว เขาจงใจสอบถามเกี่ยวกับตัวตนของเธอ ก่อนเข้าสู่ค่ายฝึกขั้นสูง เฉินหยานเซียวเป็นเพียงเอลฟ์ระดับสีฟ้าธรรมดา ต่อมาเธอได้รับการชื่นชมจากม่อหยู ในเมืองราตรีหอมหวน และเป็นข้อยกเว้น เธอถูกนำตัวไปที่ค่ายฝึกขั้นสูง
อาจกล่าวได้ว่าก่อนเข้าค่ายฝึกขั้นสูง เฉินหยานเซียว เป็นเพียงเอลฟ์ที่ยากจน ไร้ซึ่งสถานะทั้งหมดและไม่มีพื้นหลังที่มีประสิทธิภาพ
ต่อมาในค่ายฝึกขั้นสูงเธอเข้าร่วมเผ่าแสงจันทร์อย่างลึกลับและผ่านการสอบคัดเลือกของหน่วยทหารจันทราศักดิ์สิทธิ์
แม้ว่าหยูมู่จะกลัวเผ่าแสงจันทร์ แต่เขาไม่เคยเชื่อเลยว่าเผ่าแสงจันทร์นั้นจะยอมเป็นศัตรูกับชนเผ่าที่มีอันดับสูงสุดเช่นชนเผ่าชิงหยวนเพียงเพราะเอลฟ์ตัวน้อยที่เข้ามาใหม่
ตราบเท่าที่หยูมู่เข้าใจ มันจะไม่ใช้ความพยายามมากในการกำจัดเฉินหยานเซียว หลังจากนั้นเผ่าแสงจันทร์ ก็อาจที่จะไม่พอใจ เขาเพียงแค่ต้องขอโทษ มันไม่มีอะไรใหญ่โต
อย่างไรก็ตามการพัฒนาสิ่งต่าง ๆ มักจะเกินความคาดหมายของผู้คน
เมื่อเห็นว่าลูกสาวตัวน้อยของเขาถูกเหยียบย่ำบนพื้นโดยเฉินหยานเซียว หัวใจของหยูมู่ก็อยู่ในนั้น ราวกับว่ามันถูกแทงด้วยมีด
“เราสามารถพูดคุยเรื่องอื่นๆได้ ตราบใดที่เจ้าไม่ทำร้าย เสี่ยวหยิง ข้าสามารถยกเลิกการล่าเจ้าได้ทันที” สภาวะของจิตใจในปัจจุบันของหยูมู่อยู่ในความผิดปกติ ตอนนี้ไม่มีอะไรสำคัญไปกว่าหยูหยิง
เฉินหยานเซียวเงยหน้าขึ้นมองดูหยูมู่ ราวกับว่าเธอกำลังมองอะไรที่ไร้สาระ จากนั้นเธอก็พูดช้าๆ “ดูเหมือนว่าหัวหน้าหยูมู่จะเข้าใจผิด ๆ ข้ามาที่นี่เพื่อหาเจ้า แต่ไม่ใช่ว่าต้องการให้เจ้าเพิกถอนคำสั่งของเจ้าในการไล่ล่าและฆ่าข้า แล้วไง? ถ้าหากชนเผ่าชิงหยวนของเจ้าเป็นหนึ่งในผู้ที่มีอันดับสูงสุดของชนเผ่า? ข้าแค่ต้องดูแลพวกเอลฟ์บางคนที่จะทำให้ข้าเดือดร้อนเป็นครั้งคราว เจ้าคิดว่าจริง ๆ แล้วข้าเป็นคนรังแกได้ง่ายมากหรือไม่? เจ้าคิดว่าหลังจากที่ตบข้า เจ้าสามารถจบได้โดยให้ผลพุทรากับข้า เจ้ามันไร้เดียงสาเกินไป!”
ถ้าชนเผ่าชิงหยวนหยุดหลังจากเหตุการณ์ของชุยเหมาแล้ว เฉินหยานเซียวก็ขี้เกียจเกินกว่าจะคุยเรื่องไร้สาระกับพวกเขาได้
อย่างไรก็ตามการมาถึงของหยูหยิงมาถึงขีดจำกัด ล่างของเฉินหยานเซียวแล้วมันก็ทำให้เธอโกรธมาก ตั้งแต่ชนเผ่าชิงหยวนต้องการฆ่าเธอ ทำไมเธอต้องพูดกับพวกเขาถึงเรื่องศีลธรรม?
การมีน้ำใจต่อศัตรูนั้นเป็นการทำร้ายต่อตัวเอง
“แล้วเจ้าต้องการอะไร!” หยูมู่ถามอย่างระมัดระวัง
เฉินหยานเซียวยิ้มและตอบกลับ
“คำขอของข้าง่ายมาก ก่อนอื่นเจ้าต้องปล่อย ผู้นำอันหยาน”
หัวใจของหยูมู่พุ่งขึ้นเล็กน้อย แต่ก่อนที่เขาจะมีเวลาในการแก้ตัว เฉินหยานเซียวก็พูดดักเขาเขาไว้ก่อนว่า “อย่าพยายามหลอกลวงข้า ตั้งแต่ข้ากล้าพูดแบบนี้ข้าย่อมแน่ใจเป็นธรรมดา หากเจ้าไม่เต็มใจที่จะปล่อยหัวหน้าอันหยานไป เจ้าคงจะไม่ว่า ถ้าข้าจะตัดเอ็นกล้ามเนื้อบนมือและเท้าของหยูหยิง เจ้าสามารถมั่นใจได้ว่าเธอจะไม่ตาย แต่เธอจะกลายเป็นขยะไปตลอดชีวิตของเธอ”
ใบหน้าของเฉินหยานเซียวมีรอยยิ้มสดใส แต่คำที่ออกมาจากปากของเธอทำให้ หยูมู่สั่นสะท้าน
"ดี! ข้าจะปล่อยอันหยาน ดังนั้นปล่อยเสี่ยวหยิงกลับมาหาให้ข้า!" ในปัจจุบันสิ่งแรกที่ต้องทำคือการช่วยหยูหยิงจากมือของเฉินหยานเซียว
เฉินหยานเซียวหัวเราะเบา ๆ ก่อนมองดูหยูมู่ ผู้ซึ่งเป็นเหมือนจะพูดจาตลก
“หัวหน้าหยูมู่นั้นไร้เดียงสาจริง ๆ ข้าแปลกใจ เมื่อไหร่กันที่ข้าบอกว่าข้าจะแลกเปลี่ยนหยูหยิงเพื่อหยานอัน?”
“เจ้าหมายถึงอะไร” หยูมู่ตกใจเล็กน้อย
เฉินหยานเซียวตอบว่า “ความหมายของข้าชัดเจนมาก หากเจ้าต้องการรักษาชีวิตลูกสาวของเจ้าเอาไว้ ก็จงปล่อยตัวอันหยาน หลังจากนั้นเราจะพูดถึงเงื่อนไขกันอย่างช้า ๆ ”
หยูมู่เกือบจะไอออกมาเป็นเลือด เขาจ้องมองไปที่เฉินหยานเซียว และกัดฟันด้วยความโกรธ “ถ้าเจ้าไม่ปล่อยเสี่ยวหยิง ข้าจะไม่ให้อันหยานกับเจ้า! หากเจ้ากล้าทำอะไรเพื่อทำร้าย เสี่ยวหยิงข้าจะฆ่าอันหยาน ทันที!”
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น